ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ Θ. ΠΙΖΑΝΙΑ*
Πράγματι, αν και είμαστε στη χώρα μας, ζούμε στα στενά. Ωστόσο τα στενά της ζωής μας προκαλούνται από δύο αφόρητες παρέες: τους αντιπάλους δανειστές Ευρωπαίους και την πανσπερμία μικρών και μεγάλων ολιγαρχών του παλαιού καθεστώτος εντός. Στην πρόσφατη γενική απεργία των πάσης προέλευσης "σιγά μην πληρώσω για την ασφάλισή μου, πόσο μάλλον φόρους" ασκούνταν αντιπολίτευση στην κυβέρνηση ακόμη και από την ιστοσελίδα του προαστιακού σιδηροδρόμου. Καθόλου εντυπωσιακό. Αφού πολλοί από τους αγρότες κλείνουν ανενόχλητοι αεροδρόμια, δρόμους, λιμάνια, τελωνεία ως άλλοι κατακτητές, οι κατεξοχήν φοροφυγάδες μεταξύ των ελεύθερων επαγγελματιών κρεμάνε γραβάτες προς υπεράσπιση της παραοικονομίας τους χωρίς κυβερνητικό αντίλογο, τα τέσσερα τηλεοπτικά κανάλια - οχετοί με τους αντίστοιχους ραδιοφωνικούς σταθμούς και τις εφημερίδες τους μπορούν να βυσσοδομούν δημοσίως και να τους αθωώνουν εισαγγελείς στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης με τον αρμόδιο υπουργό θεατή,αφού άλλοι δικαστικοί αντιδρούν υπέρ των φοροκλεφτών και λαθρεμπόρων χρήματος. Την ίδια στιγμή που ξέρουμε πως οι καναλάρχες χρωστάνε εκατοντάδες εκατομμύρια στο κράτος και στις τράπεζες γιατί έτσι τους αρέσει ενώ εισπράττουμε παρηγορία από τον αρμόδιο υπουργό ότι δεν το ξέχασε, η ιστοσελίδα του προαστιακού θα μας πειράξει!
Για τον έναν χρόνο Αριστερά προτιμάω να είμαι στυφός. Εκτός από το Μνημόνιο, την ανάπτυξη, την ανεργία κ.ά., εκκρεμεί πριν από αυτά, και πάνω από όλα και όλους, ο έλεγχος της εξουσίας από την κυβέρνηση. Το κράτος και οι λειτουργίες του έναν χρόνο μετά βρίσκονται εν πολλοίς στα χέρια του παλαιού καθεστώτος, το οποίο αποδεικνύεται πολυπλόκαμο, δυναμικό και άθλιο, όπως ξέρανε όσοι δεν είχαν αυταπάτες περί της κινηματικής κατάληψης της εξουσίας. Οι ποικίλες εσωτερικές κρατικοδίαιτες ελίτ ισχύος, εν πολλοίς βουτηγμένες στην παρανομία και τη φαυλότητα με κορυφαίους στο είδος τους καναλάρχες, παραμένουν σχεδόν ανενόχλητες, ίσως με λίγες γρατζουνιές. Εδώ ο λεγκαλισμός της κυβέρνησης εκδηλωνόταν με εκείνα τα ατέρμονα ζιγκ-ζαγκ τακτικής για τη διαρκώς εκκρεμούσα αδειοδότηση των καναλιών τη στιγμή που το Σύνταγμα επιτρέπει σαφώς τη λύση του προβλήματος από τον υπουργό.
Και μετά έρχονται οι δημοκρατικίστικες (εν τέλει αντιδημοκρατικές) αυταπάτες που εκδηλώνονται, μεταξύ άλλων, στον ατέρμονο διάλογο με τους κάθε φυράματος δημάρχους και περιφερειάρχες προκειμένου να πειστούν ότι οι πρόσφυγες είναι άνθρωποι. Άραγε η Ελλάδα αποτελεί ομοσπονδία δήμων και περιφερειών ώστε ο κάθε αιρετός να κάνει ό,τι θέλει στην επικράτειά του; Τελικά, σε αυτή τη χώρα η δημοκρατία νοείται ως "κάνω ό,τι γουστάρω" και η ελευθερία της έκφρασης ασκείται ανενόχλητα με όρους οχετού;
Το κράτος ήταν και παραμένει μακράν το υπ' αριθμόν ένα πολιτικό ζήτημα. Μια κοινωνία μπορεί να αναπληρώσει σε σημαντικό βαθμό τα λίγα χρήματα με πολλή δουλειά, όμως μια κοινωνία απλώς αποσυντίθεται χωρίς συνεκτικό, νομιμοποιημένο αλλά σε κάθε περίπτωση ισχυρό κράτος. Η θεσμική φαυλότητα, η φοροκλοπή και η εισφοροκλοπή, η ασυδοσία αρκετών δημάρχων, εκείνοι οι δικαστικοί που αυθαιρετούν στον όνομα της αυτονομίας τους, οι αγρότες που συμπεριφέρονται ως κατακτητές της χώρας τους, πανεπιστημιακοί που παριστάνουν ότι διδάσκουν ή ερευνούν ενώ απλώς ξημεροβραδιάζονται στα δικαστήρια και τα ιδιωτικά ιατρεία, τόσοι και τόσοι άλλοι απλώς ασκούν κανιβαλισμό εις βάρος μιας άλλης υποκείμενης κοινωνικής ομάδας και εν τέλει εις βάρος των εκάστοτε αδύναμων.
Αυτό το καθεστώς ενδιάθετου κανιβαλισμού, το οποίο οι επιδερμικοί μαρξιστές βαφτίζουν πάλη των τάξεων, αποτελεί τον κανόνα για τις περισσότερες κοινωνικές σχέσεις (τις κοινωνικές δομές) στη χώρα μας δεκαετίες τώρα. Και η ιστορική συγκυρία προκάλεσε στην αριστερή κυβέρνηση αυτό το δίλημμα: ή θα λύσει το ζήτημα του κράτους στη χώρα μας, ώστε να επιβάλει σε όλους την αρχή του δίκαιου νόμου, την ισονομία και την αρχή της κοινωνικής αλληλεγγύης (μέσω του κράτους), ώστε να εξαλειφθεί εν πολλοίς ο κανόνας του κοινωνικού κανιβαλισμού, ή το πολιτικό έδαφος θα υποχωρεί αργά και σταθερά κάτω από τα πόδια μας.
* Ο Πέτρος Θ. Πιζάνιας είναι ομότιμος καθηγητής Ιστορίας, Ιόνιο Πανεπιστήμιο.
