Του Νίκου Σκορίνη*
Με αφορμή τις ρυθμίσεις για τα "κόκκινα" δάνεια, τις οφειλές στο Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία, απογυμνώνεται πλήρως η πολιτική, στόχος, της κυβέρνησης Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ.
Πανηγυρίζει η κυβέρνηση για τα καμώματά της και τις δήθεν αντιστάσεις της απέναντι στους «δανειστές». Δίνει τάχατες λύσεις στο άγχος και το άγος των οφειλετών, καθώς πάνε στη δουλειά τους ή στις επιχειρήσεις τους, να τους οδηγήσουν στη φυλακή.
Ας πάρουμε λοιπόν την κατηγορία των μικρομεσαίων επιχειρηματιών και τα "κόκκινα" δάνειά τους. Η ρύθμιση φαινομενικά ανακουφίζει, στην πράξη όμως θα αποδειχτεί παγίδα για όσους μέσα στην απόγνωσή τους εισέλθουν στις δαγκάνες της. Τους όρους και τις προϋποθέσεις θα τους ορίσει η τράπεζα. Με τραπεζικά κριτήρια, τα οποία, έτσι κι αλλιώς, είναι εχθρικά προς τους μικρούς επιχειρηματίες. Παίρνω δύο βασικές προϋποθέσεις: Η επιχείρηση πρέπει να θεωρηθεί βιώσιμη. Μα με τα τραπεζικά κριτήρια, ζήτημα να είναι το 20% του συνόλου. Οι υπόλοιπες ας εκτελεστούν. Υπάρχουν οι μεγάλες για να αφαιμάξουν την οικονομική πίτα που τους διέφευγε. Όσοι τα «καταφέρουν», στο τέλος θα χαθούν οι ίδιοι και ταυτόχρονα θα χάσουν ότι περιουσιακό στοιχείο ακόμα διαθέτουν, δικό τους ή της οικογένειας τους. Η ρύθμιση απαιτεί εμπράγματες εγγυήσεις. Μάλιστα με υπολογισμό στις εξευτελιστικές σήμερα εμπορικές αξίες, και όχι τις αντικειμενικές, τις οποίες ο κύριος Σαμαράς αξιοποιεί όταν επιβάλλει φόρους, ΕΝΦΙΑ κ.ά. Είναι καραμπινάτη παγίδα που θα υφαρπάξει τα τελευταία λείψανα του κοινωνικού σώματος. Πολύ πιο άγρια όταν οι τραπεζίτες πουλήσουν αυτά τα δάνεια στα ξένα μεγάλα γεράκια που καραδοκούν. Έτσι θα «εξυγιάνουν»... τα αμαρτωλά χαρτοφυλάκιά τους. Η ρύθμιση αυτή θα σώσει μόνο τους πιο δυνατούς και γι' αυτόν τον λόγο έχει εμφανή ταξικά χαρακτηριστικά.
Η λογική του ΣΥΡΙΖΑ να σώσει και όχι να εκτελέσει, βασισμένη πάνω σ' ένα ενδιάμεσο φορέα, υπό την εποπτεία του κράτους, ο οποίος θα κρίνει την κάθε περίπτωση, με κοινωνικά κριτήρια και την πραγματική οικονομική δυνατότητα του οφειλέτη, είναι η άλλη άποψη για την οικονομία και τον άνθρωπο. Γι' αυτόν που δεν χρεοκόπησε από δόλο, αλλά από τα άγρια οικονομικά μέτρα καταστολής των Μνημονίων.
Οι ρυθμίσεις επίσης για τις οφειλές προς το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία θα έχουν χαμηλές πτήσεις και αποδόσεις και για ελάχιστο χρόνο, γιατί θέλουν να αγνοούν τις αιτίες που τις παράγουν. Η Ελλάδα, στην οικονομική της εικόνα, δεν εμφάνιζε μεγάλο ιδιωτικό χρέος προ των μέτρων εσωτερικής υποτίμησης. Τώρα οι Έλληνες πολίτες χρωστάνε και της «Μιχαλούς».
Η κατάρρευση των μισθών και των συντάξεων, οι ομαδικές απολύσεις, η υπερφορολόγηση και τα μύρια όσα μέτρα της κυβέρνησης του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, τα μεγέθυναν στον υπέρτατο βαθμό. Μάλιστα, δίχως να ξεκολλήσει από τον βαθύ πάτο η χαμηλή ανταγωνιστικότητά μας, για την οποία, υποτίθεται, έπρεπε να επιβληθούν όλα αυτά. Τα χρέη δεν έρχονται από το απώτερο μακρινό παρελθόν, τώρα διογκώθηκαν!
Η λύση βρίσκεται στο συνολικό πρόγραμμα προοδευτικής παραγωγικής ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ θέλω να σταθώ μόνο σε ένα από τα μέτρα που θα νομοθετήσει η κυβέρνηση της Αριστεράς. Η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ και τις θεσμοθετημένες, πραγματικά ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους κοινωνικούς συνομιλητές. Επειδή τελευταία ακούγονται διάφορες σαχλαμάρες περί αυτού, και όχι μόνο από στόματος Θεοδωράκη. Λένε ότι θα στραφούν, εξ αυτού, οι καταναλωτές στα εισαγόμενα, πως θα υπάρξουν πληθωριστικές πιέσεις, πως θα γίνουν απολύσεις, θα πληγεί η ανταγωνιστικότητα.
Ας δούμε λοιπόν τη φωτεινή πλευρά της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ και όχι το σκότος και τον φόβο που διαχέουν οι πολέμιοί της.
Η επαναφορά στα 751 ευρώ από μόνη της δίνει την εξής προστιθέμενη αξία στην επανεκκίνηση της χειμάζουσας ελληνικής οικονομίας: Οκτώ χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας, αύξηση του ΑΕΠ κατά 0,50% και της ζήτησης κατά 0,75%. Λίγα; Ναι, αλλά δίνει θετικό πρόσημο στο μείον!
Δεύτερον: Στα εισαγόμενα φτηνά κινέζικα και άλλων χωρών και χαμηλής ποιότητας, προσφεύγουν από ανάγκη αυτοί που έχουν ελάχιστο εισόδημα.
Τρίτον: Οι απολύσεις του ενός εκατομμυρίου έγιναν και γίνονται και από τη λεηλασία των μισθών, εξ αιτίας της ελάχιστης ζήτησης.
Τέταρτον: Πληθωριστικές τάσεις δεν θα εμφανιστούν εξ αυτού. Διότι αυτή τη στιγμή κάθεται ανενεργό μεγάλο μέρος του ενεργητικού των ελληνικών επιχειρήσεων. Η μισή παραγωγική τους δύναμη λειτουργεί. Η προσφορά με άλλα λόγια, δεν θα είναι μικρότερη της ζήτησης, πολύ περισσότερο που το εισόδημα των 751 ευρώ αρκεί μονάχα για στοιχειώδεις ανάγκες.
Πέμπτον: Το ύψος του κατώτατου μισθού δεν είναι ο κύριος παράγοντας που διαμορφώνει τη μικρή ή μεγάλη ανταγωνιστικότητα της ελληνικής επιχείρησης. Άλλοι δεκαπέντε παράγοντες πιο ισχυροί είναι αυτοί που της βάζουν βαρίδια, με βάση όλες τις αντικειμενικές οικονομικές έρευνες που έχουν γίνει από σοβαρούς φορείς και οικονομικούς αναλυτές. Όχι αυτές που ξεθάβουν οι μεγάλοι οικονομικοί παίκτες, ντόπιοι και ξένοι, και πρόθυμα ρίχνουν κατά ριπάς στην κοινή γνώμη τα διάφορα παπαγαλάκια τους.
Έκτον: Από την ιστορία αυτή κερδισμένες βγήκαν οι μεγάλες εμπορικές αλυσίδες της αγοράς, όχι όλες, οι τράπεζες, οι κυρίαρχες. Οι μικρές έκλεισαν, οριστικά 250 χιλιάδες και άλλες 200 χιλιάδες βρίσκονται κυριολεκτικά στην εντατική, και μάλιστα χωρίς γιατρούς. Ακόμα και η βιομηχανία της χώρας καταρρέει, 30% μειώθηκε αυτά τα χρόνια ο όγκος της βιομηχανικής παραγωγής.
Ποιοι κέρδισαν λοιπόν; Ρωτήστε τους Σαμαρά - Βενιζέλο. Αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά!
Τέλος, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι δυνατόν να κυβερνήσει με μέτρα που θα κοστολογούν τη ζωή και την αξιοπρέπεια των ανθρώπων προς τα κάτω, με βάση τις ορέξεις των «θεόσταλτων» οικονομικών και διαπλεκόμενων ελίτ, είτε αυτοί βρίσκονται εντός συνόρων είτε εκτός.
Είναι πράγματι η σύγκρουση δύο διαφορετικών κόσμων. Στη μία όχθη οι πολλοί, οι μαχόμενοι. Στην άλλη, οι λίγοι, οι οπαδοί της επιστροφής του Μεσαίωνα.
Θα τους περάσει; Δεν νομίζω!
* Ο Νίκος Σκορίνης είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, μέλος του προεδρείου της ΓΣΕΒΕΕ και αντιπρόεδρος της ΟΚΕ Ελλάδας
