Του Νίκου Παρασκευόπουλου*
Κοντά στην αρχή της νέας χιλιετίας διατυπώθηκε, ως προϊόν μελέτης, μια πρόγνωση: Οι ανισότητες σταδιακά οξύνονται, όλο και λιγότεροι πλούσιοι θα έχουν συνολικά ισόποση περιουσία με όλο και περισσότερους φτωχούς. Η κάτω γειτονιά της ανισότητας, οι μη έχοντες, θα αποτελούν πια την πλειονότητα των πληθυσμών. Καθώς οι ολιγαρχίες θα δυναμώνουν, οι δημόσιες προνοιακές παροχές προς τους πολλούς θα συρρικνώνονται. Φυσικά και ανακλαστικά οι διαμαρτυρίες και οι εξεγέρσεις τους θα πυκνώνουν. Το σύστημα, όμως, θα έχει προβλέψει: Έγκαιρα και παραπληρωματικά θα αναπτύσσονται εν τω μεταξύ μηχανισμοί αστυνομικού - κατασταλτικού ελέγχου των πολλών. Επιτηρήσεις, εξοπλισμοί αντιμετώπισης μαζικών διαδηλώσεων κ.λπ.
Ούτε προφητεία ούτε θεωρία συνωμοσίας αποτελούσαν τα παραπάνω. Μια εικασία ήταν, στηριγμένη σε διαθέσιμα στοιχεία και δυναμικές. Αν, πάντως, ο χρόνος που μεσολάβησε την έχει στο ελάχιστο επαληθεύσει, τότε πολλά μοιάζουν να αλλάζουν στο πολιτικό τοπίο.
Συγκεκριμένα: αφού είναι πια οι πολλοί εκείνοι που χρειάζονται την κοινωνικοοικονομική αλλαγή, τότε το ριζοσπαστικό και το μαζικό στοιχείο αρχίζουν πρώτα να αλληλοπροσεγγίζουν, ύστερα να ταυτίζονται. Οι δημοκρατικοί θεσμοί, που, αν εφαρμοστούν πραγματικά κι όχι τυπικά, παρέχουν όντως εξουσία στους πολλούς, αποτελούν και πάλι (ή αλλού για πρώτη φορά) ουσιαστική και ορθολογική διεκδίκηση. Όσο για την Αριστερά, αυτή όλο και λιγότερο χρησιμεύει με την ιστορική της μορφή και εκδοχή της πρωτοπορίας φωτισμένων ανθρώπων, όλο και περισσότερο γίνεται κοίτη για λαοθάλασσες, πλησιάζοντας κι αυτή και σταδιακά ταυτιζόμενη με τη Δημοκρατία.
Σημαίνουν κάτι τα παραπάνω ενόψει των προσεχών εκλογών; Πιστεύω ναι: ότι δεν είναι εποχή για διασπάσεις και ορθοδοξίες, αλλά για συγκλίσεις όσων εκφράζουν, έστω με διαφορετικό τρόπο, τα συμφέροντα των πολλών. Η Αριστερά και οι λαοθάλασσες ταυτόχρονα ατενίζουν τη Δημοκρατία.
* Ο Νίκος Παρασκευόπουλος είναι καθηγητής του ΑΠΘ, τέως υπουργός Δικαιοσύνης
