Του Σάκη Παπαδόπουλου*
«Πάμε και βλέπουμε ή αντικαπιταλιστική πολιτική» έγραφαν την Κυριακή στην «Αυγή» ο Χρήστος Λάσκος και ο Δημοσθένης Παπαδάτος. Διαπίστωναν ότι «στις συνθήκες μιας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που φαίνεται ότι θα ενταθεί, η Αριστερά είτε θα είναι αντικαπιταλιστική είτε απλώς θα συντριβεί» και συνέχιζαν: «Η γαλλική περίπτωση δείχνει ότι τα κοινωνικά στηρίγματα της Αριστεράς διεκδικεί σήμερα επιτυχώς μια Ακροδεξιά που ανεβαίνει παντού στην Ευρώπη μιλώντας αντισυστημικά και πείθοντας εκατομμύρια εργαζόμενους ότι το αντισυστημικό τους μέλλον είναι η προτεραιότητα των δικαιωμάτων τους έναντι των ξένων και η υποστήριξη των εθνικών τους κεφαλαίων έναντι των άλλων ευρωπαϊκών...».
Η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς στη Δυτική Ευρώπη, που αντίθετα με τον σωβινισμό και τον ψεύτικο αντισυστημισμό της Ακροδεξιάς (τον διαπιστώσαμε και στις ρητορείες της Χρυσής Αυγής στη Βουλή), υποστηρίζει ότι το μεταναστευτικό είναι ένα σοβαρό ευρωπαϊκό πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί με τις επιλογές του ευρωπαϊκού πολιτισμού, της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, του ουμανισμού, δεν πρέπει να συντριβεί στους καιρούς των πολιτικών εκβιασμών, της οικονομικής ασφυξίας που προκαλούν οι δανειστές της χώρας και στις συνθήκες της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που κάνει αφάνταστα πιο δύσκολη την αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων μιας υπερχρεωμένης χώρας όπως η Ελλάδα, η οποία οδηγήθηκε σε εσωτερική υποτίμηση - μείωση του 1/4 του ΑΕΠ και σε ανθρωπιστική τραγωδία. Για να μην συντριβεί, απαιτείται αντικαπιταλιστική πολιτική, υποστηρίζουν οι αρθρογράφοι και κάνουν σκληρή κριτική στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν την άποψη ότι το ζητούμενο της παρούσας δυσμενούς συγκυρίας είναι μια πολιτική πρακτική κεϋνσιανού τύπου, που περιορίζει τα καθήκοντά της μόνον στην ανάσχεση της ανθρωπιστικής κρίσης, στην αναθέρμανση της οικονομίας μέσω τόνωσης της ζήτησης και στην προοδευτική φορολογία, με την επιχειρηματολογία ότι η νέα κυβέρνηση δεν εκλέχτηκε για να οργανώσει τη μετάβαση στον Σοσιαλισμό αλλά ως κυβέρνηση ειδικού σκοπού, «κοινωνικής σωτηρίας».
Νά λοιπόν το νέο δίλημμα για την Αριστερά της σύγχρονης εποχής, για τον ΣΥΡΙΖΑ, για τη νέα κυβέρνηση, που προβάλλουν οι αρθρογράφοι και μου θυμίζει το ιστορικό δίλημμα που συζητούσαμε στα αμφιθέατρα, στα φοιτητικά στέκια, λίγο μετά τη δικτατορία: Επανάσταση ή Μεταρρύθμιση, Ρήξη ή Ενσωμάτωση. Όσοι είχαμε ενταχθεί στην ΚΝΕ - στο ΚΚΕ θεωρούσαμε ότι η σωστή απάντηση στο ερώτημα ποιος είναι ο δρόμος υπέρβασης της κεφαλαιοκρατικής βαρβαρότητας, ποιος είναι ο δρόμος προς τον Σοσιαλισμό, απαντούσαμε: ο δρόμος της Επανάστασης. Τους οπαδούς της Μεταρρύθμισης, τους ρεβιζιονιστές ή ρεφορμιστές, τους θεωρούσαμε συμβιβασμένους με το καπιταλιστικό σύστημα ή και ξεπουλημένους. Το μόνο δίλημμα που γοήτευε τα φοιτητικά πηγαδάκια ήταν αν η Επανάσταση θα ήταν ένοπλη ή ειρηνική, αν παράλληλα με τα σοβιέτ θα υπήρχε και Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
Η κατάρρευση των καθεστώτων «υπαρκτού σοσιαλισμού» στην Ανατολική Ευρώπη αλλά και στην Αλβανία, η σταδιακή μετάβαση της Κίνας του Μάο σε δομές οικονομίας, σε παραγωγικές σχέσεις, που παραπέμπουν στον καπιταλισμό, η εξέλιξη της Βόρειας Κορέας σε φαύλο προσωπολατρικό στρατοκρατικό καθεστώς, ο εκφυλισμός της Ισλαμικής Επανάστασης, των ένοπλων λαϊκών εξεγέρσεων στο Ιράν - την Τυνησία - τη Λιβύη - τη Συρία - την Αίγυπτο (ας θυμηθούμε την προτροπή του Αλέκου Αλαβάνου να κάνουμε το Σύνταγμα πλατεία Ταχρίρ), η ενσωμάτωση της σοσιαλδημοκρατίας και των μεταρρυθμίσεών τους στο καπιταλιστικό σύστημα... και κυρίως η ανάδειξη νέου τύπου κοινωνικών - πολιτικών κινημάτων που επιμένουν ότι «ένας άλλος κόσμος κατοχύρωσης των ανθρώπινων δικαιωμάτων και των δημόσιων αγαθών είναι εφικτός» και δεν παγιδεύουν τη σκέψη και τη δράση τους σε μια δογματική ανάγνωση της σχέσης Επανάσταση - Μεταρρύθμιση, μας επιτρέπει να απαντήσουμε και στα νέα διλήμματα με πιο εποικοδομητικό τρόπο. Γιατί άραγε ο δρόμος, τα καθήκοντα:
* Της αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης, της ακραίας φτώχειας, της κοινωνικής εξαθλίωσης, των ανεξόφλητων οφειλών στις εφορίες - στα ασφαλιστικά ταμεία - στους δήμους - στις τράπεζες, των «κόκκινων γραμμών» απέναντι σε υφεσιακά και αντιλαϊκά μέτρα που περιλάμβανε το e-mail Χαρδούβελη και τα 19 προαπαιτούμενα των δανειστών,
* Της ακύρωσης των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας - των ομαδικών απολύσεων - του λοκ άουτ.
* Της ακύρωσης των περικοπών στις συντάξεις και στις αυξήσεις του ΦΠΑ στα φάρμακα - στα τρόφιμα - στα νησιά.
* Της κατάργησης των κολαστηρίων φυλακών τύπου Γ και της ουσιαστικής βελτίωσης των υγειονομικών συνθηκών για τους κρατούμενους.
* Της κατάργησης των απαράδεκτων ρυθμίσεων για τις οροθετικές.
* Της ίδρυσης νέας ΕΡΤ.
* Της ελεύθερης πρόσβασης των ανασφάλιστων και των μεταναστών σε αναβαθμισμένες δημόσιες δομές υγείας χωρίς κλειστές κλίνες ΜΕΘ - διαλυμένες κλινικές και τμήματα.
* Της αντικατάστασης του ΕΝΦΙΑ με τον φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας.
* Της φορολογικής δικαιοσύνης.
* Των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων.
* Των νέων ρυθμίσεων για τις αναπηρικές συντάξεις, για τη λειτουργία των Κέντρων Ημερήσιας Φροντίδας Ηλικιωμένων και των παιδικών σταθμών, για τη συνέχιση των προγραμμάτων «βοήθεια στο σπίτι»...
* Της πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής και των συνεργασιών - των συμπράξεων με την Κίνα - τη Ρωσία - τη Βραζιλία.
* Της οργάνωσης Τράπεζας Αξιοποίησης της Δημόσιας Περιουσίας - Αναπτυξιακής Δημόσιας Τράπεζας, Τραπεζών Ειδικού Σκοπού για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και την αγροτική οικονομία.
* Της παραγωγικής, διοικητικής, αναπτυξιακής ανασυγκρότησης...
είναι σε σύγκρουση με τον δρόμο της δημιουργίας προϋποθέσεων για τη μετάβαση στη σοσιαλιστική κοινωνία της ανθρώπινης χειραφέτησης;
Η ρήξη που προτείνουν ορισμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και οργανώσεις - ρεύματα της Αριστεράς για να την αντιπαραθέσουν με τον έντιμο, τον προωθητικό συμβιβασμό, στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, που δεν αφορά τεχνικές λεπτομέρειες, τι περιεχόμενο παίρνει; Όπως εύστοχα επισημαίνουν ο Χρήστος Λάσκος και ο Δημοσθένης Παπαδάτος, είναι μια «ελληνική ΝΕΠ, στηριγμένη στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, των οποίων η κερδοφορία ποντάρει σε μειώσεις μισθών και περικοπές εργατικών δικαιωμάτων...» ή θα είναι μια συνολική ρήξη.
* Και με τη νεοφιλελεύθερη μνημονιακή βαρβαρότητα.
* Και με την υποταγή - ταπείνωση της χώρας στους δανειστές και στο ιερατείο της Ε.Ε.
* Και με τη διαπλεκόμενη διαφθορά.
* Και με το πελατειακό κράτος.
* Και με την κυριαρχία - ασυδοσία του κεφαλαίου.
* Και με τις κοινωνικές ανισότητες της στρεβλής καπιταλιστικής ανάπτυξης;
Η συνολική ρήξη με τα συνολικά αίτια που προκάλεσαν τα εφιαλτικά δημοσιονομικά ελλείμματα, την υπερχρέωση της Ελλάδας, την υπαγωγή της στο καθεστώς των Μνημονίων και της επιτήρησης, τη μετατροπή της σε αποικία χρέους, την έκρηξη της ανεργίας και της φτώχειας, την αναγκαστική μετανάστευση των νέων επιστημόνων, τις αυτοκτονίες, την απόγνωση... και δεν επέτρεψαν την αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού της, συγκριτικών πλεονεκτημάτων, πλουτοπαραγωγικών πόρων, είναι ο δρόμος αντιμετώπισης των εκβιασμών και της οικονομικής ασφυξίας με ταξική μεροληψία υπέρ των σύγχρονων προλετάριων και με αντικαπιταλιστικές επιλογές σε βάρος των πλουσίων, των φοροφυγάδων, των μιζαδόρων, των πιράνχας του κεφαλαίου... Είναι ο δρόμος που κάνει «ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω», ο δρόμος που ενώνει τα καθήκοντα του σήμερα με τα καθήκοντα της επόμενης φάσης... του Σοσιαλισμού με ελευθερία, δημοκρατία, οικολογική ισορροπία, κατοχύρωση των δημόσιων αγαθών, διεύρυνση των ανθρώπινων και κοινωνικών δικαιωμάτων...
* Ο Σάκης Παπαδόπουλος είναι βουλευτής Τρικάλων του ΣΥΡΙΖΑ
