Του Γιάννη Σχίζα
Πριν από τα Μνημόνια υπήρχε μια νεοφασιστική οργανωσούλα που επιχειρούσε να δημοσιοποιήσει την ύπαρξή της στους τοίχους. Όμως κατά κακή της τύχη είχε αντιπάλους με χιούμορ τόσο, ώστε να εκτρέπουν το «Χρυσή Αυγή» σε «χρυσά αυγά» και να αποσυμπιέζουν την κοινή γνώμη από το πομπώδες και μυστικιστικό εκτόπισμα της λεγάμενης... Τα επόμενα χρόνια η δεξιόστροφη πολεμική της μνημονιακής αποικιοκρατίας αναβάθμισε την οργανωσούλα σε οργανωσάρα, ικανή για εγκλήματα και για την τρίτη θέση στις δημοσκοπήσεις. Από την άλλη πλευρά όμως η αντιφασιστική πολιτική πολύ λίγο προχώρησε σε μια «ριζική» κριτική και πολεμική του φασιστικού φαινομένου. Εκτός από κάτι συνθήματα «κρεμάλα στους φασίστες» ή άλλες αγωνιστικές πλειοδοσίες βίαιου περιεχομένου -όπως αυτές που ακούσαμε πρόσφατα σε εκδήλωση με αφορμή έργο του Φώντα Λάδη- λίγοι ασχολήθηκαν με τα «προφασιστικά συμπτώματα» που απαντώνται σε ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας: Με τον πολιτιστικό ναρκισσισμό που καλλιεργεί στη χώρα μας μια αίσθηση «περιούσιου λαού», με την αποθέωση της ισχύος, με τη μισαλλοδοξία, με τη σαδομαζοχιστική στάση ζωής που τροφοδοτεί τον αρχηγισμό και τον οπαδισμό, με την υποκατάσταση του κριτικού λόγου από ουρλιαχτά και ξεφωνητά υπέρ ημετέρων. Ελάχιστα δείχτηκε ότι ο αντιφασισμός δεν είναι απλά αντίθετος του φασισμού -αλλά μια διακριτή ποιότητα ζωής και πολιτικού πολιτισμού. Ότι δεν είναι αναγκαστικά αντικαπιταλιστικός κι ακόμη δεν είναι ανυπεράσπιστος ή άοπλος, αλλά ούτε και πολεμοχαρής...
Όλα αυτά δεν απαξιώνουν κάθε άποψη που εκφωνείται από δυνάμεις είτε φασίζουσες είτε σε σχέση συγκοινωνούντων δοχείων με εθνικιστικές τάσεις! Με αυτό το κριτικό πνεύμα μπορεί κανείς να διαβάσει πρόσφατη δήλωση της Μαρί Λεπέν στο περιοδικό «Επίκαιρα»: "Η πολιτική της τρόϊκας ήταν διαβολική και καταστροφική", είπε η επικεφαλής του γαλλικού Εθνικού Μετώπου, αποδίδοντας τα δεινά της χώρας μας στην πρόσδεση με το ευρώ.
Όμως, τα νομισματικά φετίχ κάθε είδους, δαιμονοποιημένα ή μη, αποκρύπτουν τις βαθύτερες δυνάμεις που ρυθμίζουν την ευρωπαϊκή πολιτική. Αποκρύπτουν το ότι η Ε.Ε. έχει έλλειμμα αλληλεγγύης και πλεόνασμα γερμανικού ηγεμονισμού, κάτι που δεν διορθώνεται τεχνικά και αυτόματα με νομισματικούς χειρισμούς.
Η αλλαγή στην ελληνική πολιτική σκηνή προκαλεί τρόμο στις τάξεις του τοκογλυφικού κεφαλαίου, που εδώ και καιρό καθυβρίζει τον κριτικό ευρωπαϊσμό ως πρόταση αναχωρητισμού από το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι: Από τη μια πλευρά ο συστηματικός εκφοβισμός σχετικά με την επικείμενη αλλαγή, από την άλλη πλευρά ο φόβος της κοινωνίας. Γι' αυτό η νίκη πάνω στο ντουέτο εκφοβισμού και φόβου είναι προϋπόθεση της νίκης επί των Μνημονίων. Kατά πώς λέει ο Έριχ Φρομ: "Καιρός να στοιχηθούμε με την αβεβαιότητα, που ωθεί τις δυνατότητές μας να ξεδιπλωθούν".
