Του Γ. Τριποταμιανού
Αν κάποιος αποπειραθεί να παρακολουθεί συστηματικά τα τεκταινόμενα στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, θα εκπλαγεί από τις ομοιότητες που εμφανίζονται. Από την Πορτογαλία μέχρι την Ελλάδα, καταγράφεται μια συστηματική ισοπέδωση του παραγωγικού τους ιστού. Σε όλες τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, η γεωργία συνθλίβεται, η αποβιομηχανοποίηση είναι αδήριτη πραγματικότητα, η απομάκρυνση -άλλες φορές βίαια και άλλες φορές συναινετικά- της τοπικής επιχειρηματικής τάξης από μία σειρά από παραδοσιακές δραστηριότητες, έχει οδηγήσει σε αποεθνικοποίηση. Ακόμα και στην ισχυρή Γαλλία, οι φωνές που εκφράζουν την αγωνία τους για την όλο και μεγαλύτερη συμμετοχή ξένων επενδυτών στη γαλλική οικονομία πληθαίνουν. Ακόμα και η συστηματική μετανάστευση των νέων επιστημόνων δεν είναι ελληνικό "προνόμιο", αφού Ισπανοί και Πορτογάλοι διαπιστώνουν με απόγνωση το επερχόμενο "επιστημονικό έλλειμμα". Ακόμα και η διευρυνόμενη εξάρτηση από τον τουρισμό είναι κοινή νοτιοευρωπαϊκή πραγματικότητα.
Πλέον θα ήταν -στην καλύτερη περίπτωση- ονειροπόλος όποιος εξακολουθεί να πιστεύει ότι, μετά από έξι χρόνια σκληρής οικονομικής κρίσης, υπάρχει έστω και μία χώρα του ευρωπαϊκού Νότου η οποία θα μπορούσε να εφαρμόσει ένα εθνικών προδιαγραφών οικονομικό μοντέλο. Ακόμα και μία φωτισμένη και αποφασισμένη πολιτική ηγεσία, με τα σημερινά δεδομένα, θα ήταν αδύνατον να σχεδιάσει την επόμενη μέρα της οικονομίας χωρίς να λάβει υπόψη τον οικονομικό καταμερισμό που έχει σχεδιάσει η Γερμανία.
Τα κοινά προβλήματα αλλά και τα παρόμοια αδιέξοδα ίσως είναι η τελευταία ευκαιρία για τον ευρωπαϊκό Νότο να διεκδικήσει από το "λαίμαργο" και "αχόρταγο" Βερολίνο, το αυτονόητο: το δικαίωμα να επιλέξει τον ρόλο του στον ευρωπαϊκό οικονομικό καταμερισμό. Η ελληνική εμπειρία του τελευταίου χρόνου, οι πιέσεις που έχουν δεχθεί η Γαλλία και η Ιταλία με όπλο τα υπερβολικά ελλείμματα και τα αδιέξοδα που θα εμφανιστούν γρήγορα στις χώρες της Ιβηρικής, είναι η πιο τρανή απόδειξη ότι κανένας Νότιος δεν μπορεί μεμονωμένα να κερδίσει σε ένα μπρα ντε φερ με το το Βερολίνο.
Όλοι μαζί όμως μπορούν να διεκδικήσουν και να πετύχουν έναν άλλο ρόλο από εκείνον της "ευρωπαϊκής Ταϋλάνδης", που φαίνεται ότι τους επιφυλάσσουν οι γερμανικοί "εγκέφαλοι". Σε έναν τέτοιο αγώνα, σίγουρα θα έχουν πολλούς συμμάχους: από τους Γάλλους αγρότες, που διαμαρτύρονται για τον άνισο ανταγωνισμό που δέχονται από τους Βορειοευρωπαίους συναδέλφους τους, μέχρι τους Ιταλούς εργάτες, που βλέπουν τη μία μετά την άλλη τις βιομηχανίες της χώρας να κλείνουν ή να μετακομίζουν και από τους Ισπανούς, που αντιδρούν στα στίφη των «ξανθών» τουριστών, μέχρι τους Έλληνες μικρομεσαίους όπου βιώνουν την εξαφάνιση τους από την ελληνική οικονομία.
Η πολιτική και η χρονική συγκυρία είναι μοναδική και πιθανόν να είναι η ευκαιρία της Αριστεράς να βάλει το δικό της στίγμα στην πολιτική ταυτότητα της αυριανής Ευρώπης.
