"Το κακό παραμονεύει
και τη χώρα υπονομεύει"
Μανώλης Ρασούλης
ΤΗΣ ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΛΟΥΠΑΚΗ
Αυτό που συμβαίνει στο Χαλάνδρι είναι μια μικρογραφία όσων συμβαίνουν στη χώρα από τότε που ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι η αριστερή δημοτική αρχή, που εξελέγη μέσα σε πανδαιμόνιο χαράς, που έκανε τη μεγάλη έκπληξη και τη μεγάλη ανατροπή, θα συναντούσε τέτοια λυσσαλέα αντίδραση και αμφισβήτηση. Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε. Και όχι μόνο από τους "έξω". Και δεν μπορούσα επίσης να φανταστώ, ότι μετά από πολλά χρόνια που απλώς κατοικούσα στο Χαλάνδρι, μια "δημοτική αρχή" θα με έκανε να ζω στο Χαλάνδρι.
Θέλω να σας πω σήμερα για τη Ρεματιά. Την όαση της πόλης μας, την καρδιά της. Δυο βήματα απ' το αγχωμένο κέντρο και τις δεκάδες καφετέριες, είσαι στον Παράδεισο. Θέλω να σας πω για το περίφημο Θέατρο της Ρεματιάς. Ολοι όσοι ζούμε εδώ, έχουμε αφήσει εκεί ένα κομμάτι της καρδιάς μας. Οι σχολικές παραστάσεις των παιδιών μας. Μια συναυλία που παρακολουθήσαμε αγκαλιά. Ενα θεατρικό που μας καθήλωσε. Κάθε καλοκαίρι, 33 χρόνια τώρα, το Φεστιβάλ Ρεματιάς, κάποτε με εξαιρετικά υψηλό επίπεδο, αρκετά "πεσμένο" τα τελευταία χρόνια, συγκεντρώνει κόσμο από όλη την Αθήνα.
Η νέα δημοτική αρχή, η "Αντίσταση με τους πολίτες Χαλανδρίου", η αριστερή διοίκηση της πόλης, ετοίμαζε ήδη έφοδο στην ποιότητα. Άλλωστε στους κόλπους της έχει μερικούς από τους πρωτεργάτες της δημιουργίας του Θεάτρου της Ρεματιάς. Κι αν εμείς οι απέξω κλαίγαμε με την είδηση του εμπρησμού, αυτοί βουβάθηκαν. Και μετά πείσμωσαν. Και πεισμώσαμε όλοι.
Δεν θα πω εδώ τα γιατί και τα ίσως του εμπρησμού. Είναι γνωστά. Θα πω αυτό που έζησα την Κυριακή. Το πολύχρωμο πλήθος εθελοντών κάθε ηλικίας που πλημμύρισε την καμένη περιοχή. Την απίστευτη οργάνωση από μέρους του δήμου (νερά, γάντια, μάσκες, χημικές τουαλέτες). Τους μουσικούς που προσήλθαν αυτοβούλως. Το ζωγραφικό εργαστήρι για τα παιδιά, που έφτιαχναν καταπράσινο τον κόσμο, την ώρα που οι γονείς τους μάζευαν καμένα κλαδιά. Τα δεντράκια που φυτεύτηκαν αφού καθαρίστηκε καλά η πλαγιά. Είδα τους αντιδημάρχους και δημοτικούς συμβούλους, εκεί μέσα στη σκόνη και στο χώμα. Είδα και την εκπρόσωπο του ΚΚΕ και πολύ χάρηκα. Είδα και τον υπουργό Πολιτισμού και χάρηκα επίσης. Είδα τον δήμαρχο με την αξίνα, μούσκεμα στον ιδρώτα, πότε να σκάβει και πότε να δίνει οδηγίες.
Η δύναμη του προσωπικού παραδείγματος είναι κινητήρια δύναμη. Η δύναμη της ομάδας είναι ανίκητη. Το Χαλάνδρι δείχνει τί σημαίνει παίρνω τη ζωή μου στα χέρια μου και δεν περιμένω γκρινιάζοντας και βλαστημώντας το κράτος, τον νομάρχη, τη μαύρη μοίρα μου. Ας παραμονεύει το κακό. Κακό δικό του, που έλεγε η γιαγιά μου. Εμείς θα σκαλίζουμε τη στάχτη, σε πείσμα του Καζαντζίδη, και θ' ανάβουμε πυρκαγιές καρδιάς. Σας περιμένουμε την Πέμπτη, στην πρώτη μεγάλη συναυλία της νέας Ρεματιάς!
