Του Μάνου Στεφανίδη
Μια δράκα ανθρώπων, ακολουθούμενη από ένα μεγάλο πλήθος θυμωμένο όσο και ανήσυχο, θα επιχειρήσει συνειδητά να "προλάβει" την Ιστορία, να συμπορευτεί μαζί της αντί να την ακολουθεί λαχανιασμένα. Το εγχείρημα δεν είναι εύκολο κυρίως γιατί ξεβολεύει έναν ολόκληρο λαό από μιαν ηλίθια αλλά όχι ανεξήγητη παθητικότητα, από μιαν μοιρολατρία συστηματικά καλλιεργημένη χρόνια τώρα από εκείνη την ελίτ -πολιτική, κοινωνική, μιντιακή- που κάλυπτε την προκλητική ανεπάρκειά της αλλά και τον κανιβαλικό φαταουλισμό της πίσω από κλισέ τύπου «μαζί τα φάγαμε» (που δεν τα φάγαμε, τα έφαγαν), «φταίμε και πρέπει να πληρώσουμε», «η λιτότητα είναι μονόδρομος» κι άλλα τέτοια απλουστευτικά και μανιχαϊστικά. Απέναντι μάλιστα σε μια κατάσταση πολυσύνθετη, που ζητούσε πολυσύνθετες δράσεις και ερμηνείες. Ερμηνείες! Κυρίως αυτό δεν επιχείρησε το ancient regime. Ακολούθησε με την νοοτροπία του καλού μαθητή τις εισαγόμενες ερμηνείες που προωθούσαν άλλοι. Όπως ακριβώς συνέβαινε τον 19ο αιώνα π.Χ. με τη ζωγραφική σχολή του Μονάχου, που ζωγράφιζαν ελληνικά θέματα μέσα από γερμανική ρομαντική φόρμα. Δηλαδή έβλεπαν τον κόσμο μέσα από τις διόπτρες άλλων. Τότε ήταν λογικό, εφόσον προηγείται ο ακαδημαϊσμός για να έλθει -κάποιος ξερόλας δημοσιογράφος και κάποιοι αγράμματοι πολιτικοί θα έλεγαν να "επέλθει"- η avant-garde. Σήμερα δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική, πολιτική, καλλιτεχνική δράση χωρίς υποστηρικτική θεωρία. Από αυτό το κενό εκπορεύεται πάσα κρίση, πάσα ιδεολογική νόσος κ.λπ. Ας συμμετρηθεί πως στη χώρα μας, χώρα αγραμμάτων, όποιος έχει διαβάσει επαρκώς ένα σημαντικό σύγχρονο βιβλίο μοιάζει για τους υπόλοιπους σχεδόν προφήτης.
Τι θα συμβεί λοιπόν μετά τις 25/1; Τι θα στοιχίσει στον τόπο η μετακίνηση από την εξουσία στην αντιπολίτευση του θλιβερού διδύμου Σαμαρά-Βενιζέλου και του συστήματος που αυτοί επί χρόνια εκπροσωπεύουν; Τι θα χάσουμε αν χάσουμε όχι τη Βούλτεψη και τον Γιακουμάτο, αλλά τον Χαρδούβελη και τον Λοβέρδο, τον Βορίδη και τον Χρύσανθο; Αν δηλαδή ξεκολλήσουμε από αυτό το ακρoδεξιό μόρφωμα που υποκρίνεται πατριωτισμό ενώ το μόνο που διαθέτει είναι folie de grandeur -ιδίως ο Μπενίτο- και παθολογική εξάρτηση με κάθε μορφής συντήρηση, κάθε μορφής εξουσία, κάθε μορφής συντεχνιακό παλαιοκομματισμό. Τι κακό θα προκαλέσει στη χώρα η ανανέωση προσώπων και θεσμών και το ήθος μιας συγκρουσιακής σύγχρονης Αριστεράς που θέλει να ξαναφέρει τη χώρα στην ανάπτυξη, στην αξιοκρατία και στην ισονομία προς όλους και προς όλα; Ένας ολόκληρος μηχανισμός, εντός και εκτός επί πέντε χρόνια παραπλανούσε μια κοινωνία ενοχική μεν για πολλά, αλλά όχι αληθινά ένοχη για τα όσα φοβερά τής καταλόγιζαν, πως ο παράδεισος περνάει υποχρεωτικά από την κόλαση χωρίς καν πουργκατόριο (καθαρτήριο). Μια μιντιακή λαίλαπα σάρωσε κάθε φωνή μετριοπάθειας που ακουγόταν σποραδικά στον πλανήτη. Η Ελλάδα έπρεπε να υποφέρει προς παραδειγματισμό όλων των υπολοίπων. Με τέτοια θρησκευτικού τύπου επιχειρηματολογία στήθηκε ο Γολγοθάς μας. Απ' την άλλη ο Σαμαράς υποκρινόταν ότι προωθεί μεταρρυθμίσεις, ότι εξυγίαινε έναν νοσούντα κρατικό μηχανισμό μόνο και μόνο για να παραπλανά τους κουτόφραγκους και να αποσπά τις δόσεις. Η Ελλάδα και η "καλοσύνη των ξένων". Το πλήρες αδιέξοδο. Ώσπου η φούσκα έσκασε το περασμένο φθινόπωρο, όταν Βρυξέλλες και Βερολίνο αποφάσισαν ότι ο Σαμαράς πρέπει να τελειώνει όπως λίγο πιο πριν έπρεπε να τελειώνει και ο ΓΑΠ. Η κρίση στην Ελλάδα με το έλλειμμα των 320 δισ. ενοχλεί την Ευρωζώνη με το έλλειμμα των 7 τρισ.! Αστειότητες... Η προοδευτική Αριστερά στην Ελλάδα απέκτησε ακροατήριο σ' όλη την Ευρώπη και το ιερατείο της Ε.Ε. το έχει λάβει σοβαρά υπ' όψιν. Τα πράγματα δεν είναι εύκολα, ποτέ δεν ήταν εύκολα, τώρα όμως υπάρχει προοπτική. Γιατί είναι άλλο πράγμα να συμμετέχεις στη συγγραφή της Ιστορίας κι άλλο να περιμένεις άβουλος και αμήχανος το πόρισμά της. Η ευθύνη της γενιάς, μετά τη δική μου γενιά, που βρίσκεται τώρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ μεγάλη. Όπως πολύ μεγάλη είναι και η τιμή και η ευκαιρία ν' αλλάξει τη χώρα αλλάζοντας τις χρόνιες ιδεοληψίες του καθενός από εμάς.
24.1.15
