"Τώρα το φως το ρίχνουν στα κασόνια
το καρφώνουν και το πάνε"
Πάνος Κ. Θασίτης
ΤΗΣ ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΛΟΥΠΑΚΗ
Εννοείται, το ξέρουμε, το μάθαμε, το εμπεδώσαμε τόσα χρόνια, πως άλλη αξία έχει η ζωή του ενός κι άλλη του άλλου. Πάει με το χρώμα, πάει με το χρήμα. Παγκοσμίως διεθνώς και εγχωρίως εθνικώς, ο κανόνας ισχύει και δεν αμφισβητείται και έχει γίνει κάτι σαν φυσική τάξη των πραγμάτων, ενώ είναι ταξική τάξη, νόμος της ισχύος και του δυνατού, του λευκού, του βόρειου, του "πολιτισμένου". Στη φυσική καταστροφή ή την τεχνητή, στον σεισμό ή τον πόλεμο ο κανόνας ισχύει. Με την ισχυρή προσθήκη του "δικού μας" έναντι του "ξένου".
Ισοπεδωμένο το θρυλικό Κατμαντού, με τις προβλέψεις να φτάνουν τις εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, και τα δελτία, βράδυ Κυριακής το κάνουν πρώτο θέμα μια κι έχει ωραίες εικόνες ερειπίων, μακριά απο μας, Παναγία μου. Και τις εικόνες ερειπίων και ανωνύμων πτωμάτων ακολουθεί ρεπορτάζ, μεγαλύτερο σε διάρκεια, για τους εγκλωβισμένους ορειβάτες, που εζήλωσαν την κορυφή του κόσμου. Με ονόματα, φωτογραφίες και μικρές συγκινητικές ιστορίες ρομαντικών ταξιδιών. Διότι αυτοί είναι Αγγλοι, Γάλλοι, Αμερικάνοι, κοινώς λευκοί, βόρειοι, "πολιτισμένοι". Και τις εικόνες της χιονοστιβάδας ακολουθεί ακόμα μεγαλύτερο ρεπορτάζ για τους τρεις τυχερούς Έλληνες (νάναι καλά οι άνθρωποι) που σώθηκαν τελευταία στιγμή, γιατί τους παράτησε ο οδηγός τους και γύρισαν πίσω. Με συνεντεύξεις και οικογενειακές ιστορίες και καλαμπουράκια (ναι, καλαμπουράκια) ότι οι φίλοι τους τους ζητάνε αριθμούς για το Λόττο.
Και σου μένει ως επίγευση ότι, δόξα τω Θεώ, σωθήκανε οι δικοί μας... Οι άλλοι άλλωστε, οι χιλιάδες Νεπαλέζοι, ούτε ξέρουμε ποιον έχουν Θεό...
Έτσι, λοιπόν, εκπαιδευμένοι, νανουρισμένοι, απ' αυτή τη συσκευή που αντικατέστησε μάνα, πατέρα, σχολείο, παιχνίδι και γειτονιά, παρακολουθούμε τα πλάνα ν' αλλάζουν με διαλεγμένη αλληλουχία και η φρίκη του θεάματος στο επόμενο θέμα έχει κιόλας ξεθωριάσει.
Έτσι γίνεται δυνατόν ν' ακούμε τον Αντ. Σαμαρά πεισματικά να μιλά για "λαθρομετανάστες" λίγες ώρες μετά τον φρικτό πνιγμό εκατοντάδων ανθρώπων στη Μεσόγειό μας και τριών ακόμη στην ωραία μας Ρόδο, χωρίς να πεταγόμαστε ουρλιάζοντας στον δρόμο και χωρίς, εννοείται, να ενοχλούνται οι τηλεοικοδεσπότες του.
Έτσι γίνεται δυνατόν ν' ακούμε έναν πλούσιο άνθρωπο που αποφάσισε για τις τύχες εκατομμυρίων φτωχών να λοιδωρεί "On line" την αγωνία ενός εξαιρετικού δασκάλου για τα υποσιτισμένα παιδιά, με την απύθμενης αναλγησίας εξυπνάδα "ε, δεν πέθανε και κανένα παιδί επειδή δεν είχε κουλούρι". Χωρίς να πεταγόμαστε στον δρόμο ουρλιάζοντας. Και χωρίς, εννοείται, να τον ενοχλήσουν οι τηλεοικοδεσπότες του.
Σήμερα ψηφίζεται ο νόμος για την ΕΡΤ. Περιμένουμε οι "νόμοι" που θα τη διέπουν νάναι στον αντίποδα της απανθρωπιάς και της διατεταγμένης υπηρεσίας. Και δεν θα κάνουμε σκόντο. Περιμένουμε, επιτέλους, λίγο φως...
