Της Δέσποινας Μακρινού
Αδικαιολόγητες καθυστερήσεις; Λάθη; Απειρία; Όπως κι αν λέγεται, οι πρώτες 100 μέρες χάθηκαν και είναι μακρινό παρελθόν. Το παιχνίδι της επικοινωνίας χάθηκε υπέρ του αντιπάλου. Πρώτη φορά κυβέρνηση με τόσο υψηλά ποσοστά εκλογικής νίκης έχει με το μέρος της ΜΟΝΟ τα δικά της Μέσα Επικοινωνίας. Και όλα τα άλλα; Όλα τα άλλα, δυστυχώς, όχι, απλώς απέναντι! Όλα τα άλλα μόνο εχθρικά. Με παραπληροφόρηση, στοχευμένη και ιδιοτελή δημοσιογραφία, διαστρέβλωση της όποιας είδησης -καλής ή κακής- με κάθε τρόπο και όπως είναι δυνατόν προκειμένου να διασυρθεί το έργο της κυβέρνησης.
Τι να σου κάνουν το "Κόκκινο", "η Αυγή", άντε και η "Εφημερίδα των Συντακτών"...
Οι πολυσυζητημένες τηλεοπτικές άδειες, μέχρι τη στιγμή που γράφεται το παρόν κείμενο, παραμένουν ως απειλή. Μια απειλή που, μέχρι να υλοποιηθεί, δεν ξέρουμε αν θα έχουμε... κυβέρνηση.
Από την άλλη, η πρόταση για το νέο ασφαλιστικό που αφορά τον κλάδο των δημοσιογράφων έρχεται ως το κερασάκι στην τούρτα. Διαλύει το ταμείο, απορροφά τα αποθεματικά, καθιστά μετέωρη την επικούρηση και οδηγεί σε πλήρη εξαφάνιση την πρωτοβάθμια υγεία. Και όλα αυτά για ένα ταμείο που δεν έχει χρεώσει ούτε ευρώ τον κρατικό προϋπολογισμό, ενώ αντιθέτως είναι απολύτως εντάξει στις υποχρεώσεις του ως προς αυτόν.
Με το συγκεκριμένο ασφαλιστικό σχέδιο τιμωρούνται οι απλοί εργαζόμενοι στον Τύπο και όχι οι μεγαλοεκδότες και οι μεγαλοδημοσιογράφοι. Εκείνοι έχουν φροντίσει με τους υψηλούς μισθούς τους να εξασφαλίσουν και την υγεία τους, και τις συντάξεις τους με επιπλέον καλύψεις από τον ιδιωτικό χώρο των ασφαλίσεων. Τιμωρούνται οι άνεργοι δημοσιογράφοι, τα μπλοκάκια, οι χαμηλόμισθοι των ραδιοτηλεοπτικών σταθμών και οι πενιχρά αμειβόμενοι του ηλεκτρονικού Τύπου. Είναι αυτοί που έχουν τη μικρότερη ευθύνη για τα "χάλια" του επικοινωνιακού τοπίου κι όμως οι μόνοι που θα το χρεωθούν.
Ωστόσο, σύντροφοι, δεν χάσαμε μόνο το παιχνίδι της επικοινωνίας όσον αφορά τα ΜΜΕ.
Πού πήγε η επικοινωνία του κόμματος με την κυβέρνηση; Πού πήγε η επικοινωνία του κόμματος με την κοινωνία; Δυστυχώς, και αυτό πρέπει να το παραδεχθούμε, και εδώ τα πράγματα δεν είναι ευχάριστα. Η κυβέρνηση εγκλωβίστηκε σε έναν μικρό αριθμό στελεχών, θεώρησε επαρκείς τις δυνάμεις της και αγνόησε το κόμμα. Μία θεμελιώδης αρχή, που είναι η αμφίδρομη σχέση κόμματος και κυβέρνησης, υποβαθμίστηκε τόσο, ώστε εσωκομματικά να δημιουργηθούν ανυπέρβλητες αντιπαραθέσεις και αδιέξοδες εντάσεις. Αποτέλεσμα αυτού είναι να συρρικνωθούν οι οργανώσεις, να μειωθούν οι συμμετοχές, ενώ όσες δυνάμεις παρέμειναν, επιδίδονται, για εσωτερική και μόνο κατανάλωση, σε ένα παιχνίδι αναποτελεσματικής γκρίνιας, εσωτερικής ψυχανάλυσης και κυρίως κατάθεσης παραπόνων, χωρίς φυσικά κανέναν πρόσφορο αποδέκτη.
Από την άλλη, ένα άλλο, εξίσου σοβαρό κενό στην επικοινωνία έχει δημιουργηθεί μεταξύ του κόμματος και της κοινωνίας. Το κόμμα δεν επικοινωνεί πια με την κοινωνία. Η κοινωνία δυστυχώς δεν είναι πια με το μέρος μας. Ο ενθουσιασμός και η αποδοχή του πρώτου διαστήματος έχουν υποχωρήσει και τη θέση τους πήραν η αγανάκτηση και η απογοήτευση.
Τι κάνουμε λοιπόν σήμερα; Είναι η κατάσταση αναστρέψιμη; Μπορούμε να αλλάξουμε τα δεδομένα; Προφανώς και μπορούμε, αρκεί με σοβαρότητα να παραδεχθούμε τα λάθη μας και να προχωρήσουμε σε τολμηρές τομές, τόσο μέσα στο κόμμα όσο και στην κυβέρνηση.
Να αφουγκραστούμε την κοινωνία και να προχωρήσουμε με γρήγορους ρυθμούς το παράλληλο πρόγραμμα. Το παράλληλο πρόγραμμα που μας "χάρισε" την εκλογική υπεροχή. Πρέπει να πείσουμε ότι διαφέρουμε. Ότι η ήττα μας άξιζε τον κόπο. Ότι εμείς μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά.
Και, σύντροφοι της κυβέρνησης, μην υποτιμάτε το κόμμα, το χρειάζεστε. Και, σύντροφοι του κόμματος, μην υποτιμάτε την κοινωνία, τη χρειάζεστε. Ας αποκαταστήσουμε τη "χαμένη" επικοινωνία. Στοπ.
