"Ο ξένος είναι εύκολο θήραμα για τον κυνηγό.
Τον τουφεκίζεις δίχως να το πολυσκεφτείς.
Μπορείς να ξεμπερδέψεις εύκολα μαζί του.
Με μια κίνηση, ένα βλέμμα, ένα τίποτα.
Έτσι ήρθαν τα πράγματα κι αγρίεψε ο κόσμος"
"Εκτορας", Ιωάννης Ιωάννου Βρεττός
(εκδόσεις Γαβριηλίδης)
ΤΗΣ ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΛΟΥΠΑΚΗ
Αν τό 'χα δει στο σινεμά, θά' τανε μια σκηνή του Τζάρμους. Αργά τη νύχτα, θα 'μπαινε η Τζίνα Ρόουλαντς σ' ένα ταξί στο Μπρούκλιν και ταξιτζής θά 'ταν ο Τομ Γουέιτς. Αυτή ολίγον ταραγμένη, θα τού 'λεγε ένα δρόμο στο Μανχάταν κι αυτός βαριεστημένα, ρίχνοντας την πρώτη, θά 'κλεινε το βιβλίο του και θα τ' ακούμπαγε στο ραφάκι του παρμπρίζ.
Αν τό 'χα δει στο σινεμά, θα φάνταζε πιο πιθανό. Αλλά συνέβη στ' αλήθεια, συνέβη σε μένα και συνέβη στην Αθήνα, μια νύχτα της περασμένης βδομάδας. Κατηφορίζω τον πεζόδρομο του Θησείου, έχει δροσιά και είναι ωραία βραδιά κι ανησυχώ και το λέω στη φίλη μου, μην πέσω σε φλύαρο ταξιτζή και μου χαλάσει τη διάθεση.
Μπαίνω στο πρώτο της σειράς, αποφασισμένη να πώ μόνο καλησπέρα και τον προορισμό. Και τότε τον βλέπω να κλείνει το βιβλίο που διάβαζε και να το βάζει στο ραφάκι του παρμπρίζ. Κι έχω ήδη καταλάβει από την προφορά και την κοψιά του ότι είναι Αλβανός, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μη ρωτήσω τί διαβάζει... και ρωτάω. Και πιάνει το βιβλίο και μου το δείχνει. Είναι ο "Ξένος" του Καμύ.
Δεν ξέρω τι έκφραση θα χρησιμοποιούσε η Τζίνα, τι θα της ζήταγε ο Τζάρμους, σ' εκείνη τη δική της "νύχτα στον κόσμο". Εγώ ένιωσα ξαφνικά ευλογημένη. Μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι, ο Μπεσνίκ Σούλα κι εγώ γίναμε φίλοι. Δεκαέξι χρόνια στην Ελλάδα, σπούδαζε λογοτεχνία στην πατρίδα του, αλλά η ανάγκη και οι συγκρούσεις τον έφεραν εδώ. Αρνήθηκε ν' αλλάξει τ' όνομά του, να το "ελληνοποιήσει", όπως οι περισσότεροι Αλβανοί, για να γίνει πιο αποδεκτός. Δούλεψε στα χωράφια την εποχή που οι Αλβανοί ήταν φτηνό υλικό και συνήθεις ύποπτοι. Αρνήθηκε να παρατήσει τα όνειρά του να σπουδάσει, προσπάθησε δυο φορές να μπει στο ελληνικό πανεπιστήμιο και τον σταμάτησαν με γραφειοκρατικούς κυκεώνες. Δουλεύει στο ταξί, γράφει ποιήματα, γράφει μυθιστορήματα και διαβάζει ακατάπαυστα. Αγαπά τους Έλληνες ποιητές και πιο πολύ τον Γιάννη Ρίτσο. Στη βάρδια του, μέσα στη νύχτα, έχει μαζί το βιβλίο του, έχει και το λάπτοπ του. Μέχρι το πρωί μου είχε στείλει μερικά ποιήματα στο μέιλ μου... Το ραδιόφωνο ήταν στον Εν Λευκώ, το Κόκκινο το άκουγε το πρωί και την άλλη μέρα άκουσε την εκπομπή και μου ξανάστειλε μέιλ. Γίναμε και φίλοι στο φέισμπουκ...
Δεν έχει ηθικόν δίδαγμα η ιστορία, δεν θα πω για ίσες ευκαιρίες και άδικο κόσμο. Απλώς ήθελα να υπάρχει γραμμένη, επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο. Κι επειδή μου φαίνεται μοναδικά αισιόδοξη. Αν μπορούμε ακόμα να βλέπουμε τον άλλο όταν τον κοιτάζουμε...
