ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΡΓΑΡΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου ο ΣΥΡΙΖΑ έπεισε τον λαό πάνω σε μια στρατηγική υπόθεση: ότι η Ελλάδα και η Ευρώπη μπορούν να βρουν τον δρόμο προς την οικονομική, κοινωνική και πολιτική ανάκαμψη χωρίς λιτότητα. Η νέα κυβέρνηση ανέλαβε μέσα σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο να μετατρέψει το πρόταγμα αυτό σε συγκεκριμένη πολιτική. Το διακύβευμα των μηνών που έχουμε μπροστά μας είναι ακριβώς αυτό: να δώσουμε τα πρώτα δείγματα της μετάβασης. Και το αποτέλεσμά της δεν θα κριθεί από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, αλλά από την ελληνική κοινωνία και τους λαούς της Ευρώπης.
Για να είναι αποτελεσματική η μάχη που έχουμε να δώσουμε, πρέπει να κερδίζουμε την εμπιστοσύνη της κοινωνίας μας -αλλά και όλων των ευρωπαϊκών κοινωνιών που μας παρακολουθούν- κάθε μέρα. Όχι μόνο για τα στρατηγικά ζητήματα, αλλά και για τα καθημερινά θέματα πολιτικής και υλοποίησής της -από την κυβέρνηση μέχρι και το σύνολο της δημόσιας διοίκησης. Και πρέπει να γνωρίζουμε ότι τόσο οι επιτυχίες, όσο και οι αποτυχίες μας, θα λειτουργούν πολλαπλασιαστικά.
Η διαδικασία της διαπραγμάτευσης κατέστησε σαφές ότι σε επίπεδο κυβερνήσεων, και σε σχέση με το στρατηγικό μας ερώτημα, η Ευρώπη δεν ήταν με το μέρος μας. Αυτό το γνωρίζαμε. Ήταν όμως επίσης σαφές ότι οι κυβερνήσεις των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών λειτουργούσαν κάτω από την πίεση των δικών τους λαών. Οποιαδήποτε υποχώρηση -και ουσιαστική, αλλά και φραστική- θα μπορούσε να πυροδοτήσει σημαντικές πολιτικές εξελίξεις στο εσωτερικό κάθε χώρας.
Τα όρια, λοιπόν, της συμφωνίας του Eurorgroup της περασμένης Παρασκευής καθορίστηκαν μέσα, αλλά κυρίως πέρα από την οικονομία. Το ίδιο θα συνεχίσει να ισχύει και στο εξής. Η πυξίδα και το κριτήριο αξιολόγησής μας θα είναι το έδαφος που θα κερδίζουμε πολιτικά πάνω στα ζητήματα τα οποία βρίσκονται στον πυρήνα της στρατηγικής της λιτότητας, η δυνατότητά μας να κινηθούμε έξω από τη λογική των «ισοδύναμων», στην οποία θέλουν να μας σύρουν οι αντίπαλοί μας, και να γεμίσουμε τις ασάφειες και τις γκρίζες ζώνες της «περιόδου - γέφυρας» με στοχευμένες αριστερές πολιτικές που ανοίγουν τον δρόμο για τη μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη οικοδόμηση ενός συνεκτικού εναλλακτικού παραδείγματος.
Συνεπώς, αυτό που καταφέραμε να πετύχουμε ήταν μια ρωγμή στον χρόνο για να λειτουργήσει η δημοκρατία. Για να εφαρμόσουμε -έστω σαν μελέτη περίπτωσης- την ταξική πολιτική που παρουσιάσαμε προεκλογικά στην κοινωνία μας, ώστε να δώσουμε αυτή τη μάχη, από άλλη θέση, μέσα στην Ευρώπη. Η πρώτη φάση της διαπραγμάτευσης έκανε ξεκάθαρο ένα πράγμα: ότι κάθε μέρα που περνάει για τη νέα κυβέρνηση είναι ένα τεστ απέναντι σε εκατομμύρια ανθρώπους εντός και εκτός Ελλάδας. Κάθε σύνθημα καλείται να γίνει πολιτική στην πραγματική ζωή ενός κράτους που επί 40 χρόνια χτιζόταν θεσμικά και πολιτικά μέσα στον νεοφιλελευθερισμό. Κάθε μέρα κυβερνητικής θητείας είναι η έναρξη μιας μάχης στο πεδίο της ηγεμονίας.
Ο χρόνος που κερδίσαμε δεν αρκεί για να αποδείξουμε ότι το δικό μας εναλλακτικό σχέδιο μπορεί να αντικαταστήσει πλήρως και σε κάθε επίπεδο το νεοφιλελεύθερο σύστημα. Πρέπει όμως να τον εκμεταλλευτούμε με κάθε τρόπο για τη συγκροτημένη, αποτελεσματική, συντονισμένη εφαρμογή των πιο ειλικρινών πολιτικών δεσμεύσεών μας. Σε αυτή τη διαδικασία -με τη συμμετοχή και τον έλεγχό της- εγγυητής και κριτής θα είναι η ίδια η κοινωνία.
