Του Γιώργου Θ. Μιχαήλ*
Πάσχα του 2015. Με το 1% περίπου των ανθρώπων να κατέχει το 99% του πλούτου της υφηλίου και το 99% περίπου των ανθρώπων το 1% του πλούτου που περισσεύει. Με τους δυνατούς και τους ολιγάρχες να καγχάζουν όταν ακούν τη φωνή των λαών που ζητάει δικαιοσύνη και να μηχανεύονται, όπως έκαναν πάντοτε, μεθοδεύσεις για να εξουσιάζουν τους αδυνάμους (life style, καταναλωτικές νευρώσεις του καπιταλισμού, εθνικισμούς, ρατσισμούς, οπαδισμούς κ.λπ.). Ακόμη συνεχίζεται ακατάπαυστα ο πόλεμος με όπλο τον φόβο που εξαπολύουν η συντήρηση και το κατεστημένο ενάντια στην ελεύθερη σκέψη, την πρόοδο και τις πολιτιστικές αξίες. Οι νίκες των λαών ενάντια στις εξουσίες και τα αφεντικά εναλλάσσονται ακόμη με πισωγυρίσματα και υποχωρήσεις.
Όμως, ένας προσεκτικός παρατηρητής του διαγράμματος της πολιτιστικής πορείας των ανθρώπων βλέπει ότι, παρά τα σκαμπανεβάσματα, η συνισταμένη γραμμή του διαγράμματος είναι ανοδική. Οι λαοί αντιλαμβάνονται σιγά-σιγά την αλήθεια. Συνειδητοποιούν πως ακόμη είμαστε δέσμιοι της ζωώδους προέλευσής μας και υποχωρούμε στον μεγάλο πειρασμό να υποτασσόμαστε στον δυνατό (στο πρωτεύον αρσενικό της αγέλης, δηλαδή στο αφεντικό, στον ηγέτη). Στο παρελθόν προσκυνούσαμε τους αυτοκράτορες, τους βασιλείς, τους τυράννους. Σήμερα γονατίζουμε στη Μέρκελ, στον Σόιμπλε και στους κάθε λογής ολιγάρχες.
2000 χρόνια πριν. Εκείνος που σταυρώθηκε είπε: Μάθετε την αλήθεια, γιατί αυτή θα σας ελευθερώσει. Είπε πως η νίκη ενάντια στην εντροπία (τον εκφυλισμό, την ντροπή), που οδηγεί στον θάνατο, είναι η (επ)ανάσταση.
Με τους αγώνες και τις διεκδικήσεις τους ενάντια στη συντήρηση και το κατεστημένο οι λαοί προχωρούν προς την αληθινή κοινωνία των ανθρώπων. Το παιδί μας (ο υιός του ανθρώπου) γίνεται μέρα με τη μέρα πιο εξελιγμένο πνευματικά και πολιτιστικά από εμάς, κτίζοντας εκείνη τη μεγάλη συλλογικότητα, το άπειρο και αθάνατο σώμα της κοινωνίας των ανθρώπων, που κάποτε θα διαχυθεί στα δισεκατομμύρια των γαλαξιών του σύμπαντος. Ένα άπειρης δύναμης και μεγαλείου σώμα από έλλογα κύτταρα. Το άπειρο και αθάνατο εμείς, σε αντιπαράθεση με το φθαρτό και πεπερασμένο σώμα του εγώ της μικρής μας ζωής που αποτελείται από τα γνωστά θνησιγενή άλογα κύτταρα.
Το μεγάλο και άφθαρτο εμείς, που από το ξεκίνημα της ιστορίας μας, πρωτόγονοι ακόμη, όταν προσκυνούσαμε τον ήλιο και το φεγγάρι, διαισθανόμασταν πως κάποτε θα συντελεστεί (η συντέλεια). Το μεγάλο εμείς, που είναι νομοτελειακό ότι θα κτίσει ο υιός του ανθρώπου -το παιδί των παιδιών μας, δηλαδή-, με τους αγώνες των λαών, τον πολιτισμό και την (επ)ανάστασή του, πέρα από τα ζωώδη ένστικτα που αιώνες μας βασανίζουν, οδηγώντας στους πολέμους και στην καταπίεση των αδυνάμων από τους δυνατούς. Χτίζουμε το εμείς που έκανε το σύμπαν.
* Ο Γιώργος Θ. Μιχαήλ είναι αρχιτέκτονας - βιομηχανικός σχεδιαστής
