Του Δημήτρη Σκαρπαλέζου*
Όταν υπέγραψε το τρίτο Μνημόνιο, ο Αλέξης Τσίπρας διαβεβαίωνε τους πάντες ότι αυτό ήταν αποτέλεσμα εκβιασμού και ότι θα προσπαθούσε σε εύλογο χρόνο να πετύχει την απεμπλοκή από αυτό.
Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι η αμυντική γραμμή Βαρουφάκη και Ερίκ Τουσέν δεν ήσαν πραγματοποιήσιμες, η ελάχιστη αριστερή αντιμετώπιση της κατάστασης θα ήταν, παρά την υπογραφή, η κυβέρνηση και το κόμμα να έκαναν τα πάντα για να υπογραμμίσουν την έλλειψη νομιμότητας του εκβιασμού και να χρησιμοποιήσουν εν καιρώ όλα τα όπλα αντεπίθεσης, όπως την επιτροπή χρέους και το προσωρινό της πόρισμα, την επιτροπή γερμανικών αποζημιώσεων, την επιτροπή για τη Ζίμενς κ.λπ. Επίσης, τις εκτιμήσεις διάσημων οικονομολόγων που κατήγγειλαν τον εκβιασμό, τα ψηφίσματα του ΟΗΕ για τα χρέη, όπως και να προετοιμάσει ενστάσεις, αντιστάσεις και ανατροπές στα μέτρα του επονείδιστου εκβιασμού. Να χρησιμοποιεί την καταπολέμηση της διαφθοράς για να κάνει δύσκολες τις ιδιωτικοποιήσεις, να προστρέχει στον ΟΗΕ και στα ψηφίσματά του διεκδικώντας δυναμικά, και όχι κλαψιάρικα, αλλαγές όρων του Μνημονίου.
Σιγά - σιγά όμως ο λόγος της κυβέρνησης μεταλλάχθηκε σε "αποδεχόμαστε τις υποχρεώσεις που υπογράψαμε και τη νομιμότητά τους". Οι επιτροπές που μπορούσαν να ενοχλήσουν τους επικυρίαρχους καταργήθηκαν και, όπως έλεγε από πάντα ο υπουργός Σταθάκης, η νομιμότητα του χρέους γίνεται αποδεκτή. Όταν η κυβέρνηση ήταν σε φάση αντίστασης, οι οπαδοί της παράδοσης έχαιραν των δημοκρατικών δικαιωμάτων της εκπεφρασμένης διαφωνίας και ακόμα και του σαμποταρίσματος των πρωτοβουλιών του ΣΥΡΙΖΑ. Όταν όμως πρόκειται για δυσφορία με αποχή στην ψήφιση των μέτρων του εκβιασμού, ο πρόεδρος του κόμματος, δίχως καμία δημοκρατική διαδικασία, δίχως καμία συζήτηση, διαγράφει τους διαφωνούντες.
Δημοκρατία και χαλαρότητα τη στιγμή της αντίστασης, αρχηγική αυταρχικότητα την εποχή της υποταγής. Η κυβέρνηση όχι μόνο υποτάχθηκε στον εκβιασμό, αλλά και απεμπόλησε όλα της τα μέσα για να τον καταγγείλει. Σήμερα από δυναμικός διεκδικητής μετατράπηκε σε επαίτη που εκλιπαρεί οίκτο και συγχώρεση, φιλάει το χέρι που κρατά το μαστίγιο και τιμωρεί τα κακά παιδιά που μπορεί να δυσαρεστήσουν τον επικυρίαρχο.
Είναι ακριβώς αυτό που περιγράφεται στο σύνδρομο της Στοκχόλμης, όπου οι όμηροι τελικά ενστερνίζονται έως έναν βαθμό τη γραμμή του βιαστή τους μήπως έτσι κερδίσουν την επιείκειά του. Η υποτιθέμενη τακτική υποχώρηση μετατρέπεται σε πειθαρχημένη υποταγή. Η καταγγελία του βιασμού ξεχνιέται και πορευόμαστε προς καταναγκαστικό γάμο πολυγαμικού τύπου με τον βιαστή, όπως γίνεται με τα κορίτσια που αρπάζουν και βιάζουν οι πολεμιστές του ισλαμικού κράτους.
Το εύλογο ερώτημα είναι: Υπάρχει ακόμα δυνατότητα, διάθεση και χρόνος για να ξαναγίνει η κυβέρνηση όπλο αντίστασης του λαού μας ή πέρασε ανεπιστρεπτί (έστω γκρινιάζοντας) στο στρατόπεδο των εκβιαστών μας;
* Ο Δημήτρης Σκαρπαλέζος είναι επίκουρος καθηγητής Μαθηματικών στο πανεπιστήμιο Παρίσι 7.
