Σκόνη, συντρίμμια και αποκαΐδια. Ολόκληρο το οικοδόμημα της κυβέρνησης Σαμαρά στο χώμα, χωρίς κορμό, χωρίς υποστυλώματα, χωρίς στέγη. Ένα θλιβερό θέαμα για τον ίδιο, ένα αναμενόμενο τέλος της καταστροφικής 25μηνης περιπέτειας για ολόκληρη την κοινωνία. Ή σχεδόν ολόκληρη…
Άλλα σχέδια είχε δείξει στον ελληνικό λαό, αρχές καλοκαιριού του 2012, στην αγωνιώδη φιλοδοξία του να κερδίσει τον δημόσιο διαγωνισμό για την πρωθυπουργία, άλλα πράγματα έφτιαξε. Και μάλιστα επί των σαθρών θεμελίων-με οικοδομικά υλικά που το μόνο που εγγυόντουσαν ήταν η κατάρρευση-των κυβερνήσεων Γ. Παπανδρέου και Λ. Παπαδήμου.
Την απεμπλοκή από τις επιλογές του κληρονόμου του ΠΑΣΟΚ υποσχέθηκε, για να ανακοπεί η ασφαλής πορεία της χώρας προς τη συμφορά, αλλά έδεσε το πηδάλιο στη ρότα προς τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, κι έριξε τη χώρα πιο βαθιά στην απόγνωση.
Ορατά ήταν τα σημάδια της αποτυχίας του προγράμματός του από την προηγούμενη άνοιξη, όμως εκείνος επέλεξε να αφηγείται μια σύγχρονη εκδοχή της «μελωδίας της ευτυχίας» ενώπιον ενός ακροατηρίου που μάτωνε για να πληρώνει τους φόρους του, αγωνιούσε για την τύχη των διαρκώς μειούμενων εισοδημάτων του, δάκρυζε βλέποντας τα παιδιά του στην ανέχεια ή αποχαιρετώντας τα για την ξενιτιά.
Κι αντί να στήσει μια τρίτη κάλπη δίπλα σ' αυτήν των ευρωεκλογών και των περιφερειακών εκλογών, μια κάλπη που επί της ουσίας θα ήταν η πρώτη και θα έδινε ευκαιρία διόρθωσης της πορείας με μια άλλη κυβέρνηση, επέλεξε να συνεχίσει τις παραστάσεις στο ίδιο έργο. Κατά τα άλλα, θα έβγαινε η χώρα από τα μνημόνια στο τέλος του 2014, κατά τον τρόπο που θα έβγαινε το 2012 ή το 2011 κατά το δίδυμο Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου. Αντ' αυτών των εξόδων όμως η είσοδος στο ένα τούνελ οδηγούσε σε είσοδο ενός άλλου τούνελ, το οποίο αποδεικνυόταν ακόμα πιο βαθύ και σκοτεινό από το προηγούμενο.
Μ' αυτά δεδομένα, το μόνο στο οποίο πρωτοτύπησε ο Αντώνης Σαμαράς ως πρωθυπουργός, είναι η έκταση της καταστροφής που προκάλεσε στη χώρα του. Σε τίποτε άλλο. Για την οποία έχει πλήρη συνείδηση, έστω και αν έχει επιλέξει να κυβερνά κλεισμένος στο δωμάτιο πανικού, από το οποίο έδωσε εν τέλει το σύνθημα για την «ξαφνική κάλπη», έστω μέσω της επίσπευσης των διαδικασιών εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας.
Ωστόσο δεν είναι ο εκλεκτός του κ. Σαμαρά ο νέος πρόεδρος τον οποίο χρειάζεται ο τόπος. Είναι κάποιος άλλος που δεν θα μοιάζει σε τίποτα με τον σημερινό, τον απερχόμενο κ. Παπούλια, επί των ημερών του οποίου το Σύνταγμα παραμερίστηκε από πράξεις που ανέστειλαν τις λειτουργίες του. Ευτυχής συγκυρία λοιπόν, ότι το νέο πρόσωπο που θα συμβολίζει τη νέα πορεία, την πορεία προς την ανόρθωση της χώρας θα προκύψει, όπως όλα τα δεδομένα δείχνουν, από τη νέα Βουλή, η οποία θα αναδείξει και την «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας»-ταυτόσημη έννοια με την «κοινωνική σωτηρία».
Αυτή η «εθνική σωτηρία» είναι που έχει ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε ο τόπος. Αλλά προσοχή. Εκείνο που δεν έχει ανάγκη είναι η εθνική αμνησία επί των εγκλημάτων. Δεν χρειάζεται εθνική λήθη. Δεν χρειάζεται εθνική άφεση αμαρτιών, κι είναι καλό που το ξεκαθάρισε σε πρόσφατη ομιλία του και ο κ. Τσίπρας, επαναλαμβάνοντας κάτι στο οποίο είχε δεσμευτεί και παλιότερα: ότι θα λογοδοτήσουν οι υπαίτιοι της καταστροφής, οι υπεύθυνοι του εγκλήματος, πολιτικοί και οικονομικοί εγκέφαλοι της απάτης, της αρπαχτής και της υποταγής.
