Tου Πέτρου Ι. Μηλιαράκη*
Ο ιστορικά «επιφανής» μεγαλοτραπεζίτης Μ.Α. Rothschild, ήδη από τα τέλη του 18ου αιώνα, διατύπωσε το αμίμητο δόγμα της υπό ανάπτυξη (τότε) αστικής τάξης και του καπιταλισμού: «Άφησέ με ελεύθερο να εκδίδω και να ελέγχω τα χρήματα ενός έθνους και δεν με ενδιαφέρει ποιος ψηφίζει τους νόμους του»!
Θα πρέπει μάλλον ο κεντρικός τραπεζίτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης Mario Draghi να έχει προσχωρήσει στη θέση αυτή του Rothschild, όπως αποδεικνύεται από τη συμπεριφορά και πολιτεία του έναντι της ελληνικής κοινωνίας και της ελληνικής έννομης τάξης -που νομοθετεί!
Ο κορυφαίος επιστήμονας του μαρξισμού Maurice Cornforth1 επισημαίνει αυτό που ο Marx είχε αποκαλέσει ήδη «χυδαία» αστική οικονομική επιστήμη, με την καταγραφή πως: οι αστικές κοινωνικές επιστήμες ζητούν ευλογοφανείς εξηγήσεις για τα πιο δύσκολα φαινόμενα, προκειμένου να διακηρύξουν ότι ο κόσμος της αστικής τάξης είναι η καλύτερη μορφή κόσμου.
Αυτός λοιπόν ο «αγγελικά πλασμένος κόσμος» του καπιταλισμού κατ' ουσίαν αφορά στις μέρες μας τον «ιμπεριαλισμό».2
Στην παρούσα φάση, για λόγους επικοινωνίας (και προδήλως όχι ουσίας), επιχειρείται να αντικατασταθεί ο όρος «ιμπεριαλισμός» με τον όρο «παγκοσμιοποίηση». Η παγκοσμιοποίηση όμως στην παρούσα ιστορική φάση βιώνει ένα επίπεδο ασύμμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού. Δηλαδή στο παρόν στάδιο λαμβάνει χώρα μη συμμετρική κατανομή πλεονασμάτων και ελλειμμάτων σε πλανητικό επίπεδο με ειδικότερη επιδείνωση στην ευρωπαϊκή σφαίρα, όπου πλέον η διάκριση μεταξύ «δανειστών και δανειζόμενων» και «Βορρά - Νότου» αντανακλά στην Ευρωζώνη. Η αντανάκλαση όμως αυτή δημιουργεί μέγιστο πρόβλημα και για την ενότητα του ευρωσυστήματος και για την περαιτέρω ομαλή πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
***
Η κρίση που αυτή τη στιγμή σοβεί στον ευρωπαϊκό χώρο, με επίκεντρο την ελληνική κρίση, αντιστρατεύεται απολύτως την ομοσπονδιακή λογική. Και τούτο γιατί οι εταίροι της Ελλάδας και δανειστές υποβάλλουν την ελληνική κοινωνία «στο μαρτύριο της σταγόνας» και δοκιμάζουν τις αντοχές όχι απλώς της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά και της ελληνικής κοινωνίας!
Περαιτέρω η μορφή αυτή του καπιταλισμού, δηλαδή της ασύμμετρης παγκοσμιοποίησης που περιβάλλεται με το μανδύα του νεοφιλελευθερισμού, αντιστρατεύεται τόσο την παράδοση της αστικής τάξης, όσο και τη δογματική της ομοσπονδιακής λογικής που ήδη πάνω από δύο αιώνες εγκαθιδρύθηκε στις ΗΠΑ. Είναι πρόδηλο ότι η λογική του σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού «αντιπαρατίθεται» στην παράδοση της Washington, που είχε αναλάβει τα δημόσια χρέη δεκατριών Πολιτειών προκειμένου να διασώσει το εγχείρημα της ενοποίησης!..
Ωστόσο, παρά το προαναφερόμενο ιστορικό παράδειγμα που αντικατοπτρίζει το δόγμα της ομοσπονδιακής διαχείρισης πραγμάτων, η συμπεριφορά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας3 που με βάση το άρθρο 13 της Συνθήκης της Λισσαβώνας (ΣΕΕ) για πρώτη φορά αποτελεί Θεσμό της Ένωσης, κατανέμει ανίσως πόρους, δεν αντιμετωπίζει την ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα, δεν αντιλαμβάνεται την ομοσπονδιακή λογική και αντιπολιτεύεται τις βασικές δεσμεύσεις του άρθρου 3 της Συνθήκης της Λισσαβώνας (ΣΕΕ), όπου θεσμοθετείται ως πρωταρχική αξία η ευημερία των λαών της Ένωσης, σε χώρο ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης με κοινωνική και εδαφική συνοχή αλλά και αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών - μελών.
Είναι σαφές ότι οι διοικούντες την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αλλά και οι εταίροι και δανειστές στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ως κατεχόμενοι από το ιδεολόγημα του νεοφιλελευθερισμού, υποταγμένοι στην υπεροχή της οικονομίας έναντι της πολιτικής, δηλαδή θύματα της μεταδημοκρατίας, δεν θέλουν να κατανοήσουν ότι η πολιτική τους στηρίζεται σε εσφαλμένη προϋπόθεση. Και τούτο γιατί αντιπαρέρχονται την ανθρωπιστική κρίση που σοβεί στην Ελλάδα και δεν συνομολογούν ότι το ελληνικό χρέος είναι μη βιώσιμο. Κυρίως όμως δεν σέβονται, ή άλλως αντιτάσσουν «ευγενική εχθρότητα» στην πρόσφατη ετυμηγορία του ελληνικού λαού, που με ισχυρή πλειοψηφία καταδίκασε τις μνημονιακές αντιλήψεις και πολιτικές.
Στην παρούσα φάση, όσο πιο ισχυρή προς τους εταίρους και δανειστές είναι η κυβέρνηση και όσο πιο συμπαγής είναι ο ελληνικός λαός στο πλευρό της κυβέρνησής του, τόσο πιο αποφασιστικά θα τίθενται στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης τα δίκαια του ελληνικού λαού. Μόνο που θα πρέπει και η άλλη πλευρά, των δανειστών και εταίρων, να κατανοήσει ότι η επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης και της κοινωνικής κρίσης στην Ελλάδα σε οποιαδήποτε περίπτωση δεν θα αποβεί τελικώς προς το συμφέρον τους!..
* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GG-EU). Είναι μέλος της Γραμματείας του Τμήματος Ευρωπαϊκής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1 Βλ. M. Cornforth, "Γνωσιολογία", εκδόσεις Σημερινός Κόσμος, σελ. 175, όπου παραπομπή στο "Κεφάλαιο" του Marx Τόμος Α' κεφ. 1 υποσημείωση 4
2 Βλ. Β.Ι. Λένιν, "Ο Ιμπεριαλισμός Ανώτατο Στάδιο του Καπιταλισμού", εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, 2001, σελ. κυρίως 102 και επ. καθώς και R.C. Turker, "The Marx - Engels Reader", εκδόσεις W.W. Norton & company. INC. New York, 1978, σελ. 653 και επ.
3 Βλ. P. Temperton, "The Euro", εκδόσεις John Wiley & Sons, 1997, σελ. 99 και επ. καθώς και S.F. Overture, "Money and European Union", εκδόσεις MacMillan, 2000, σελ. 133 και επ.
