ΤΗΣ ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΛΟΥΠΑΚΗ
Την Παρασκευή 17 Απριλίου ψηφίστηκε το δημοκρατικότερο νομοσχέδιο για το σωφρονιστικό σύστημα που έχει δει μέχρι σήμερα η χώρα. Και ψηφίστηκε μέσα σε πρωτοφανές όργιο τρομολαγνικών πιέσεων, εκπορευόμενο από αυτούς που κυβέρνησαν σαράντα χρόνια με την "πυγμή", χωρίς να καταφέρουν να καταστείλουν το φαινόμενο που αποκαλούν τρομοκρατία, ούτε και την εγκληματικότητα γενικώς. Ακριβώς γιατί το σύστημά τους που αποκλείει, απελπίζει και περιθωριοποιεί όλο και περισσότερους νέους ανθρώπους, είναι η γενεσιουργός αιτία του φαινομένου. Ακριβώς γιατί η μέθοδός τους, της άγριας καταστολής και του εξοντωτικού "σωφρονισμού", ποτίζει με μίσος και απόγνωση τους νέους. Στο όργιο αυτό της τρομολαγνείας, καθοριστικό, πρωτεύοντα ρόλο έπαιξαν και πάλι, τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, μακρύ χέρι των αφεντικών, που συνήθισαν να κυβερνούν αυτή τη χώρα.
Το νομοσχέδιο για το οποίο είμαστε όλοι περήφανοι, δεδομένων των συνθηκών και συσχετισμών, ψηφίστηκε και εν μέσω άλλης πρωτοφανούς διαδικασίας "πίεσης". Ένα μπαράζ καταλήψεων, από "αλληλέγγυους" στους φυλακισμένους απεργούς πείνας, που παραβίαζαν ανοιχτές -στην κυριολεξία- θύρες και στόχο είχαν να δείξουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μία απ' τα ίδια. Γιατί αν δεν είναι μία απ' τα ίδια, οι ίδιοι δυσκολεύονται να έχουν λόγο ύπαρξης. Προσπάθησαν πολύ, τροφοδοτώντας με επιχειρήματα τους κάθε λογής Αδώνιδες και με πλάνα καταστροφών τα κάθε λογής δελτία "ειδήσεων". Ενισχύοντας τα συντηρητικά αντανακλαστικά και μέσα στους ψηφοφόρους της κυβέρνησης.
Δεν τα κατάφεραν τόσον καιρό. Εκτός από την παραμονή της ψήφισης του νόμου, που θα σήμαινε και τη λήξη της απεργίας πείνας των υπολοίπων απεργών, άρα και τη λήξη της κατάληψης της Πρυτανείας. Τότε, ακριβώς την τελευταία στιγμή, η κυβέρνηση αποφάσισε να τους κάνει ένα δωράκι. Και τους έβγαλε από την Πρυτανεία, παραβιάζοντας το πανεπιστημιακό άσυλο, με την πανεπιστημιακή κοινότητα να νίπτει τας χείρας της και το φοιτητικό κίνημα σε αγρανάπαυση.
Ήταν, λέει, μια κίνηση τακτικής, για να δείξει η κυβέρνηση ότι δεν ψηφίστηκε ο νόμος λόγω της δικής τους πίεσης. Ήταν, λέει, μια επέμβαση όπου δεν άνοιξε ρουθούνι. Ήταν, λέει, μόνο 14 άτομα μέσα που δεν είχαν σχέση με το Πανεπιστήμιο. Ήταν, λέει, παραβίαση μεν του ασύλου, αλλά με ήπιο τρόπο. Όπως λέμε, δηλαδή, "ολίγον έγκυος."
Ήταν, λέω, μια παραβίαση αρχών. Και οι αρχές δεν είναι α λα καρτ. Δεν έχει σημασία η απαράδεκτη και ανούσια στάση διαφόρων "αναρχικών" που περιφρονούν τις αγωνίες και τους αγώνες όλων των άλλων ανθρώπων με αυτιστικό τρόπο. Μια τόση δα τρυπούλα στο σκάφος μπορεί να γίνει ρήγμα στα ταραγμένα νερά. Και με τρομάζει η ευκολία με την οποία πολλοί αριστεροί καλοδέχτηκαν την επέμβαση εις το όνομα των μεγάλων διακυβευμάτων και των μαχών που δίνει η κυβέρνηση στο εξωτερικό. Οι ίδιοι που κατέβαιναν σε διαδηλώσεις για τον Νίκο Ρωμανό...
Προτιμώ μια υποχώρηση στον Σόιμπλε, γιατί εκεί είναι υπεράνω των δυνάμεών σου, παρά μια υποχώρηση σ' αυτά που μας καθορίζουν ως ανθρώπους και μας ορίζουν ως αριστερούς.
