ΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛ Γ. ΛΙΟΚΟΥΡΑ
Πριν από λίγες μέρες κλείσαμε έναν χρόνο αριστερής διακυβέρνησης της χώρας και η κυβέρνηση επέλεξε να γιορτάσει την επέτειο της νίκης της στο κλειστό γήπεδο του Τάε Κβον Ντο. Το πρόγραμμα συμπεριλάμβανε και βίντεο με αποσπάσματα από τη λυσσαλέα πολεμική που δέχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ από τους δημοσιογράφους και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης πριν και μετά την άνοδό του στην εξουσία. Η προβολή αυτή πυροδότησε συντονισμένη αντεπίθεση των δελτίων των οκτώ κατά του ΣΥΡΙΖΑ. «Στοχοποιήθηκαν δημοσιογράφοι» ή «ευθεία επίθεση στην ελευθερία του λόγου» φωνάζανε με μία φωνή τα δελτία ειδήσεων.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στοχοποιήσει δημοσιογράφους ή οι δημοσιογράφοι και τα κανάλια στα οποία εργάζονται έχουν στοχοποιήσει τον ΣΥΡΙΖΑ; Ποιος έχει τόσο κοντή μνήμη ώστε να μην μπορεί να θυμηθεί τη διπλή εκλογική αναμέτρηση του Μαΐου και Ιουνίου του 2012, τότε δηλαδή που η επίτευξη του ποσοστού του 17% από τον ΣΥΡΙΖΑ είχε φέρει σε κατάσταση συναγερμού το πολιτικό και μιντιακό σύστημα της χώρας; Αυτό που είχε επακολουθήσει τότε, καθ' οδόν προς τη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, ήταν ο ορισμός του τηλεοπτικού πραξικοπήματος, καθώς τα δελτία των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης αφενός προβάλανε μονότονα δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων ότι η Ελλάδα πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της (στην ουσία οι Ευρωπαίοι είχαν διεξαγάγει τον προεκλογικό αγώνα και όχι η Ν.Δ.), αφετέρου κάθε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ είχε να αντιμετωπίσει εκτός από όλους τους εκπροσώπους των κομμάτων, επιπλέον και τους δημοσιογράφους. Τότε, η τακτική του εκφοβισμού και της κατατρομοκράτησης των πολιτών είχε ως συνταγή αποδειχτεί πετυχημένη, καθώς η Ν.Δ. επικράτησε στη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση.
Νωπές είναι οι μνήμες από την περίοδο του δημοψηφίσματος, όταν τα ΜΜΕ προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τις κλειστές τράπεζες για να αποσπάσουν το Ναι των ψηφοφόρων. Επένδυσαν για άλλη μία φορά στον φόβο του ελληνικού λαού, ο οποίος, όμως, αυτή τη φορά τους απογοήτευσε. Κανείς πλέον δεν έδινε σημασία στις κραυγές και τα ουρλιαχτά τους. Και όταν τα ΜΜΕ χάσουν την πειθώ και την αξιοπιστία τους, χάνουν και την εξουσία τους.
Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση υπήρξε πολύ επιεικής με τα ΜΜΕ έως τώρα. Καθήκον των ΜΜΕ είναι η αντικειμενική ενημέρωση των πολιτών, δεν είναι ούτε η διαμόρφωση της κοινής γνώμης ούτε η χειραγώγησή της, ούτε δουλειά τους είναι να ανεβάζουν και να κατεβάζουν κυβερνήσεις. Αυτό, άλλωστε, είναι πραξικόπημα. Τα πραξικοπήματα με τανκς είναι πλέον παρωχημένα. Τα σύγχρονα πραξικοπήματα γίνονται με εργαλεία τις τράπεζες και τα ΜΜΕ. Οι μόνοι που έχουν δικαίωμα να ανεβάζουν και να κατεβάζουν κυβερνήσεις είναι οι πολίτες. Κανένας άλλος. Βέβαια, παρόμοιο έργο έχουν να επιδείξουν τα ΜΜΕ και την περίοδο της ηγεσίας του Κώστα Καραμανλή, μέσω του συνεχούς σφυροκοπήματος σκανδαλολογίας. Τότε στόχος τους ήταν να φθείρουν τον Κώστα Καραμανλή για να οδηγήσουν στην εξουσία τον εκλεκτό τους Γιώργο Παπανδρέου.
Ετούτη η χώρα πρέπει να έχει κανόνες. Δημοκρατικούς κανόνες. Τις κυβερνήσεις πρέπει να τις επιλέγει ο λαός. Τα ΜΜΕ πρέπει να τελούν το έργο της αντικειμενικής ενημέρωσης των πολιτών. Όποιος δεν μπορεί ή δεν θέλει να επιτελέσει αυτό το έργο, δεν πρέπει να κάνει αυτή τη δουλειά. Ελπίζω το νομοσχέδιο που αφορά τα ΜΜΕ να συμβάλει στον περιορισμό του προβλήματος.
* O Μιχαήλ Γ. Λιόκουρας είναι δικηγόρος
