Του Πέτρου Λυμπεράκη
Έχετε ακούσει ποτέ κάποιον να λέει ότι θέλει να καταστραφεί το περιβάλλον; Να θέλει καταπατήσεις και τσιμέντο σε δάση και παραλίες; Να σχεδιάζει ρύπανση των νερών με απόβλητα; Να οραματίζεται καταστροφές οικοσυστημάτων και εξαφανίσεις ειδών; Να προτείνει ρεματιές και φαράγγια για σκουπιδότοπους;
Οι περισσότεροι πολιτικοί, αντανακλώντας στον δημόσιο λόγο τις θέσεις αυτές, εμφανίζονται ως άγγελοι προστασίας του περιβάλλοντος. Σύμφωνα με τις κατά καιρούς υποσχέσεις των κρατούντων, θα έπρεπε σήμερα να ζούμε σε περιβάλλον παραδεισένιο. Η εξυπηρέτηση όμως των συμφερόντων των λίγων είναι το λίπασμα για τις χιλιάδες μικρές κολάσεις που φυτρώνουν γύρω μας.
Συγχώρεσέ με, αγάπη μου. Ήταν η κακιά στιγμή. Στ' ορκίζομαι, δεν πρόκειται να ξαναγίνει. Ή: Εγώ πονάω πιο πολύ από σένα. Είναι για το καλό σου. Αύριο θα με ευχαριστείς... Ατάκες που λέγονται στα ενδιάμεσα περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας. Ατάκες που περιγράφουν καλά τη μέχρι σήμερα σχέση πολιτικής και περιβάλλοντος.
Οι δηλώσεις περί σεβασμού στο περιβάλλον (εν είδει μαϊντανού που ταιριάζει με όλα) είτε είναι συνειδητά ψευδείς είτε φυλάσσονται στο ντουλάπι την επόμενη των εκλογών για να ανασυρθούν ξανά στις επόμενες εκλογές. Δεξιοί και "αριστεροί" δεν μπορούν να αντισταθούν στις αναπτυξιακές σειρήνες. Εθελοτυφλούν στα αναπτυξιακά κουφάρια που είναι αραδιασμένα στα βράχια δίπλα.
Στο μεταξύ η βία και οι βιασμοί επί του περιβάλλοντος είναι καθημερινότητα. Σχεδόν δεν το αντιλαμβανόμαστε. Σαν ενοχλητικό βουητό στο φόντο, στο οποίο προσαρμόζονται τα αυτιά μας. Η κοινωνία έχει τόσο εθιστεί στη βία αυτή, ώστε εμφανίζεται ως η φυσική τάξη των πραγμάτων. Κάθε φωνή υπεράσπισης του περιβάλλοντος αποπέμπεται εύκολα ως γραφική, ανόητη, αντικοινωνική και το τσιμέντο ρέει ή, κατά τη μεταφορά του τίτλου, το περιβάλλον βρίσκεται πάλι δαρμένο.
Ε, λοιπόν, φτάνει πια. Είναι ώρα να σπάσει αυτός ο κύκλος της βίας. Βίας που στερεί από τους πολλούς για να ωφεληθούν λίγοι. Ώρα να καταλάβουμε ότι η αληθινή ανάπτυξη είναι η φροντίδα γι' αυτά που δεν φτιάχνονται με χρήματα. Η φροντίδα για πόρους, όπως το περιβάλλον, που είναι μοναδικοί και μας κάνουν να ξεχωρίζουμε. Για τους die hard αναπτυξιολάγνους ας το εκχυδαΐσουμε μετρώντας με λεφτά. Η φροντίδα αυτή είναι μόνη επένδυση που επιστρέφει εγγυημένα πίσω το αρχικό κεφάλαιο προσθέτοντας αυξημένους τόκους όσο περνά ο καιρός.
Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δικαίως ή όχι προβάλλει το πράσινό του σημαιάκι, θα κριθεί από τη σταθερότητα του στο σπάσιμο αυτού του κύκλου.
