Του Μάνου Στεφανίδη
Επιτέλους, ήρθε η ώρα της αλήθειας. Τι ψηφίζουμε; Ως αριστερός, ψηφίζω Αριστερά, χωρίς πάντως να πιστεύω σε μια μεταφυσική της Αριστεράς. Πως δηλαδή ό,τι δηλώνει ως αριστερό είναι και το ορθό.
Απλώς, έπειτα από τόσες νεοφιλελεύθερες πολιτικές και τόση κρατική αναλησία ή υπεροψία, νομίζω πως ιστορικά ήρθε η ώρα της Αριστεράς. Εξάλλου, το γράφει και το έγκυρον "Βήμα", διαπράττοντας ακόμη μια φαντασμαγορική κωλοτούμπα.
Ψηφίζω λοιπόν ΣΥΡΙΖΑ με όλους τους αρχαϊσμούς ή τις παλινωδίες του. Γνωρίζοντας πως το κόμμα αυτό ΔΕΝ ΒΑΡΥΝΕΤΑΙ για τα ολέθρια λάθη των κυβερνήσεων της Μεταπολίτευσης.
Η Αριστερά πρέπει να κυβερνήσει και για να συνειδητοποιήσει στην πράξη πως άλλο αντιπολίτευση, άλλο εξουσία. Άλλο η πολιτική θεωρία κι άλλο η πολιτική πρακτική (μέγιστο μάθημα του Λένιν).
Άσχετο: Σταθμός Ραχήλ Μακρή (πρώην Νομισματοκοπείο). Θα κατέβει κανείς;
Ζούμε, πάντως, ιστορικές στιγμές. Όποιος δεν το καταλαβαίνει, δεν νιώθει την ηδονή της Ιστορίας.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει το μοναδικό προνόμιο, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, να βιώνει την Ιστορία τη στιγμή ακριβώς που η Ιστορία γράφεται. Και μάλιστα να είναι ο ίδιος μοχλός των ιστορικών εξελίξεων. Ένα πλεονέκτημα που το διεκδίκησε και το κέρδισε προσωπικά. Γι' αυτό είναι μεγάλη η προσωπική του ευθύνη.
Πρόεδρε, πες όμως και κάτι για τον πολιτισμό!
Πες, ας πούμε, ότι ο πολιτισμός και η παιδεία αποτελούν το προνομιακό μας πεδίο ή ότι ο πολιτισμός είναι το διαβατήριο αλλά και η ασπίδα μας σ' ένα ραγδαία παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.
Γιατί είναι θλιβερό σ' αυτές τις εκλογές να μην έχουν καθόλου αναφερθεί η παιδεία και ο πολιτισμός. Από κανέναν...
Αλλά ούτε και ουσιαστικές προτάσεις για να χτυπηθεί η ανεργία και να τονωθεί η παραγωγικότητα. Δηλαδή, κάτι που θα κάνουμε εμείς οι ίδιοι για τον τόπο χωρίς να περιμένουμε «την καλοσύνη των ξένων» ή χωρίς να τυπώσουμε πληθωριστικό χρήμα (τρέμε, Βαρουφάκη, τη Ραχήλ).
Εγώ πάλι νοσταλγώ το χιούμορ και τη φρεσκάδα του ΚΚΕ Εσωτερικού, γιατί πήξαμε στους κνίτες και την ξύλινη γλώσσα τους (ΚΝΑΤ!).
Πρόεδρε, πες και κάτι αριστερό και προοδευτικό, εκτός από πασοκιές, βολονταρισμούς και desiderata. Η πολιτική μας και ως προς την Ελλάδα και ως προς την Ευρώπη είναι ορθή. Οι στρατηγικές μας μπάζουν.
Οφείλουμε, πάντως, να παραδεχτούμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας, χαρισματικός αλλά και ένας πολιτικός που ξέρει να επιβιώνει, πριν τρομάξει, εντυπωσίασε την Ευρώπη. Παράλληλα, στο εσωτερικό μεταμόρφωσε τον ΣΥΝ του 3% σε κόμμα εξουσίας του 30+%, διέσπασε το ΠΑΣΟΚ σε τρία κομμάτια απορροφώντας τριτοκλασάτα στελέχη του, εξαφάνισε τη ΔΗΜ.ΑΡ. γελοιοποιώντας τον πρόεδρο της, συρρίκνωσε τους ΑΝ.ΕΛΛ. με το γάντι, υποχρέωσε τον Σαμαρά να κάνει την κεντρώα Ν.Δ. ένα ακροδεξιό κόμμα και, τοποθετώντας το ΚΚΕ στη γωνία, διεκδίκησε και κατέκτησε τον αχανή κεντροαριστερό χώρο.
Στα ζητήματα στρατηγικής ο Τσίπρας αποδείχθηκε μετρ αφομοιώνοντας συνιστώσες και ελαχιστοποιώντας την όποια εσωτερική αντιπολίτευση.
Ειδικά προς το ΚΚΕ, φέρθηκε με υψηλή μαεστρία: στις ύβρεις της ηγεσίας του ανταπαντούσε με λόγια αγάπης, ώστε να καμφεί και ο πλέον παραδοσιακός ψηφοφόρος του.
Το θέμα είναι ότι παραμένουμε αριστεροί επιβιώνοντας σ' έναν άγρια καπιταλιστικό κόσμο. Να υπάρξουμε πολιτικά χωρίς να απεμπολήσουμε το όραμά μας. Επειδή Αριστερά χωρίς όραμα είναι απλά διεκπεραίωση.
Χρέος του ΣΥΡΙΖΑ είναι να ανατάξει όλη την κοινωνία. Να της εμφυσήσει νέες αρχές και αξίες. Να της ξαναδώσει μια σύγχρονη παιδεία με ιδεαλιστικά και εργαλειακά χαρακτηριστικά.
Ο νεοφιλελευθερισμός και ο λαϊκισμός μπορεί να είναι εχθροί της Αριστεράς, αλλά πολύ συχνά γοήτευσαν τα αριστερά υποκείμενα. Ότι έχουμε δηλαδή μόνο δικαιώματα και καμία υποχρέωση (αισθητική του ΠΑΣΟΚ που έχουμε πληρώσει ακριβά). Και ότι μπορούμε άλλα να λέμε, άλλα να πιστεύουμε και άλλα να πράττουμε.
Προσωπικά, θέλω μια Αριστερά που να μην ψωνίζει υποψηφίους από του Αυτιά (περίπτωση Αλέξη Μητρόπουλου), που να ανακαλύψει τον συριζαίο Μαρκ Τσούκενμπερκ, για να αλλάξει τον κόσμο χωρίς αίμα, και που να μη φοβάται το καινούργιο ή την ανατροπή. Επειδή η Αριστερά δεν μπορεί να είναι συντήρηση, ούτε φόβος κι ούτε την εκφράζουν οι νευρωτικοί της νέας εξουσίας (κοκκινο-πρασινοφρουροί).
Ως Αριστερά, λοιπόν, προτείνω για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον γενικό επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρο Ρακιντζή ή τον οικολόγο καλλιτέχνη Δημήτρη Αληθεινό. Ο πρώτος είναι ο πιο ουσιαστικός, ο πιο αποτελεσματικός διώκτης της διαφθοράς στην κρατική μηχανή και γι' αυτό έχει παραγκωνιστεί από τα κόμματα εξουσίας. Ο δεύτερος έχει οργώσει τον πλανήτη αποτίοντας φόρο τιμής στους τοπικούς πολιτισμούς και την παγκόσμια αλληλεγγύη και συναδέλφωση. Αμφότεροι είναι αρκούντως μεγάλοι σε ηλικία και τόσο σοφοί ώστε να μην είναι διακοσμητικοί.
Άσχετο: Αυτοί έχουνε τον Φορτσάκη κι εμείς τον Βαρουφάκη (τον ψηφίζει και ο Παπαδάκης). Εμείς τον Πελεγρίνη κι αυτοί τη Νέλλη Γκίνη (ή τον αστυνόμο Σαΐνη).
Δυστυχώς, ο Φορτσάκης, με τη συμπεριφορά του, δικαίωσε τον φοιτητή με τα σκουπίδια και εξέθεσε όσους τον υποστήριξαν. Θα μείνει στην Ιστορία ως "ο πρύτανης των ΜΑΤ".
Επειδή δάσκαλος σημαίνει κυρίως παράδειγμα.
Αυτή τη στιγμή που όλοι ενδιαφέρονται για τους υπουργούς της αυριανής κυβέρνησης, νομίζω πως μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι υπουργοί της μεθεπομένης.
Σύντροφοι Αλέκο, Νίκο, Αλέξη κ.λπ., παρακαλώ να μην με κλάψετε στην κηδεία μου, όπως κάνατε με τον Παπαγιαννάκη. Αρχίστε από τώρα... Μήπως πιάσει τόπο.
Ψηφίζω, λοιπόν, ΣΥΡΙΖΑ γιατί ο πυρήνας της πολιτικής του πρότασης είναι ορθός: Το χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο, χωρίς ανάπτυξη, αποτελεί βρόγχο για όλη τη χώρα. Επίσης, η κρίση δεν είναι εγχώριο βίτσιο, αλλά ενδημεί σε όλη την Ευρώπη σαν βραδυφλεγής βόμβα. Όλα τα άλλα έπονται...
Ψηφίζω, τέλος, ΣΥΡΙΖΑ για να ταπεινωθούν οριστικά τα δύο εγκληματικά κόμματα εξουσίας που δεν κατάλαβαν την επερχόμενη κρίση, που δεν πήραν μέτρα όταν αυτή ενέσκηψε, που δεν διαπραγματεύτηκαν όταν η Ελλάδα γινόταν πειραματόζωο της διεθνούς κερδοσκοπίας.
Καλή ψήφο, σύντροφοι!
* Ο Μάνος Στεφανίδης είναι αναπληρωτής καθηγητής στο ΕΚΠΑ
