ΤΟΥ ΣΑΚΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ*
Δεν γνωρίζω πώς θα αντιδράσει το Ποτάμι ως συλλογικό υποκείμενο στην επιχειρηματολογία με την οποία ακύρωσε ο ηγέτης του τη συνάντηση με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα. Δεν γνωρίζω κυρίως τι θα κάνουν όσοι διανοούμενοι στις γραμμές του συνεχίζουν να απαντούν στο ιστορικό διακύβευμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» με την πρόθεση για μια νέα απόπειρα μετασχηματισμών προς τη σοσιαλιστική κοινωνία της ανθρώπινης χειραφέτησης, που θα συνοδεύεται από ελευθερία, δημοκρατία, βιώσιμη ανάπτυξη, όσοι νέοι άνθρωποι οργανώνονται στο Ποτάμι και θεωρούν ότι το δίλημμα «διαιώνιση ή ανατροπή των επιλογών που οδήγησαν τη χώρα στο ναυάγιο, στην υπερχρέωση, την εσωτερική υποτίμηση, την ανθρωπιστική τραγωδία, την εθνική ταπείνωση, τη λεηλασία...» τους αφορά και ατομικά.
Έχω όμως τη γνώμη ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης με όσα τελευταία λέγει και με όσα δεν λέγει (π.χ., συνέντευξη στον Ν. Χατζηνικολάου) και κυρίως με όσα πράττει (επιλογή ένταξης στο στρατόπεδο που επιθυμεί εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή της αναντιστοιχίας στα δεδηλωμένα των ευρωεκλογών και τις συνεχείς δημοσκοπικές καταμετρήσεις, ακύρωση με αστείες δικαιολογίες μιας προγραμματισμένης συνάντησης δημόσιου διαλόγου, διαβούλευσης, συνεννόησης στην πιο κρίσιμη περίοδο για μεγάλα ζητήματα και κυρίως για την αντιμετώπιση του χρέους της χώρας), έχει πάρει τις οριστικές αποφάσεις του: να συμπράξει με τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ στην «πάση θυσία» διαιώνιση της καταστροφικής πολιτικής τους. Δικαίωμά του βέβαια.
Αλλά δεν μπορεί να πατά σε δύο βάρκες. Να ισχυρίζεται ότι τάσσεται υπέρ της εθνικής συνεννόησης, της προγραμματικής σύγκλισης και κυβέρνησης «ειδικού σκοπού» και να τα τινάζει αλαζονικά στον αέρα. Πώς συμβάλλει σε διακυβέρνηση «ειδικού σκοπού», όταν Σαμαράς και Βενιζέλος θέλουν να συνεχίσουν να κυβερνούν, να εφαρμόζουν την άθλια μνημονιακή νομοθεσία, να απειλούν με διαφυγή καταθέσεων και κλειστών ΑΤΜ, να υπογράφουν τα διατάγματα που οφείλει να εγκρίνει λόγω του θεσμικού του ρόλου και ο νέος Πρόεδρος Δημοκρατίας, να διαπραγματευτούν με τους δανειστές και τα ευρωπαϊκά όργανα ένα χρέος που το θεωρούν «βιώσιμο»;
Στις σημερινές συνθήκες, κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» μπορεί να είναι μόνον μια κυβέρνηση που εκτιμά ως ύψιστες προτεραιότητες των καθηκόντων της την αποτελεσματική αντιμετώπιση της φτώχειας, της ανεργίας, της ανθρωπιστικής κρίσης, της αναγκαστικής μετανάστευσης του νέου επιστημονικού δυναμικού, τη βιώσιμη αποπληρωμή του χρέους με ρυθμίσεις και ρήτρες αντίστοιχες της Διάσκεψης του Λονδίνου το 1953, την επανεκκίνηση της οικονομίας, την παραγωγική - διοικητική - αναπτυξιακή - πολιτισμική ανασυγκρότηση της χώρας. Δηλαδή μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό θέλει να αποφύγει ο Σταύρος Θεοδωράκης εντασσόμενος στη δαιμονολογία περί λιμών, σεισμών και καταποντισμών, που είναι πια το μοναδικό όπλο μιας καταστροφικής κυβέρνησης;
* Ο Σάκης Παπαδόπουλος είναι μέλος της Ε.Γ. της ΟΕΝΓΕ
