Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Η φύρα των θρύλων
Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ
Αλήθεια ή ψέματα, τον Φεβρουάριο του 2004 βρέθηκαν 1.020.145 Ελληνες πολίτες που ενθουσιάστηκαν με την α λα ΠΑΣΟΚ «άμεση δημοκρατία» και συμμετείχαν στην ψηφοφορία για την ανάδειξη του διαδόχου του κ. Σημίτη. Από αυτούς, οι 1.017.085 υπερενθουσιάστηκαν με τον Γ.Α. Παπανδρέου και τον υπερψήφισαν. Η ονοματεπώνυμη κληρονομιά του έπαιξε τεράστιο ρόλο, πείθοντας και όσους είχαν ήδη αντιληφθεί πως ο τρίτος της θρυλικής οικογένειας των Παπανδρέου «δεν το 'χε». Πόσοι από εκείνους που συναποτέλεσαν το αστρονομικό ένα εκατομμύριο έχουν πια τάμα τους να πηγαίνουν μία βδομάδα το καλοκαίρι στο Καστελλόριζο, άγνωστο. Γνωστό είναι πως όταν το 2007 ο κ. Παπανδρέου ζήτησε να ανανεωθεί η προεδρία του, ο ενθουσιασμός είχε εκλείψει.
Πέντε χρόνια αργότερα, το 2012, ο κ. Βενιζέλος αξιώθηκε επιτέλους να χαρεί τον ιστορικό ρόλο που μάταια είχε αναζητήσει όλο σπουδή στο Ζάππειο, το 2007. Οι τρεις στους τέσσερις ψηφοφόρους του 2004 είχαν ήδη αποχωρήσει από το όλον ΠΑΣΟΚ κι έτσι στην ψηφοφορία συμμετείχαν 236.151 πολίτες. Οι 230.105 επέλεξαν έναν πολιτικό, τόσο δεινό ρήτορα, που δεν δίστασε να υποβάλει την ιδέα, τότε με το κωπηλατοδρόμιο των Ολυμπιακών, πως η μάχη του Μαραθώνα ήταν τελικά ναυμαχία· και τόσο κυνικά ωφελιμιστή, που δεν νοιαζόταν αν ο αυτάρεσκα προβαλλόμενος ευρωπαϊκός του αέρας έσμιγε με τον παραεκκλησιαστικό βαρδάρη της Θεσσαλονίκης. Οσο για το πάθος με το οποίο υπεράσπισε τη λιτότητα, ως υπ' αριθμ. 2 της συγκυβέρνησης Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ, τι δηλωτικότερο από την ταπεινή αντιπροεδρική λιμουζίνα του.
Ολα αυτά, κι άλλα πολλά, εξηγούν γιατί η ψηφοφορία για την ανάδειξη του πέμπτου προέδρου του ΠΑΣΟΚ συγκίνησε μόλις 52.000 ανθρώπους. Εκατό χιλιάδες περίμεναν τα στελέχη, με μετριοπαθείς υπολογισμούς, τους μισούς κατόρθωσαν να προσελκύσουν. Η νίκη της κ. Φώφης Γεννηματά δεν θεμελιώθηκε τόσο στην αυτόφωτη παρουσία της όσο στην επώνυμη κληρονομιά της, στον θρύλο του πατέρα της, θρύλο με αρκετά εξιδανικευτικά στοιχεία εξαρχής. Μόνο ο λίαν μετριόφρων κ. Λοβέρδος πρέπει να εξεπλάγη πάντως, που ανέμενε θρίαμβό του. Λογικό από την πλευρά του. Ηταν βέβαιος πως οι ψηφοφόροι θα τον αντάμειβαν με την προεδρία του ΠΑΣΟΚ εκτιμώντας τη σταθερότητα των απόψεών του και την τεχνογνωσία του, το ότι δηλαδή διαθέτει ήδη δύο κόμματα στην προσωπική του συλλογή: τη ΡΙΚΣΣΥ και τη «Συμφωνία για τη Νέα Ελλάδα», στα γενέθλια της οποίας είχε πει τα εξής σεμνά: «Συμφωνία για τη Νέα Ελλάδα. Είναι το όραμα. Είναι ο στόχος μας. Είναι το όνομά μας. Θα αλλάξουμε την πορεία της χώρας. Θα ιδρύσουμε, μαζί με άλλους, τη Δ' Ελληνική Δημοκρατία».
Των άλλων αυτών μηδέποτε ευρεθέντων, ο κ. Λοβέρδος επέστρεψε στο ΠΑΣΟΚ και, υπαρχηγός του κ. Βενιζέλου κάποτε, διεκδίκησε την αρχηγία. Ανεπιτυχώς. Δοθέντος ότι η ελληνική εξακολουθεί να διαθέτει αρκετά αναξιοποίητα επίθετα, αναμένουμε με αγωνία το όνομα του επόμενου κόμματός του.
