Η νύχτα της 16ης προς την 17η Νοεμβρίου έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη όσων την έζησαν από κοντά, αλλά και όσων παρακολουθούσαν, μέσω της αναμετάδοσης από «πειρατές», τον ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου. Το εκπαιδευτικό Ίδρυμα, που έμελλε να γίνει σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα, είχε περικυκλωθεί από στρατιωτικές δυνάμεις. Ο εκφωνητής, με τη συγκλονιστική κραυγή «αδέλφια μας στρατιώτες», ζητάει από τους φαντάρους να παρακούσουν τις εντολές των ανωτέρων τους. Την ώρα που το τανκ γκρεμίζει την πύλη οι φοιτητές τραγουδάνε τον Εθνικό Ύμνο!
Η ώρα είναι 3 τα ξημερώματα. Πολύς κόσμος κοιμάται. Οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της δικτατορίας ετοιμάζονται για τις πρώτες καθησυχαστικές ανακοινώσεις. Τάξις και ασφάλεια.
Δύο μέρες μετά, οδυνηρό ξάφνιασμα για τη χούντα. Ο ελεύθερος κόσμος της Ευρώπης παρακολουθεί εμβρόντητος από την τηλεόραση την εισβολή του τανκ, τη βάναυση συμπεριφορά, τις βιαιότητες.
Ένας Ολλανδός δημοσιογράφος, ο Άλμπερτ Κουράντ, έχει νοικιάσει με ψεύτικο όνομα δωμάτιο στο ξενοδοχείο «Ακροπόλ Παλλάς». Από το μπαλκόνι του καταγράφει σε φιλμ 30 λεπτών την όλη επιχείρηση. Το επόμενο πρωί στέλνει κρυφά την ταινία με τουρίστες που έφευγαν τρομοκρατημένοι.
Αυτό το φιλμ θα αποτελέσει τη βάση για το ντοκιμαντέρ «Εδώ Πολυτεχνείο», ενώ τα 35 δευτερόλεπτα που διαρκεί η εισβολή του τανκ θα προβληθούν τα επόμενα χρόνια χιλιάδες φορές!
Ο άνθρωπος που κατέγραψε μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας δεν είναι πια μαζί μας!
Ο Άλμπερτ Κουράντ γεννήθηκε το 1928 στο Άμστερνταμ. Σπούδασε νομικά και εργαζόταν ως δημοσιογράφος από το 1955. Παντρεύτηκε την Ελληνίδα Ελένη Νικολοπούλου και απέκτησαν έναν γιο, τον Φίλιππο.
Το 1965 εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα και κατά την περίοδο της επταετίας υπήρξε ανταποκριτής στην Αθήνα για την ολλανδική και τη βελγική τηλεόραση και για ολλανδικές εφημερίδες. Συμμετείχε, από τη θέση του, στον αντιδικτατορικό αγώνα, μεταφέροντας στις ξένες χώρες τις ειδήσεις από τη χουντακρατούμενη Ελλάδα. Η διαρκής αντιδικτατορική του δράση, καθώς και οι ισχυροί φιλικοί δεσμοί του με αντιστασιακούς προκαλούσαν τη χούντα, η οποία ασκούσε πιέσεις, αλλά δεν τολμούσε να πάρει δραστικά μέτρα. Το 1972 τον απέλασε λόγω των αντιδικτατορικών του πεποιθήσεων.
Με τη γενική αμνηστία του 1973 επέστρεψε στην Ελλάδα. Για την καταγραφή της εισβολής του τανκ στο Πολυτεχνείο απελάθηκε ξανά, και επέστρεψε το 1974, με την πτώση της χούντας. Για την αντιδικτατορική του δράση, τιμήθηκε με παράσημο από τον βασιλιά του Βελγίου. Επίσης, το 2008, τιμήθηκε με παράσημο από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ξεχωριστή θέση ανάμεσα στις τιμητικές διακρίσεις κατείχε εκείνη που του απένειμε ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974.
Πέθανε στις 13 Ιουλίου, γαλήνια, στο διαμέρισμά του στο Άμστερνταμ. Η είδηση του θανάτου δημοσιεύτηκε στον ολλανδικό Τύπο, τον οποίο, ως γνήσιος δημοσιογράφος, τροφοδοτούσε μέχρι το τέλος της ζωής του με κείμενα.
