Ήταν ωραίο καράβι το πειρατικό του ΣΥΡΙΖΑ. Όμορφα ξάρτια, πλουμιστά πανιά και στο κατάρτι η σημαία που έγραφε "ελπίδα". Έτρεξα κι εγώ, κωπηλάτης, με ξηρά τροφή και κομμένο ρεύμα, στο σπίτι. Σε κάθε συγκέντρωση, σε κάθε αφισοκόλληση πρώτος. Στις 25 Γενάρη που πιάσαμε λιμάνι, έβαλα τα καλά μου και βγήκα στους δρόμους. Και μετά άρχισε ο διάλογος και το κόψε - ράψε και η σημαία που κυμάτιζε πλησίστια άρχισε να κατεβαίνει.
Εντάξει, κι αυτό το καλοκαίρι θα τη βγάλω με φέτα και καρπούζι. Θα τρώω σιγά - σιγά την υπομονή μου μέχρι να τελειώσει και μετά θα έρθει το φθινόπωρο, οι πρώτες βροχές, κι εγώ θα κλειστώ στο καβούκι μου φτωχός από χρήματα κι από ελπίδα. Ξέρω ότι το ταξίδι ήταν όμορφο και ότι η πραγματικότητα είναι πιο άσχημη από την ασχήμια. Γιατί εκεί στην Ευρωζώνη κάποιοι έχουν βάλει τα ανθρώπινα κομπιούτερ να κόβουν κοστούμια και να αποφασίζουν για τα φέρετρα των φτωχών. Και ο ΣΥΡΙΖΑ θα χαμηλώσει τον πήχη και θα ψάξει τη γλώσσα του ρεαλισμού για να μη χρεωθεί τα βράχια.
Εντάξει, οι πολιτικοί πρέπει, σαν τους γιατρούς, να βρίσκουν λύσεις για να μην τινάξει τα πέταλα ο ασθενής. Ακόμα και στην εντατική σε βάζουν, σε πετσοκόβουν, αρκεί να ζήσεις, γιατί αυτή είναι η δουλειά τους. Εγώ όμως, που ονειρευόμουνα έναν κόσμο με χρώματα, με μουσικές, "την τύχη μου που ενδίδει πια, τα σχέδια της ζωής μου που βγήκαν όλα πλάνες", δεν θα τα θρηνήσω. "Σαν έτοιμος από καιρό" εγκαταλείπω τη γαλέρα και κρύβομαι στο καβούκι μου. Κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω. Μπροστά μου παράξενα λιμάνια και γιορτές. Μαγικές χώρες όπου οι άνθρωποι είναι αδελφωμένοι. Έχουν κλείσει τους λογιστές στη φυλακή και έχουν κλείσει τους πολιτικούς σε τρελάδικα...
Χαμογελάω κι αφήνομαι να ταξιδεύω. Ανοίγω πάλι τα μάτια μου και η πραγματικότητα με πληγώνει. Άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια. Άνθρωποι με δακρυσμένα μάτια. Ταπεινωμένοι. Και η συμφωνία, όποια κι αν είναι, δεν μπορεί να τους συμπεριλάβει. Ο Καιάδας ήταν μια ζόρικη λυτρωτική υπόθεση. Ξέρω ότι τα πράγματα είναι ζόρικα κι εμείς ασθενικοί. Κι εγώ, που γράφω και κρύβομαι πίσω απ' αυτές τις γραμμές, θέλω να γράφω γι' αυτούς που παλεύουν να συγκροτήσουν ένα καθημερινό όνειρο για τη ζωή τους. Αυτούς που θέλουν μια δουλειά, να σπουδάσουν τα παιδιά τους και να μπορέσουν να κεράσουν ένα τσίπουρο τους φίλους τους. Τίποτα περισσότερο. Και όποια συμφωνία κι αν έρθει, θα την πιώ σαν πικρό φάρμακο, γιατί θα τη φέρουν οι συνταξιδιώτες μου στη γαλέρα.
Καλό καλοκαίρι με φέτα και καρπούζι, τώρα που σφίγγουν οι ζέστες.
