Live τώρα    
15°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Ελαφρές νεφώσεις
15 °C
10.6°C16.5°C
1 BF 70%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
13 °C
11.1°C14.9°C
2 BF 67%
ΠΑΤΡΑ
Αραιές νεφώσεις
14 °C
8.0°C14.4°C
2 BF 65%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
13 °C
12.8°C14.1°C
2 BF 82%
ΛΑΡΙΣΑ
Αίθριος καιρός
5 °C
4.9°C11.8°C
0 BF 100%
ΣΤΟ ΚΑΙ ΠΕΝΤΕ / Σαρανταένα χρόνια πάνω-κάτω
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

ΣΤΟ ΚΑΙ ΠΕΝΤΕ / Σαρανταένα χρόνια πάνω-κάτω

"Πάρτε τα σβάρα όλα κάψτε τα βρε

βρείτε κάθε παλιό κάθε σάπιο και μαύρο

κι άιντε κάφτε το βρε

Πάρτε τα σβάρα όλα κάψτε τα βρε

κάψτε κάθε παλιό, για να βγει από μέσα

ο πιο όμορφος ανθός"

("Σβάρα",- τραγούδι των Villagers of Ioannina City που κυκλοφόρησε 13 Νοέμβρη 2014)

ΤΗΣ ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΛΟΥΠΑΚΗ

Είναι τα παιδιά απ' τα Γυάλινα Γιάννενα και τα παιδιά που χορεύουν με τα πόδια στις ρίζες. Είναι τα παιδιά που κάνουν καταλήψεις και ρεζιλεύουν τους αρχιερείς της τηλεοπτικής προπαγάνδας. Είναι τα παιδιά που διαδηλώνουν φωτεινά και οργισμένα ενάντια στο κουστουμαρισμένο σκοτάδι και στις λυσσασμένες στολές. Είναι αυτά που εξηγούν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο γιατί το Πολυτεχνείο ποτέ δεν θα γίνει μουσείο. Τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες και τώρα θρασίμια. Το Πολυτεχνείο θάναι ζωντανό και θα περπατάμε κάθε χρόνο πάνω-κάτω μέχρι την αμερικάνικη πρεσβεία, ακόμα και σε πορείες θριάμβου, αν λάβουν ποτέ τα όνειρα εκδίκηση.

Θα περπατάω κι εγώ με τους φίλους μου. Θα περπατάμε και γι' αυτούς που έφυγαν για πάντα. Αγγελική, Κώστα, Κώστα, Δήμο, σε σας χρωστάω τη συγκίνηση αυτή.

(Το παρακάτω είναι από το περσινό και το προπέρσινο σημείωμα σ' αυτήν εδώ τη στήλη. Ισχύει μέχρι κεραίας)

"Σαράντα χρόνια τώρα, πάνω-κάτω, περπατάω. Πάνω-κάτω, πάνω-κάτω, την ίδια διαδρομή. Πάνω-κάτω. Άλλοτε πιο γρήγορα, νευρικά, θυμωμένα, άλλοτε πιο αργά, σκεπτικά, κουρασμένα. Πάνω-κάτω. Πολυτεχνείο- πρεσβεία. Με τα πάνω και τα κάτω. Ίσως γιατί ερωτεύτηκα μια ημερομηνία, που λέει και το τραγούδι, ίσως γιατί αθώοι είμαστε μόνο όταν ονειρευόμαστε, που λέει ένα άλλο τραγούδι, ίσως γιατί γραπώνομαι απ' την αποκοτιά της εφηβείας μου, από εκείνη 'την ηλικία της οδύνης', ίσως γιατί εκεί συναντώ τους παλιούς μου φίλους και τα παιδιά τους, με μάτια που δεν αλλάζουν χρώμα, ούτε τρόπο να κοιτάνε, άλλο τραγούδι αυτό, ίσως γιατί η ρίζα με τραβάει βαθιά μέσα στα βουρκωμένα μάτια του ελασίτη που παραδίνει τ' όπλο του με βουβή λύσσα, ξέροντας ότι παραδίνει την πατρίδα του και τη ζωή του.

Σαράντα χρόνια τώρα, πάνω-κάτω, υπερασπίζομαι το δικαίωμά μου στη συγκίνηση.

Σ' αυτή τη συνηθισμένη λέξη κατέληξα έπειτα από πολλή σκέψη. Αυτό το αλλόκοτο μείγμα πνιγμού, θυμού, απόγνωσης, ελπίδας, αυτά τα ανεξήγητα και απρόσκλητα δάκρυα που μ' επισκέπτονται κάθε χρόνο στα μέσα του σκυθρωπού Νοέμβρη, δεν είναι άλλο παρά συγκίνηση. Και μη συνοφρυώνεσαι, υποψήφιε σχεδιαστή του αχαρτογράφητου μέλλοντος, άκου προσεκτικά αυτό που σου λέω: Η συγκίνηση δεν είναι όρος συναισθηματικός, είναι όρος βαθιά πολιτικός. Σε παίρνει μαζί της, σε κινεί και σε βγάζει στον δρόμο. Χωρίς να σε νοιάζει αν στον δρόμο είναι εκατό ή εκατό χιλιάδες, αν το Πολυτεχνείο 'ξέφτισε' ή έγινε 'της μόδας' ξανά. Άκουσέ με προσεκτικά και μην ψάξεις κίνητρα αυτοδικαίωσης πίσω απ' τα λόγια μου. Σου μιλάει ένας άνθρωπος, που ΔΕΝ ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο. Σου μιλάει ένας άνθρωπος που συγκινήθηκε".

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL