Θυμίζει η διαδικασία ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση το "σύμπτωμα του καθρέφτη". Σύμπτωμα που παρατηρείται σε διάφορες ψυχικές παθήσεις, της σχιζοφρένειας περιλαμβανόμενης.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Ο πάσχων άνθρωπος, αναγνωρίζοντας την αταξία και το έλλειμα που αναπτύσσεται εντός του, όλο και πιο συχνά κοιτάζεται στον καθρέφτη του. Επιδιώκει έτσι να καθησυχάσει την αγωνία του,να επιβεβαιώσει το ακέραιον της ύπαρξής του. Τίποτα δεν άλλαξε, ελέγχει ακόμα τον έσω και έξω κόσμο του, είναι καλά.
Ωστόσο συγχρόνως καθρεφτίζεται και στο βλέμμα των άλλων. Εκεί, στον καθρέφτη της κοινωνίας, εισπράττει μιαν άλλη εικόνα. Εικόνα που επιβεβαιώνει την ανησυχία του. Κάτι δεν πάει καλά. Το "Όλο" κατακερματίζεται.
Και πάλι καταφεύγει στο καθρέφτη του για να αυτο-επιβεβαιωθεί. Και πάλι το βλέμμα του Άλλου τον διαψεύδει.
Και όσο η νόσος εγκαθίσταται τόσο η αγωνία εντείνεται. Ένα αδιέξοδο, πήγαινε - έλα από τον καθρέφτη του στον καθρέφτη που είναι το βλέμμα του Άλλου.
Έτσι νομίζω και η κυβέρνηση. Βλέπει στον καθρέφτη της κοινωνίας, την αταξία της, την διαρηξή του "Όλον" της, τη μη αποδοχή και απόρριψη, τις χαμένες της δεξιότητες (κυρίως αυτή της χειραγώγησης). Εναγωνίως αναζητά στον δικό της καθρέφτη μια αυτοαναφορική επιβεβαίωση.
Η κυβέρνηση λοιπόν δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στον εαυτό της. Πιο μόνη από ποτέ. Ούτε ένας φίλος να της πει "σώπα βρε, μη στενοχωριέσαι, μια χαρά είσαι". Μόνο ο Ψαριανός και η Μάρκου, που και αυτοί, μαύρη παρηγορία, ψελλίσανε " έλα βρε, δεν είσαι και τόσο χάλια όσο φαίνεται".
Όταν αυτό συμβαίνει σ' έναν άνθρωπο, μόνο με σεβασμό μπορείς να σταθείς στην βαθιά αγωνία και οδύνη που βιώνει.
Από την άλλη, όταν συμβαίνει σε μια κυβέρνηση, μπορεί και να προκαλέσει ανακούφιση και ελπίδα σε έναν ολόκληρο λαό.
Γιάννης Μουζάλας
