Δεν ξέρω πού θα καταλήξουν όλα αυτά, δεν είναι προδιαγεγραμμένη η πορεία, δεν έχει προαποφασιστεί το μέλλον στα κλειστά γραφεία κάποιων ισχυρών. Όχι, δεν είναι όλα σχετικά, όλα, όμως, είναι ανοιχτά. Με το μνημόνιο υπήρχε μια σιγουριά, η σιγουριά της καταστροφής, του πόνου, της αδικίας. Σήμερα κι αν δεν έχουμε ακόμα την απάντηση πού θα καταλήξουν, αναστήθηκε το ερώτημα και αυτό είναι το πρώτο και πιο σημαντικό.
Με ρωτά ένας παλιός συμμαθητής σε μήνυμα στο fb «τι θα γίνει, μόνο λόγια, θα αλλάξει κάτι;» και με αναγκάζει να του επιστρέψω το ερώτημα: τίποτα δεν άλλαξε λοιπόν; Είχαμε και με την προηγούμενη κυβέρνηση νομοσχέδιο για την ανθρωπιστική κρίση και δεν το πήρα είδηση; Ή μήπως νομοσχέδια για την αποκατάσταση του κατώτατου μισθού και των συλλογικών συμβάσεων που, όπως αποκάλυψε η κυριακάτικη Αυγή, έρχονται αρχές Απρίλη; Ή μήπως έπαιρνε πρωτοβουλίες για συναντήσεις με θεσμούς και ισχυρούς ο προηγούμενος πρωθυπουργός για να βάλει τη δική του ατζέντα; Μήπως καθόντουσαν οι προηγούμενοι στο ίδιο τραπέζι και διαπραγματεύονταν πολιτικά, ή μήπως τους έκαναν πατ πατ στο κεφάλι και έστελναν μετά τους υπαλληλίσκους για υποδείξεις; Μήπως νομοθετούσαν από βούληση, συνέτασσαν τα νομοσχέδιά τους στα ελληνικά, ή μήπως απλώς μετέφραζαν τα mail; Μήπως έκαναν σαφάρι κατά της διαφθοράς, όπως ο Νικολούδης, ή μήπως ακύρωσαν αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ για να μην επιβαρυνθούν οι πολίτες, όπως ο Λαφαζάνης;
Ή μήπως ξεχάσαμε τον κόμπο στο στομάχι από τις ακροδεξιές κορώνες, τη σκοτεινή ρητορεία από τα πλέον επίσημα κυβερνητικά χείλη που φλέρταραν με τον φασισμό; Τίποτα δεν άλλαξε; Το κείμενο Μπαλτά για την 25η Μαρτίου είναι μια από τα ίδια; Ή μήπως η υποδοχή που επιφύλαξε στους φοιτητές; Το σχέδιο αποσυμφόρησης των φυλακών, με κατάργηση, μεταξύ άλλων, φυλακών τύπου Γ', η αντιμετώπιση των μεταναστών, το κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης; Αλήθεια τώρα;
Διαβάζουμε, πάλι στην Αυγή της Κυριακής για τη λίστα μεταρρυθμίσεων που επεξεργάζεται η κυβέρνηση για να ξεμπλοκάρει η χρηματοδότηση: «κοστολογημένη πρόταση αντικατάστασης του ΕΝΦΙΑ», «δημιουργία Αναπτυξιακής Τράπεζας (...) με προτεραιότητα να δοθούν δάνεια σε 25.000 επιχειρήσεις», «προτάσεις για τα κόκκινα δάνεια και απαγόρευση των πλειστηριασμών στην πρώτη κατοικία» και τα λοιπά και τα λοιπά. Ακούγεται αυτή η λίστα σαν τους πυροβολισμούς που δεχόμασταν με κάθε νέο πακέτο μέτρων; Ή μήπως ξεχάσαμε τι έλεγαν τα μεταφρασμένα mail: «νέο τσεκούρι σε μισθούς και συντάξεις», «σε διαθεσιμότητα τόσες χιλιάδες», «νέα φορολογική επιδρομή» και τα λοιπά και τα λοιπά.
Κι αν ξέρω τι να απαντήσω στον Βασίλη, δεν ξέρω τι να πω σε όσους με αγωνία ρωτούν τι θα γίνει: δεν έχει σενάριο η ζωή κι αν έχει, το τέλος δεν έχει γραφτεί ακόμα. Οι αντίπαλοι –εντός και εκτός- έχουν δύναμη και βούληση να μας πατήσουν κάτω –δεν το ξεχνάμε αυτό, δεν εφησυχάζουμε. Μια φράση μονάχα από ένα διήγημα του Παπαδιαμάντη μου ‘ρχεται στο μυαλό: "δεν εφαντάζετο ποτέ ότι μία μικρά κάμπη αρκεί δια να καταστρέψη ολόκληρον φυτείαν", αναθαρρώ και λέω: το μέλλον δεν είναι προδιαγεγραμμένο και όσο ισχυροί κι αν φαίνονται οι ισχυροί, κάποιες φορές μία μικρά κάμπη αρκεί...
