Του Γιάννη Α. Μυλόπουλου*
Η συζήτηση που είχα πρόσφατα με ένα φίλο Βρετανό είχε απρόσμενη εξέλιξη. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, ο Βρετανός ισχυρίστηκε ότι το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα είναι ο... Τσίπρας! Διότι από ό,τι ακούει στην πατρίδα του, ήδη ακυρώνονται μεγάλες επενδύσεις στην Ελλάδα εξ αιτίας της αναμενόμενης εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ. Πόσω μάλλον εάν επισυμβεί το... απευκταίο, οπότε θα αδειάσουν, λέει, οι ελληνικές τράπεζες. Επειδή την ίδια ιστορία την έχουμε ακούσει και από εγχώριες πηγές, δεν διερωτήθηκα στιγμή ποιος μεταδίδει τέτοια τερατώδη μυθεύματα...
Περιέγραψα, λοιπόν, αντί απάντησης, τη γνωστή, ανατολίτικης προέλευσης ιστορία με τον γάιδαρο του Χότζα και τις προσπάθειες του αφεντικού του να τον εκπαιδεύσει να τρώει λιγότερο. Όσο ο Χότζας μείωνε την τροφή, τόσο το συμπαθές τετράποδο προσαρμόζονταν στα νέα διατροφικά δεδομένα. Κι ο Χότζας, όσο ο γάιδαρος μάθαινε να επιβιώνει με λιγότερη τροφή, τόσο περισσότερο του τη μείωνε. Μέχρι που το άτυχο ζωντανό εγκατέλειψε τα εγκόσμια. Εάν κάποιος, ρώτησα με νόημα τον Βρετανό, επενέβαινε εγκαίρως και έσωζε το ζώο από τον θάνατο, αυτός θα αντιμετωπίζονταν σαν ένοχος επειδή επιβάρυνε τον προϋπολογισμό του Χότζα με την τροφή του ζώου; Ή θα ήταν ο σωτήρας του συμπαθούς κατοικίδιου, αλλά και του ίδιου του Χότζα, ο οποίος έτσι θα συνέχιζε να έχει στην υπηρεσία του το υπομονετικό ζωντανό;
Ο Βρετανός άκουγε αυτή την εκδοχή της ελληνικής κρίσης για πρώτη φορά. Του εξήγησα, λοιπόν, ότι ενταχθήκαμε στα Μνημόνια και στην επιτήρηση της τρόικας, με μόνο σκοπό τη σωτηρία της πατρίδας μας. Ανεχτήκαμε τα σκληρά μέτρα της λιτότητας, τις μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, τις απολύσεις του προσωπικού και την κατακόρυφη αύξηση της φορολόγησης για τους πολλούς με την υπόσχεση ότι με τον τρόπο αυτόν θα αποκαθίστατο ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός, λόγω του υπερμεγέθους χρέους.
Εν τω μεταξύ, όσο η λιτότητα γινόταν πιο ασφυκτική, οι απολύσεις πιο πολλές και οι φόροι πιο δυσβάστακτοι, η αγορά πάγωνε όλο και περισσότερο, καθώς έχανε τον κυριότερο τροφοδότη της, τη μεσαία τάξη. Το πάγωμα όμως της αγοράς βύθιζε όλο και πιο βαθιά σε ύφεση την ελληνική οικονομία, προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερη απώλεια θέσεων εργασίας. Κι έτσι φτάσαμε σήμερα, σε μια Ελλάδα που μαστίζεται από φτώχεια και ανεργία, χωρίς παραγωγικό ιστό και με αρνητικούς δείκτες ανάπτυξης.
Και μάλιστα, σε πείσμα των νεοφιλελεύθερων υποστηρικτών αυτής της πολιτικής, το χρέος της χώρας όχι μόνο δεν μειώθηκε, αλλά εκτινάχθηκε στο 170% του ΑΕΠ.
Κι ενώ έτσι έχει η κατάσταση, έρχεται και πάλι ο... διεθνής Χότζας και, ευτυχής που το πείραμα της μείωσης της σίτισης του ελληνικού λαού πέτυχε, προτείνει μεγαλύτερες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις και περαιτέρω αυξήσεις της φορολογίας. Και μάλιστα στον μόνο, ακόμη, παραγωγικό τομέα της ελληνικής οικονομίας, τον τουρισμό, ο οποίος είναι φανερό ότι θα καταστραφεί από μια τέτοια εξέλιξη, καθώς η αύξηση του κόστους θα μειώσει κατακόρυφα την ανταγωνιστικότητά του.
Και ενώ η χώρα βρίσκεται σε απόγνωση, έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Αλέξης Τσίπρας και αφηγούνται μια διαφορετική ιστορία. Προφανώς, λένε, ο στόχος των Μνημονίων δεν ήταν η δημοσιονομική αποκατάσταση. Εάν ήταν, θα υπήρχε ήδη κάποια μείωση του χρέους. Άλλος είναι ο στόχος του νεοφιλελεύθερου πειράματος που γίνεται στην Ελλάδα. Η μετατροπή της χώρας σε ζώνη χαμηλού κόστους και η εκμετάλλευση ή, καλύτερα, η λεηλάτηση του πλούτου της από τα συμφέροντα που οι διεθνείς δανειστές μας εκπροσωπούν.
Προ μηνός έρχεται και η επιβεβαίωση αυτής της θεωρίας και μάλιστα από έγκυρη και πάντως όχι αριστερής κατεύθυνσης διεθνή τράπεζα, η οποία ανακοινώνει ότι στην Ελλάδα της κρίσης μια ελάχιστη ολιγαρχία, το 1% του πληθυσμού, ελέγχει το 56% της εθνικής της οικονομίας. Κι ακόμη χειρότερα, αυτή η οικονομική ολιγαρχία, σε μια εποχή που το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 25%, καταφέρνει να αυξήσει τα κέρδη της! Που σημαίνει ότι τα μέτρα της λιτότητας και της άγριας φορολόγησης, που εξουθένωσαν μισθωτούς και συνταξιούχους, δεν άγγιξαν καθόλου την οικονομική ολιγαρχία ούτε και τον πλούτο που αυτή κατέχει.
Πρέπει λοιπόν να αλλάξει άμεσα η μνημονιακή πολιτική. Γιατί είναι αποδεδειγμένα αναποτελεσματική και ευνοεί μόνο τα διεθνή συμφέροντα και την εγχώρια ολιγαρχία.
Κι αυτό που προέχει σήμερα είναι να αντιμετωπιστεί η ανθρωπιστική κρίση που πλήττει τους Έλληνες. Τα χρήματα μάλιστα που θα δοθούν στην αύξηση των χαμηλών μισθών και συντάξεων δεν θα πάνε χαμένα, καθώς θα ενισχύσουν την αγορά. Θα τονωθεί δηλαδή η ενεργός ζήτηση και θα κινηθεί η εγχώρια οικονομία.
Ο Τσίπρας, λοιπόν, δεν είναι το πρόβλημα της Ελλάδας, αλλά εκείνων τα σχέδια των οποίων θα ανατραπούν από την αλλαγή πορείας που προτείνει. Το πραγματικό πρόβλημα της χώρας είναι η νεοφιλελεύθερη πολιτική, που έφερε το... ελληνικό γαϊδούρι στα πρόθυρα του θανάτου. Κι αυτό που ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή δεν είναι το πορτοφόλι του Χότζα, αλλά η επιβίωση του γαϊδάρου. Που μπορεί να δείχνει... γαϊδουρινή υπομονή, όλα όμως έχουν ένα όριο.
* Ο Γιάννης Α. Μυλόπουλος είναι καθηγητής, πρώην πρύτανης ΑΠΘ.
