Ο μεγαλειότατος απεχθανόταν ανέκαθεν τις εκλογές. Εκ φύσεως και παραδόσεως. Πρώτον, επειδή ποτέ κανείς δεν ήξερε τι θα βγάλουν οι κάλπες. Και δεύτερον, τις απεχθανόταν ακόμα περισσότερο, όταν ήξερε τι θα βγάλουν. Α, υπήρχε και μια γυναίκα στην ιστορία αυτή. Η μητέρα του μεγαλειότατου. Η αποκαλούμενη βασιλομήτωρ. Η οποία απεχθανόταν τους πάντες και τα πάντα, εκτός από όσα και όσους τη διασκέδαζαν. Πληρώνοντας βεβαίως εκείνοι τα έξοδά της, αν και όχι ιδίοις πόροις, παρά με τους πόρους των απόρων κορασίδων.
Αυτό συνέβαινε παλαιόθεν. Απ' όταν υπήρχε μεγαλειότατος. Γι' αυτό και, κάποια στιγμή, έφτασε η ώρα να απαλλαγεί η χώρα από τον μεγαλειότατο και, σημειωτέον, τη Γερμανίδα μητέρα του. Διότι τα πράγματα όχι μόνο έφτασαν στο απροχώρητο, αλλά έφεραν οικονομικές περιπέτειες και μεγάλες εθνικές καταστροφές, από τις οποίες ακόμη να συνέλθει ο τόπος. Τον έδιωξε ο έρμος ο πολίτης και νόμιζε ότι ξένοιασε. Μπα; Δεν περάσαν πολλά χρόνια και φορτώθηκε νέο βασιλίσκο. Ο οποίος κι αυτός απεχθάνεται τις εκλογές, τη δημοκρατία, τη διαμαρτυρία για όσα βαραίνει τον τόπο αυτός και η μητέρα του-θετή αυτή τη φορά, η Γερμανίδα καγκελάριος-την απαίτηση για δημοκρατία. Το πολίτευμα που δεν έχει αδιέξοδα, επειδή έχει ως διέξοδο τις κάλπες, μέσω των οποίων επιτυγχάνει την ανανέωσή του.
«Καταστραφήκαμε», φωνάζει ο κόσμος, αλλά εκείνος αποκρίνεται ότι έτσι γίνεται η ανακαίνιση, γι' αυτό και οι λινάτσες γύρω από το κτίριο που λέγεται «Ελλάς», αλλά όσοι βρίσκονται πίσω από τις λινάτσες βλέπουν να γκρεμίζεται συθέμελα το οικοδόμημα κι από πάνω να τους τρώει η σκόνη, να τους πνίγουν και τα χαλάσματα. Ξεπουλάει τα πάντα με την ευκαιρία της κατεδάφισης ο μεγαλειότατος, από τα έπιπλα και τα ασημικά μέχρι τις κάσες και τα πορτοπαράθυρα, τίποτα να μη μείνει όρθιο, «…το φελέκι μου, μπούρδα Καραβάγκο, πρόσεχε, θα μας έρθει τίποτα στο κεφάλι» (τούρκικη η λέξη felek, σημαίνει την τύχη, εξ ου και η γνωστή φράση), αλλά η κατεδάφιση, κατεδάφιση, και προχωράει, για να δει η καγκελάριος να στήνεται στη θέση του το δικό της μαγαζί, λαμπρό και προκλητικό, το μαγαζί «του τζάμπα», γεμάτο ευκαιρίες.
Θυμώνει κιόλας ο βασιλίσκος, και δεν τα βάζει μόνο με τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, τα βάζει πλέον και με τα παιδιά της σημερινής κοινωνίας, τα παιδιά που θέλουν να χτίσουν αύριο-μεθαύριο τη δική τους κοινωνία, τελείως διαφορετική από τη σημερινή, μια κοινωνία που θα δίνει ευκαιρίες ζωής και όχι συμβόλαια θανάτου, και μάλιστα αργού θανάτου. «Θρασίμια» αποκάλεσε ο μεγαλειότατος τα παιδιά, τα παιδιά που δεν έχουν την πολυτέλεια να αντιγράφουν στα διαγωνίσματα ατιμωρητί, αλλά έχουν στο αίμα τους την ανησυχία και την αγωνία για το μέλλον τους, κι αυτό είναι που διεκδικούν, ασχέτως αν καμιά φορά πέφτουν σε ακρότητες. Παιδιά είναι, θα τα αγκαλιάσεις μεγαλειότατε να μαλακώσεις το θυμό τους, να μπεις για λίγο στο δρόμο τους που είναι γεμάτος αγκάθια, να δεις τι θα κάνεις γι' αυτά μ' αγάπη. Δεν θα φωνάξεις την αστυνομία να τα σπάσει στο ξύλο, προς τέρψη του ανεκδιήγητου πρύτανη, ν' ανάψεις φωτιές απ' αυτές που δεν σβήνουν. Ούτε τα βάζεις με τους γονείς τους, που τάχα μου δεν τους έδωσε ανατροφή. Πρόσεξε, μην σου έρθει η ιδέα τώρα και φωνάξεις τους καθηγητές, να τους προειδοποιήσεις να βάλουν τάξη στις σχολές τους, διαφορετικά «θα τους βάλεις φωτιά στα κεφάλια». Θυμάσαι, ε;
Δεν μπορεί, θα θυμάσαι. Όπως επίσης θυμάσαι ότι ο κάθε μεγαλειότατος αποτελούσε τη μια και μοναδική πηγή ανωμαλίας από τη μέρα που τη αδεία των προστάτιδων δυνάμεων οι Γερμανοί φύτεψαν στον τόπο ως βασιλέα τον Ότο. Σκέψου λοιπόν τι μπορεί να κάνει ένας κατά φαντασία μεγαλειότατος, ή ακόμα χειρότερα ένας άτυπος αντιβασιλέας.
Φρίκη.
