Του Φώτη Νεκτάριου Σαγώνα
Το Σάββατο του Λαζάρου συνέπεσε εφέτος, 4 Απριλίου, με την έναρξη της Επιτροπής Αλήθειας της Βουλής και την επέτειο αυτοχειρίας του Δημήτρη Χριστούλα στο Σύνταγμα.
Πύκνωσαν σε μια μέρα οι έννοιες της Αλήθειας, της Θυσίας και της Ανάστασης, καθεμία από διαφορετική αφετηρία να συγκλίνουν στο ψηλότερο κυπαρίσσι στο κέντρο της πρωτεύουσας.
Καθώς η Αλήθεια αρνείται τη Λήθη, όλοι μας έχουμε την επιλογή απέναντι στην τρομερή πράξη μιας αυτοχειρίας, είτε να την προσπεράσουμε και να τη λησμονήσουμε είτε να σταθούμε να κατανοήσουμε την αλυσίδα των γεγονότων που η ίδια, ως κοινωνικό σοκ, πολιτική πράξη, πνευματική τομή, πυροδοτεί.
Το γεγονός του θανάτου είναι μια δύσκολη πραγματικότητα για να συμφιλιωθεί με αυτήν κάθε άνθρωπος.
Προκειμένου να την αντιμετωπίσουμε την ωραιοποιούμε και της δίνουμε ιδιαίτερη αξία, τονίζοντας ηρωικές στιγμές, δοξάζοντας ιστορικές θυσίες και αγώνες.
Αποστρέφουμε το πρόσωπό μας από όσους αφαιρούν για οποιοδήποτε λόγο τη ζωή τους, και μόνο εάν η πράξη τους ανακηρυχθεί «ηρωική» αντέχουμε να κοιτάξουμε δίχως τρόμο το γεγονός του δικού τους θανάτου!
Η αποστροφή αυτή αντηχεί κραυγαλέα στην παντελή έλλειψη πρόνοιας της πολιτείας για τις οικογένειες με θύματα αυτόχειρες και πόσο μάλιστα όταν αυτές βιώνουν έντονα τις πληγές ενός οικονομικού πολέμου.
Φανερώνεται στον δισταγμό μιας πολιτικής απόφασης που θα στηρίξει αυτές τις οικογένειες, όχι απλώς ανακουφίζοντας τον πόνο τους, αλλά λυτρώνοντάς τους από την κοινωνική απαξίωση, ελαφρύνοντάς τους από το βάρος της ενοχής και των τύψεων.
Φόβος, μην τυχόν και «δικαιωθούν» οι αυτόχειρες, μην γίνουν «ήρωες» και η κοινωνία μας αλλάξει τη στάση της για τις αυτοκτονίες, νομιμοποιώντας τες! Αγωνία να μην αναγνωριστεί ως «πολιτική πράξη» η επιλογή του Χριστούλα να τινάξει τα μυαλά του στην πλατεία Συντάγματος ως ύστατη πράξη αντίστασης στο μνημονιακό καθεστώς του '12! Αρνούμενοι το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης ακόμη και στον θάνατο. Σπρώχνοντας στη λήθη ένα γεγονός που συγκλόνισε χιλιάδες πολίτες.
Δεν δικαιώνεται ο Χριστούλας εάν μια μερίδα πολιτών ή και ολόκληρη η κοινωνία τον ανακηρύξει «ήρωα», αλλά εάν η πράξη του προκαλέσει εξελίξεις στην κοινωνία και στην πολιτεία που θα ωφελήσουν έστω μια χούφτα χαροσμιλεμένων ανθρώπων.
Όσοι κινηθήκαμε κινηματικά στα χρόνια του Μνημονίου αναγνωρίσαμε το δίκαιο της πράξης από την πρώτη ημέρα. Το δίκαιο όχι για την ίδια την πράξη, αλλά το δίκαιο που την υπερβαίνει καθιστώντας την βατήρα για βήματα εξέλιξης του πολιτισμού μας.
Γιατί είναι βαρβαρότητα να λησμονούμε τους νεκρούς μας. Να προσπερνούμε τις απώλειες οικονομικών πολέμων και όσων παραμένουν εγκλωβισμένοι στον προσωπικό τους Άδη.
Αυτή η επίγνωση ενέπνευσε τον δάσκαλο σκιτσογράφο Σπύρο Ορνεράκη στην πρώτη επέτειο του Χριστούλα και φιλοτέχνησε προς τιμή του τον πίνακα προς «τον Άγνωστο Πολίτη».
Αυτή η αίσθηση ευθύνης οδήγησε την πρόεδρο της Βουλής και τον γραμματέα, μαζί με την Επιτροπή της Αλήθειας, να τιμήσουν σεμνά τη θυσία ενός ανθρώπου. Και αυτό από μόνο του, ως γεγονός, γυρίζει σελίδα στην πολιτική μας ιστορία. Ανοίγει παράθυρο στον πολιτισμό μας.
Εξάλλου, τι είναι θυσία;
Εάν μια πράξη ενός ανθρώπου, ακόμη και τόσο τρομερή όπως η αυτοχειρία, υπερβαίνει την ατομικότητά του και στοχεύει στην αφύπνιση ενός λαού, εάν μια τέτοια πράξη ενεργοποιεί αλλαγές στις συνειδήσεις των ανθρώπων, λογίζεται ή όχι ως Θυσία;
