ΤΗΣ ΝΤΙΝΑΣ ΒΑΪΟΥ*
Πάσχα με κυβέρνηση της Αριστεράς -έστω, κυβέρνηση με κύριο κορμό της την Αριστερά-, κάτι που τουλάχιστον οι άνθρωποι της γενιάς μου δεν περιμέναμε να συμβεί στη διάρκεια του βίου μας. Η απέραντη χαρά ήταν πολύ σύντομη, όχι πιο πολύ από εκείνη την πρώτη εβδομάδα των συμβολικών κινήσεων και των προγραμματικών δηλώσεων, με μικρές προεκτάσεις σε διάσπαρτα κυβερνητικά διαμαντάκια.
Από τότε η κυβέρνηση και κάθε μέλος της ξεχωριστά αντιμετωπίζουν, όπως όλες οι αναγνώστριες και οι αναγνώστες της Αυγής γνωρίζουμε, εξοντωτικές πιέσεις από τους «εταίρους» στην Ε.Ε., απειλές, υπαναχωρήσεις σε συμφωνημένα, καθυστερήσεις σε αποφάσεις, αιτήματα και απαιτήσεις που κάθε φορά μεταβάλλονται ως προς τη διατύπωση και το ύφος της εκφοράς τους - με έναν σαφή στόχο: να αποτελέσει η κυβέρνηση της Αριστεράς μια «παρένθεση», να ηττηθεί παραδειγματικά ώστε να πάψει να αποτελεί ελπίδα και πρότυπο και για άλλα «γουρουνάκια», να επανέλθουμε στον μονόδρομο της φτώχειας, των άστεγων, των αυτοκτονιών, της εκρηκτικής ανεργίας, των ματαιωμένων ελπίδων, των αναλώσιμων νέων και όλων όσοι το νεοφιλελεύθερο σχέδιο θεωρεί «αποκρουστικές σκιές», όπως γράφει ο Κ. Τσουκαλάς.
Η αγωνία της κάθε μέρας για την έκβαση της σκληρής διαπραγμάτευσης και των ανελέητων εκβιασμών έχει οδηγήσει σε μια οδυνηρή κατάσταση αβεβαιότητας, στασιμότητας και αναμονής, όπου ακόμη και οι μη ειδικοί καταλαβαίνουμε ότι καμιά ανάκαμψη δεν μπορεί να ξεκινήσει. Σ' αυτές τις συνθήκες βρίσκουν πρόσφορο έδαφος οι κακοπροαίρετοι σχολιασμοί, οι εκδικητικές διαπιστώσεις και οι υπονομευτικές κινήσεις, μέσα και έξω από τη χώρα, κάνοντας σχεδόν αδύνατη μια συζήτηση για τα αναμενόμενα και μια υποστηρικτική κριτική. Στην αναγκαία αυτή συζήτηση επιδιώκει να συμβάλει το εορταστικό τούτο σημείωμα -μερικές προσωπικές προσδοκίες, χωρίς δημοσιονομικό κόστος.
Θα ήθελα λοιπόν η κυβέρνηση της Αριστεράς να μην εμφανίζεται τόσο συχνά με αντιθετικές φωνές και απόψεις μεταξύ των στελεχών της. Η πολυφωνία και η δημόσια έκφραση προσωπικών απόψεων είναι ίσως κατάκτηση της κομματικής λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αποβαίνει αποδιαρθρωτική για ένα πολυσυλλεκτικό κυβερνητικό σχήμα, το οποίο επιπλέον βάλλεται από παντού και δεν έχει πολλά περιθώρια για ανάδειξη ατομικών διαφοροποιήσεων και φιλοδοξιών.
Θα ήθελα η κυβέρνηση της Αριστεράς να περιλαμβάνει πολύ περισσότερες γυναίκες. Και να ενδίδει λιγότερο σε έναν υφέρποντα σεξισμό που κρύβεται πίσω από την επίκληση σημαντικότερων προτεραιοτήτων και κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Η κρίση έχει πλήξει ιδιαίτερα της γυναίκες, τόσο ως εργαζόμενες, συνταξιούχες και αποδέκτριες κοινωνικών υπηρεσιών που καταργήθηκαν, όσο και μέσα από τον λόγο και τις συμπεριφορές που γίνονται ανεκτές δημόσια, την αυξανόμενη βία κατά των γυναικών στον ιδιωτικό και τον δημόσιο χώρο και την επιστροφή σε πρότυπα έμφυλων σχέσεων που θεωρούσαμε ότι έχουν ακυρωθεί.
Θα ήθελα ακόμη η κυβέρνηση της Αριστεράς να εξηγήσει δημόσια αυτό που πολλές και πολλοί υποθέτουμε, ότι δηλαδή η κατάσταση που παρέλαβε είναι πολύ χειρότερη από όσο άφηναν να διαφανεί οι δηλώσεις της προηγούμενης κυβέρνησης, ότι οι πιέσεις είναι ασφυκτικές και τα περιθώρια ελιγμών και άσκησης (κοινωνικής) πολιτικής πάρα πολύ περιορισμένα.
Ο κόσμος που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση δεν περιμένει θαύματα, και μάλιστα σε δυόμισι μήνες, περιμένει πολλά και διαφορετικά ίσως, αλλά σίγουρα περιμένει και να αποτελέσει αυτή η κυβέρνηση ανάχωμα στον κατήφορο της καταστροφικής πενταετίας των Μνημονίων, διαψεύδοντας τη διαδεδομένη ιδέα πως «όλοι (οι πολιτικοί) ίδιοι είναι». Για τις αριστερές και τους αριστερούς τα διακυβεύματα είναι πολύ μεγαλύτερα -και γι' αυτά αξίζει να παλεύουμε, ακόμη και όταν πολλά μας πληγώνουν στην πρωτόγνωρη τούτη εμπειρία.
* Η Ντίνα Βαΐου είναι καθηγήτρια στο ΕΜΠ
