Του Γ. Τριποταμιανού
Στις παλαιότερες εκθέσεις του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος περιλάμβαναν έναν πίνακα, στον οποίο καταγραφόταν ο βαθμός της εισαγωγικής διείσδυσης στην ελληνική οικονομία. Με απλά λόγια ο πίνακας αυτός κατέγραφε τον αργό θάνατο της ελληνικής παραγωγής.
Αν κάποιος μπορούσε να συγκρίνει τα ποσοστά της υποκατάστασης της ελληνικής παραγωγής από εισαγόμενα προϊόντα στον πρωτογενή και τον δευτερογενή τομέα της ελληνικής οικονομίας, από την αρχή της δεκαετίας του 1980 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας, θα έβλεπε... το σήμερα. Η ταχύτητα και η δυναμική με την οποία εκτοπιζόταν η ελληνική παραγωγή ήταν τόσο έντονη, ώστε η συρρίκνωσή της εμφανιζόταν σχεδόν ως νομοτελειακή.
Για να συνειδητοποιήσει κανείς τη σημερινή πραγματικότητα, δεν έχει παρά να πάει σε ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ ή σε ένα εμπορικό κατάστημα με ρούχα ή σε επιχειρήσεις υλικών οικοδομής. Εκεί θα διαπιστώσει ιδίοις όμμασι όχι μόνο την κυριαρχία των εισαγωγών αλλά και το ποσοστό εξάρτησης της ελληνικής οικονομίας από τις πολυεθνικές.
Κοινοτοπίες, θα σκεφτεί κανείς. "Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, που όλα τα τείχη έχουν γκρεμιστεί, τι άλλο θα περίμενε κανείς;" θα απαντούσε κάποιος πιο ψαγμένος. Και οι δύο απαντήσεις περιγράφουν μία πραγματικότητα. Αλλά, από την άλλη πλευρά, αναδεικνύουν και μία επιτακτική ανάγκη στην οποία κάθε προοδευτική κυβέρνηση πρέπει να ανταποκριθεί. Δηλαδή πώς σε μία ανοικτή οικονομία, στην οποία δεν υπάρχει δυνατότητα για καμίας μορφής προστασία της παραγωγής σε εθνικό επίπεδο, είναι εφικτή η διαμόρφωση ενός ισορροπημένου οικονομικού μοντέλου, το οποίο θα ενισχύει τόσο τους παραγωγούς όσο και την ταυτότητα των προϊόντων.
Αυτό το ερώτημα πολύ σύντομα θα γίνει πιεστικό, καθώς οι ανατροπές που θα επέλθουν από τη συμφωνία του διεθνούς εμπορίου με τις ΗΠΑ θα είναι τόσο έντονες και τόσο ραγδαίες, ώστε θα παρασύρουν ακόμα και αυτά τα λιγοστά προϊόντα - σφραγίδες που έχουν απομείνει σήμερα.
Η αλήθεια είναι ότι εμπρός στα δεινά των Μνημονίων ελάχιστοι είναι εκείνοι που ασχολούνται με το μέλλον. Και ακόμα λιγότεροι είναι αυτοί που θεωρούν ότι η ανάγκη κατάρτισης ενός σύγχρονου, προσαρμοσμένου στις νέες συνθήκες αναπτυξιακού μοντέλου είναι πλέον θέμα μείζονος εθνικής προτεραιότητας. Και σίγουρα είναι ελάχιστοι όσοι έχουν συνειδητοποιήσει, ότι οι απαντήσεις θα πρέπει να αναζητηθούν σε ευρωπαϊκή κλίμακα τόσο για διαπραγματευτικούς όσο και για πολιτικούς όρους.
Το σίγουρο είναι ότι, αν δεν ληφθούν πρωτοβουλίες εδώ και τώρα και αν δεν χτιστούν συμμαχίες, τότε το μέλλον διαγράφεται ζοφερό, αφού τα οικονομικά συμφέροντα του ευρωπαϊκού κέντρου είναι εντελώς διαφορετικά από αυτά της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Άλλωστε αυτό έγινε φανερό στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, όταν οι Νότιοι όχι μόνο χρηματοδότησαν την ευημερία των Βορείων, αλλά στη συνέχεια κλήθηκαν να πληρώσουν «πρόστιμο».
