Των Ρίας Καλφακάκου και Γιώργου Στάμου
Αναμφίβολα η καταβαράθρωση της παραγωγικής βάσης και τα παραπροϊόντα της, η δραματική πτώση μισθών και συντάξεων, τα λουκέτα, η ανεργία και εντέλει η ανθρωπιστική κρίση αποτελούν κρίσιμο στοιχείο του προβλήματος που αντιμετωπίζει τούτη η κοινωνία και έχουν βρεθεί σωστά στο επίκεντρο της πολιτικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ. Την ίδια στιγμή ωστόσο εξελίσσεται και μια διαδικασία ηθικής κατάπτωσης, στην οποία δίνεται λιγότερη από όσο θα έπρεπε σημασία. Πρόκειται για την ευκολία με την οποία οι κυβερνώντες εκστομίζουν τερατώδη ψέματα, τον αμοραλισμό των μιζαδόρων, την ανευθυνότητα ντόπιων και ξένων διευθυντικών ελίτ που επιχειρούν να κατατρομοκρατήσουν στη βάση ψεύτικων διλημμάτων. Και δεν είναι μόνο αυτά.
Όλα τούτα τα χρόνια της συγκυβέρνησης βρισκόμαστε μάρτυρες της καταβαράθρωσης των κοινοβουλευτικών διαδικασιών, της θεσμοθετημένης ασυλίας του πολιτικού προσωπικού, της προκαταβολικής αμνήστευσης ποινικών αδικημάτων όπως εκείνα του ΤΑΙΠΕΔ και τόσα και τόσα άλλα. Για να χαρακτηριστούν όλα αυτά έρχονται στον νου κάποιες λέξεις όπως αυθάδεια, αμετροέπεια, αλαζονεία, ανευθυνότητα, αναίδεια, ξεδιαντροπιά, στόμφος. Με αυτές λοιπόν τις λέξεις-χαρακτηριστικά μπορεί να ιχνογραφηθεί μια μερίδα συντηρητικών πολιτικών, μεγαλοαστικά καλόπαιδα, που εκφέρουν με τη μεγαλύτερη ευκολία ψέματα, οργανώνουν Ζάππεια και κατασκευάζουν ή υιοθετούν success story. Για να εκστομίσουν μετά τα γνωστά mea culpa, ουδείς αναμάρτητος κ.λπ.
Διαθέτει τη βεβαιότητα αυτού του τύπου ο πολιτικός ότι αδαείς παραλήπτες θα προσλάβουν τους λόγους και τις πράξεις του ως μέγιστη μαγκιά. Προδήλως, γι' αυτόν οι από κάτω δεν είναι παρά αστοιχείωτοι, διαχειρίσιμοι αφελείς. Στην πραγματικότητα βέβαια, και παρά τις κατά καιρούς επιτυχίες του, εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν θλιβερό χατζηαβάτη, με μόνο πραγματικό προσόν ότι μπορεί να εξευτελίζει ο ίδιος προηγούμενους λόγους και πράξεις του.
Ακριβώς αυτό το αυτοεξευτελιζόμενο ανθρωπάκι δεν βάζει όσο θα έπρεπε ο ΣΥΡΙΖΑ στο στόχαστρο. Και έχει ουσιαστική σημασία να αναδειχθεί ότι ένας τέτοιος πολιτικός, που στον από κάτω παριστάνει το λιοντάρι, τον από πάνω όμως τον εκλιπαρεί, είναι άκρως επικίνδυνος. Επειδή δεν μπορεί να διαπραγματευτεί, να θέσει ζητήματα και να διεκδικήσει, καθόσον, με την αλαζονεία και τη δουλοφροσύνη του, είναι ανίκανος να συλλάβει την πολυπλοκότητα των προβλημάτων που θέτει η ελληνική περίπτωση στο πλαίσιο της διεθνούς κρίσης που όλο και βαθαίνει.
Πράγματι, εκτός από κρίση συσσώρευσης, οι σημερινές κοινωνίες εμφανίζουν προβλήματα που έχουν να κάνουν με την τεχνολογία και το παραγωγικό μοντέλο, τη δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία, την ηθική και το έθος, την ιδεολογία κ.ά. Και ναι μεν η κρίση απλώνεται σε όλα τα επίπεδα, πλην επιμέρους ζητήματα της επικαιρότητας αποκτούν κρίσιμη σημασία για τις λύσεις που πρόκειται να δοθούν. Ένα τέτοιο παράδειγμα έχουμε με τις αντιφάσεις και τις διακινδυνεύσεις στο επίπεδο του ευρωπαϊκού δημοκρατικού κεκτημένου, που επάγει η προκαταβολική αμφισβήτηση της λαϊκής ετυμηγορίας από τις ελίτ των Βρυξελλών και όχι μόνο. Ε, λοιπόν, απέναντι στο κρίσιμο αυτό ζήτημα ο συντηρητικός αλαζόνας πολιτικός τού μονόδρομου της λιτότητας όχι μονάχα δεν αντιδρά, αλλά στέκει και ενθουσιώδης. Τα συμφέροντα του κόμματος και των μεγαλοαστών είναι το μέτρο γι' αυτόν τον πολιτικό. Ο λαός τον αφήνει αδιάφορο στον βαθμό που καταφέρνει και τον εξαπατά. Κι εδώ η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ είναι ετεροβαρής, επιμένει στο πολιτικό, ενώ υποτιμά το ηθικό. Αλλά η ηθική κυριαρχία είναι εκείνη που αποτελεί το θεμέλιο πάνω στο οποίο θα στηθεί η ιδεολογική και τελικά η πολιτική υπεροχή της Αριστεράς.
