Του Λευτέρη Καπώνη
Ήταν μια νίκη του λαού. Το Όχι έγινε υπόθεση των απλών ανθρώπων. Όταν έκλεισαν οι τράπεζες και το βάρος των στιγμών άρχισε να λυγίζει τους ώμους, μπήκε στη μάχη η νεολαία, ο θυμωμένος παππούς, η νοικοκυρά που σφίγγει κάθε φορά το φτωχό πορτοφόλι της, και τα δεδομένα άλλαξαν. Η ταπείνωση του ελληνικού λαού επεστράφη στους εμπνευστές της, με πολιτισμό, αξιοπρέπεια και οργή.
Είναι ένα μεγάλο μάθημα γι' αυτούς που ασχολούνται με την πολιτική. Από τα δεκάξι μου παρακολουθώ ή ασχολούμαι με την πολιτική. Έχω ζήσει τα Ιουλιανά, τη δικτατορία, τη μεταπολίτευση, τη νίκη του ΠΑΣΟΚ. Ποτέ μα ποτέ, στη διάρκεια μισού αιώνα, δεν συνασπίστηκαν τόσοι πολλοί εναντίον κάποιου. Από τον αρχιεπίσκοπο και τον Άνθιμο, που είδαν το πνεύμα, εν είδει περιστεράς, να τους μεταφέρει το Ναι, μέχρι τα ζόμπι που κυκλοφορούν ακόμα ανάμεσά μας... Αυτοί που μοιράστηκαν την εξουσία τόσα χρόνια και διαμοίρασαν τα ιμάτιά μας, συνασπίστηκαν στην ιερά συμμαχία του φόβου και έχασαν. Όμως, τώρα που τα πράγματα ζορίζουν εις τας Ευρώπας, η δουλειά γίνεται πιο εύκολη στο εσωτερικό.
Τα πρώτα μέτρα της κυβέρνησης πρέπει να εμπεδώνουν το αίσθημα της δικαιοσύνης. Οι νταβατζήδες πρέπει να περάσουν από το ταμείο. Το απαιτεί με πάθος η πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Ακόμη και ένα μεγάλο μέρος αυτών που ψήφισαν Ναι. Πρέπει να θεσπιστούν αυστηροί κανόνες για την παραπληροφόρηση.
Όμως ξαναγυρίζω στους ταπεινούς ανθρώπους που πήραν στους ώμους τους τον Αλέξη Τσίπρα και τον ανέβασαν ψηλά στην πιο δύσκολη στιγμή της πολιτικής του διαδρομής. Στον παππού των ογδόντα χρόνων, που ψήφιζε μια ζωή Δεξιά, και είπε "Όχι, κερατάδες", κλείσατε τις τράπεζες να τον πνίξετε γιατί παλεύει για τη σύνταξή του. Στην εικοσιπεντάχρονη που, στις επτά παρά πέντε, στην πόρτα του εκλογικού τμήματος, τη ρώτησε η μητέρα της "πες μου, με το χέρι στην καρδιά"... κι η νεαρή, με χαμηλή φωνή γεμάτη οργή, απάντησε "σου είπα, Όχι".
Αυτό το δημοψήφισμα, όπου το Όχι κέρδισε με σφιγμένες γροθιές, είναι από τις μεγάλες στιγμές που θα κουβαλάμε στη μνήμη μας. Κι έφερε κάτι σημαντικό στο προσκήνιο: την ενεργό συμμετοχή της νεολαίας, που μέχρι χθες είχε σιχαθεί την πολιτική και τους πολιτικούς.
Ξέρουμε τώρα ότι όταν ο λαός εμπιστεύεται τον ηγέτη του, είναι ικανός για τα πάντα, αρκεί να τον κοιτάμε στα μάτια και να του λέμε την αλήθεια. Αρκεί να τον κάνουμε συμμέτοχο και να πιστεύει πως έχει λόγο. Ότι δεν αποφασίζουν άλλοι πίσω από την πλάτη του. Καλό κουράγιο, σύντροφοι διαπραγματευτές.
