Του Γιάννη Σχίζα
Νομίζαμε ότι είχε εμπεδωθεί η αρχή της συστημικής ενότητας του τουριστικού προϊόντος. Ότι είχε γίνει κατανοητό πως Κυκλάδες σημαίνει μια αλληλουχία ξηροθερμικής και ημιερημικής φύσης, δόμησης παραδοσιακού τύπου και μικρών διαστάσεων, οδοποιίας περιορισμένης στα απολύτως αναγκαία.
Νομίζαμε ότι ήταν απολύτως σαφές ότι ένα και μόνο σκατό μέσα σε σαλόνι στιλ Λουδοβίκου ΙΔ εξαχρειώνει τα πάντα... Ότι μία και μόνη πολυκατοικία σε ένα μυκονιάτικο πλαίσιο ακυρώνει κάθε διαφημιστικό ισχυρισμό περί «γραφικότητας» και αιγαιακής ιδιοπροσωπείας. Κι όμως, τα πράγματα έδειξαν ότι η κερδοσκοπική βουλιμία μπορεί να υπονομεύει εκείνα τα στοιχεία που συγκροτούν τον «αέρα» μιας περιοχής.
Σε πρόσφατη ερώτησή τους οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Συρμαλένιος και Απόστολος Αλεξόπουλος αναφέρονται στην περίπτωση της Ίου, που έχει από το 1977 χαρακτηριστεί από το Αρχαιολογικό Συμβούλιο «τόπος ιδιαίτερου φυσικού κάλλους», με προστατευτέο το φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον του από την ανεξέλεγκτη δόμηση. Οι δύο βουλευτές επισημαίνουν σωρεία παραβιάσεων των οποίων η θεραπεία επιδιώκεται διά της ομοιοπαθητικής μεθόδου -δηλαδή με την πρόβλεψη και άλλων παραβιάσεων!- κατά τις προδιαγραφές κοινής Υπουργικής Απόφασης της 8.08.2014...
Από το 2007 ώς το 2010, το WWF έχει καταγράψει σωρεία παρανομιών και προστίμων που επιβλήθηκαν. Ιδιαίτερη περίπτωση είναι το έλος Παπά, ένας μικροσκοπικός, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρων υγρότοπος, στο πλαίσιο μιας ημιερημικής φύσης, που όμως αποξηράνθηκε. Η δε διάδοχη κατάσταση εποικίστηκε από φοίνικες, για δύο λόγους: Πρώτον, οι ιδιοκτήτες δεν ήξεραν και δεν ρώτησαν (!) για την ασθένεια των φοινίκων που έχει καταστρέψει χιλιάδες δέντρα, και δεύτερον γιατί φλερτάρουν με την γκλαμουροειδή βλάστηση και την τροπική χροιά που προσδίδει στον χώρο...
Σε πρόσφατη εκδήλωση, με ομιλήτριες τη σύμβουλο Επικρατείας κ. Καραμανώφ και την εκπρόσωπο του WWF κ. Νάντσου, τέθηκε το ζήτημα της προστασίας του τουριστικού προϊόντος από τις χωροταξικές ρυθμίσεις της μνημονιακής περιόδου. Όμως οι εξελίξεις στον χώρο της τουριστικής βιομηχανίας πείθουν περί της πολλαπλότητας αυτού του προϊόντος: Υπάρχει προϊόν και προϊόν, υπάρχει αυτό που βασίζεται στα φυσικά, κοινόχρηστα και δωρεάν παρεχόμενα στοιχεία του χώρου, στον πολιτισμό, στο τοπίο, στα τοπικά προϊόντα. Υπάρχει κι εκείνο που στο Ντουμπάι σημαίνει κλειστές χιονοδρομικές πίστες εν μέσω ερήμου ή στην Ελλάδα σημαίνει γήπεδα γκολφ, θεάματα και εξαντρίκ διασκεδασοχώρους εσαεί ανανεούμενους - από τον φόβο των ανταγωνιστών...
Στην παρούσα κατάσταση, η Αριστερά και οι δημοκρατικές αντιμνημονιακές δυνάμεις καλούνται να στηρίξουν έναν τουρισμό «φτηνό», αλλά όχι ευτελή, βασισμένο στα φυσικά προσόντα της χώρας. Να διαμορφώσουν μια στρατηγική χωρίς ταριχεύσεις, χωρίς εξεζητημένες ψευδογραφικότητες, αλλά απόλυτα συμβατή με την παραγωγική και κοινωνική ιδιαιτερότητα της χώρας.
