Του ΠΕΤΡΟΥ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ *
«Θα βρίσκομαι παντού μέσα στο σκοτάδι. Όπου και αν κοιτάξεις, εκεί που δίνεται ένας αγώνας για να τραφούν οι πεινασμένοι, θα είμαι εκεί. Όποτε ένας μπάτσος χτυπάει κάποιον, θα είμαι εκεί. Θα είμαι με τους νέους που φωνάζουν γιατί έχουν αγανακτήσει και δεν αντέχουν άλλο. Αλλά θα βρίσκομαι και εκεί όπου τα παιδιά γελούν επειδή πεινούν μα ξέρουν ότι το δείπνο τα περιμένει. Και θα βρίσκομαι εκεί όταν οι άνθρωποι θα τρώνε τους δικούς τους καρπούς και θα ζουν στα σπίτια που οι ίδιοι έφτιαξαν».
Με αυτά τα λόγια του κεντρικού ήρωα, Τομ Τζόουντ, κλείνει η κινηματογραφική μεταφορά του αριστουργήματος του Τζον Στάιμπεκ, «Τα σταφύλια της οργής». Σε αυτά τα λόγια θα έπρεπε να βρίσκει τον εαυτό της η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ ενάμιση χρόνο μετά την πρώτη της συνδιάσκεψη, 1 μήνα πριν το ιδρυτικό της συνέδριο. Μια οργάνωση που μέσα στο μνημονιακό ορυμαγδό και την «ποινικοποίηση» της νεότητας που αυτός έφερε, κλήθηκε να πρωτοστατήσει στην αντίσταση αλλά και να οραματιστεί τη δημιουργία. Από τη μία να βάλει πάτο στο βαρέλι , να μην προστεθούν κι άλλοι στους 200.000 νέους που βρίσκονται ήδη στο εξωτερικό. Από την άλλη να δείξει ένα άλλο δρόμο να μαθαίνουμε, να παράγουμε, να διασκεδάζουμε, να ζούμε.
Βήματα έγιναν, αγώνες δόθηκαν, πρωτοβουλίες πάρθηκαν. Φάγαμε δακρυγόνα στις Σκουριές, ξενυχτήσαμε στο πλάι των καθαριστριών, επιχειρήσαμε να οργανώσουμε τους επισφαλώς εργαζόμενους, συμμετείχαμε σε συνεταιρισμούς, σε πρωτοβουλίες για τον πολιτισμό. Το αίτημα όμως εκκρεμεί, γιατί ώρες ώρες, ακόμα και όταν το ζητούμενο ήταν η δράση, εμείς κρατήσαμε το ρόλο του σχολιαστή. Βγάλαμε καλές ανακοινώσεις, πύρινα ψηφίσματα, συζητήσαμε ξανά και ξανά για τις αξίες της αριστεράς και την ανυποχώρητη στάση και καλά κάναμε. Δεν ήμασταν όμως επαρκείς εκεί που διαμορφώνεται ο πραγματικός συσχετισμός δύναμης, να δίνουμε τη μάχη στους κοινωνικούς χώρους με την ένταση και στην έκταση που απαιτείται.
Με το συνέδριο να λαμβάνει χώρα εν μέσω της τόσο σκληρής διαπραγμάτευσης ο κίνδυνος να κοιτάμε μόνο στην κυβέρνηση είναι ορατός. Και η φυσική μετεξέλιξη της οργάνωσης - σχολιαστή θα είναι ο εγκλωβισμός σε ένα δίπολο «οργάνωσης που ασκεί κριτική στην κυβέρνηση από τα αριστερά» ή «οργάνωσης που οργανώνει την κοινωνική συναίνεση γύρω από τις κυβερνητικές επιλογές». Λάθος ερώτηση, άρα και όλες οι πιθανές απαντήσεις.
Σίγουρα η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να παίρνει θέση και να ασκεί σκληρή κριτική για όλα τα ζητήματα που ανακύπτουν στην κυβέρνηση της αριστεράς, ειδικά όταν αφορούν πολιτικές επιλογές που επηρεάζουν τη νέα γενιά, όπως η συνέχιση των προγραμμάτων «κοινωφελούς» εργασίας, η καταπάτηση του ασύλου, τα κέντρα κράτησης κλπ.
Οπωσδήποτε οφείλει και να πατά στο ριζοσπαστισμό της κυβέρνησης και να τον κάνει κτήμα της κοινωνίας. Το νομοσχέδιο για την παιδεία, το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια αλλά και για τους γάμους των ομόφυλων ζευγαριών (όταν αυτό έρθει) και πάνω από όλα το αναμενόμενο νομοσχέδιο για τα εργασιακά αποτελούν ευκαιρίες η οργάνωσή μας να βγει επιθετικά στην κοινωνία. Όχι για να ζητήσει το χειροκρότημα για την κυβέρνηση, αλλά για να δώσει τη μάχη της ιδεολογικής ηγεμονίας από καλύτερη θέση. Να μιλήσει στις γειτονιές για την ανοχή στη διαφορετικότητα, φυλετική ή σεξουαλική, με καμπάνιες, εκδηλώσεις, φεστιβάλ. Να ξεφτιλίσει όλους αυτούς που ωρύονται για τον «μπαλτά στην παιδεία», όταν οι ίδιοι γονάτισαν τα ελληνικά σχολεία και πανεπιστήμια, και να διεκδικήσει ακόμα περισσότερα, όπως το διώξιμο των εργολαβιών ή την μετατροπή εγκαταλειμμένων κτηρίων σε εστίες. Να οργανώσει τη διεκδίκηση των συλλογικών συμβάσεων, να στήσει οδοφράγματα στην εργοδοτική αυθαιρεσία.
Ωστόσο και τα δύο παραπάνω σχέδια όσο ριζοσπαστικά και να είναι, εγκλωβίζονται στην εξόφθαλμη αδυναμία της οργάνωσης να παρέμβει αδιαμεσολάβητα στη συγκυρία αφού θέτουν ως όριο της δράσης και παρέμβασής μας την κυβέρνηση. Όμως η κυβέρνηση είναι όπλο στα χέρια μας και στα χέρια των εργαζομένων, βήμα σε μια μακριά διαδρομή με στόχο τον κοινωνικό μετασχηματισμό και σε καμία περίπτωση το τέλος του δρόμου. Η ανάγκη λοιπόν να «είμαστε παντού» παραμένει. Για να δώσουμε τις μάχες στους κοινωνικούς χώρους για τα δικαιώματα της γενιάς μας. Για να αντιστρέψουμε τη διαδικασία δημιουργίας μιας χαμένης γενιάς, να συγκρουστούμε ώστε να κερδίσουμε το χώρο να δημιουργήσουμε.
Όμως αυτό, στη νέα φάση που διανύουμε, δεν είναι αρκετό. Τα ερωτήματα έχουν πολλαπλασιαστεί και περιέργως την καλύτερη απάντηση φαίνεται πως τη δίνει ο νούμερο 1 αντίπαλος: το ελληνικό κράτος και κεφάλαιο…
Μέσα σε μία εβδομάδα τρεις ειδήσεις χτυπάνε περίεργα στο μάτι: Η Coca Cola ζητάει από τους απολυμένους εργαζόμενους της αποζημίωση 1.000.000 ευρώ. Η εταιρεία που εγκατέλειψε τη ΒΙΟΜΕ διεκδικεί πίσω το εργοστάσιο με κίνδυνο οι εργαζόμενοι του πρώτου εργοστασίου υπό εργατικό έλεγχο στην Ελλάδα να κινδυνεύουν να πεταχτούν στο δρόμο. Τέλος η εφορία φαίνεται να ζητάει 12.000 ευρώ από τους εργάτες της Μανωλάδας, που δέχθηκαν πυροβολισμούς όταν πήγαν να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους ,για τα έξοδα της χαμένης δίκης τους.
Τη στιγμή που όλα τα μάτια είναι στραμμένα στη μάχη με τους «θεσμούς», κράτος και κεφάλαιο αντεπιτίθενται. Η μια επιλογή είναι να τους αγνοήσουμε και να περιμένουμε να δούμε «που θα πάει το πράγμα» με τους δανειστές. Η άλλη είναι να τους βάλουμε κι εμείς στο στόχαστρο. Να σηκωθούμε επιτέλους στο ύψος των περιστάσεων και να κάνουμε αυτό που η κυβέρνηση για διάφορους λόγους ως τώρα δεν έχει κάνει: να ανοίξουμε το εσωτερικό μέτωπο σε όλη του την ένταση, να αναδείξουμε τον εσωτερικό εχθρό. Να εκμεταλλευτούμε λοιπόν τον προσυνεδριακό μας διάλογο για να συζητήσουμε τι σημαίνει επίθεση στον πλούτο και ποιος ο δικός μας ρόλος σε αυτήν αλλά και πώς αποσπάμε εξουσία από το κράτος και τη φέρνουμε στην κοινωνία.
Σε μια άλλη ταινία, το Fight club του David Fincher, ο κεντρικός ήρωας προειδοποιεί: «Οι άνθρωποι που καταδιώκετε είναι οι άνθρωποι στους οποίους βασίζεστε: μαγειρεύουμε τα γεύματα σας, πετάμε τα σκουπίδια σας, συνδέουμε τις κλήσεις σας, οδηγάμε τα ασθενοφόρα σας. Do not fuck with us».
Αυτά τα λόγια θα πρέπει να είναι οδηγός της νέας εποχής της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι η ευτυχία μας περνάει μέσα από τις βίλες και τα τζιπ τους, περνάει από τα πολυέξοδα γκαλά, τα πανάκριβα ρούχα τους, τα μηδενικά των τραπεζικών τους λογαριασμών. Ας γίνουμε αυτοί που θα βοηθήσουν τη νέα γενιά να βρει το ρόλο της στην υπόθεση της ανατροπής. Ας θυμίσουμε στον αντίπαλο ότι, σε αντίθεσή με εμάς, αυτός έχει ακόμα πολλά να χάσει.
* Ο Πέτρος Μαρκόπουλος είναι μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ
