Πριν από μερικές μέρες ακούσαμε από τον υπουργό Δημόσιας Τάξης κ. Δένδια ότι μέχρι τον Οκτώβριο θα έχουν τελειώσει τα βάσανά μας: σε πόλεις με αριθμό κατοίκων άνω των 100.000 οι διαδηλώσεις μικρής συμμετοχής θα γίνονται σε μία λωρίδα κυκλοφορίας το πολύ...
Επίσης, πάλι πριν από μερικές μέρες, ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης αποκάλεσε τους επιστρατευμένους εκπαιδευτικούς, που σκέφτονταν να ψηφίσουν "ναι" στην απεργία (για την υπεράσπιση του δικαιώματος στη δουλειά συναδέλφων τους αναπληρωτών - εκπαιδευτικών), ρεμάλια. Αιτιολόγησε τον χυδαίο χαρακτηρισμό του λέγοντας ότι δυνητικά θα δημιουργούνταν πρόβλημα στη διεξαγωγή των Πανελληνίων εξετάσεων.
Ακόμη τα ΜΑΤ πριν 20 ημέρες περίπου εκδίωξαν από το εργοστάσιο της ΜΕΒΓΑΛ απεργούς εργαζόμενους που ζητούσαν τα δεδουλευμένα τους.
Το νέο πολιτικό και κοινωνικό τρίγωνο της κυβέρνησης απέναντι στα δικαιώματα που απορρέουν από την εργασία είναι κατά τη γνώμη μου το εξής:
Απαγόρευση έκφρασης - Ύβρις - Καταστολή
Για την καλύτερη κατανόηση της επεξεργασίας και ανάλυσης που ακολουθεί, αναφέρω από τον Κ. Μαρξ τι νοείται ως εργασία ("ανεξάρτητα από κάθε καθορισμένη κοινωνική μορφή"):
"Ή εργασία είναι πρώτα μια διαδικασία ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση, μια διαδικασία όπου ο άνθρωπος με τη δική του πράξη μεσολαβεί, ρυθμίζει και ελέγχει την ανταλλαγή της ύλης ανάμεσα στον εαυτό του και τη φύση. (...Η ωφέλιμη εργασία είναι...) αιώνια φυσική ανάγκη, χωρίς την οποία δεν είναι δυνατή η ανταλλαγή της ύλης ανάμεσα στον άνθρωπο και στη φύση, δεν είναι δηλαδή δυνατή η ανθρώπινη ζωή".1
Στο παρόν κείμενο εστιάζω απ' όλα τα παραπάνω στο ζήτημα της πολιτικής επιστράτευσης των εργαζομένων παραθέτοντας κάποια στοιχεία για το εν λόγω ζήτημα από την τελευταία 35ετία.
Εισαγωγικά παρατίθενται τα εξής:
Η πολιτική επιστράτευση είναι η υποχρεωτική παροχή των προσωπικών υπηρεσιών των ατόμων που επιτάσσονται, καθώς και των πόρων και μέσων που είναι απαραίτητα για την παροχή αυτών των υπηρεσιών.
Κηρύσσεται με βάση το Νομοθετικό Διάταγμα 17/1974 (ΦΕΚ Α' 236/1974).
Η απόφαση βαραίνει τον εκάστοτε αρμόδιο υπουργό. Οι νομαρχίες μοιράζουν στους επιστρατευόμενους "φύλλα ατομικής προσκλήσεως πολιτικής επιστράτευσης". Όσοι αρνούνται να υπακούσουν δικάζονται με αυτόφωρο.2
Από τον παραπάνω πίνακα προκύπτουν τα εξής:
* Η πολιτική επιστράτευση εργαζομένων χρησιμοποιήθηκε από τη σοσιαλδημοκρατία (ΠΑΣΟΚ) επί Ανδρέα Παπανδρέου, επί Κώστα Σημίτη, επί Γιώργου Παπανδρέου και τέλος επί Ευάγγελου Βενιζέλου.
* Η Κεντροδεξιά (Ν.Δ.) ενεργοποίησε την πολιτική επιστράτευση, επί Κωνσταντίνου Καραμανλή επί Κώστα Καραμανλή και επί Αντώνη Σαμαρά.
* Η συστημική αριστερά (βλ. ΔΗΜ.ΑΡ.) δεν αποστασιοποιήθηκε από την εν λόγω πρακτική.
* Ο κλάδος των ναυτεργατών έχει την "τιμητική" του (τρεις φορές) και ακολουθούν οι ιδιοκτήτες βυτιοφόρων (δύο φορές).
* Επαγγελματίες και εργαζόμενοι από τον κλάδο των μεταφορών έχουν επιστρατευτεί οκτώ από τις συνολικά έντεκα φορές.
* Από το 2010 που εντάχθηκε η χώρα στον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (τρόικα) σημειώνεται το 45,45% από το σύνολο των επιστρατεύσεων, δηλαδή σε τρία χρόνια έγιναν σχεδόν οι μισές (5 από τις 11) μέσα σε ένα διάστημα 35 ετών.
Όπως ανέφερα παραπάνω, η ζωντανή - ωφέλιμη εργασία σύμφωνα με τον Μαρξ (κατά την άποψή μου και σύμφωνα με την πραγματικότητα) είναι η αναντικατάστατη συνθήκη για την ύπαρξη ανθρώπινης κοινωνίας και τη λειτουργία της.
Χωρίς τη συνειδητή εργασία (σωματική - πνευματική και τον συνδυασμό τους) δεν υπάρχει κοινωνία (παραγωγή, υπηρεσίες, τέχνες, άμυνα κ.ά.).
Αυτή τη συνθήκη γνωρίζουν πολύ καλά τα κόμματα του νεοφιλελευθερισμού και τα στηρίγματά τους και επιβάλλουν, όπως είδαμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια, με πιο έντονους ρυθμούς τη "στρατικοποίηση της εργασίας" για την "εύρυθμη", όπως λένε, συνέχιση της λειτουργίας της οικονομίας - κοινωνίας.
Εδώ θα ήθελα να κάνω μια επισήμανση για το πώς προωθείται ο εκφασισμός συνολικά στην κοινωνία μέσω της επιστράτευσης:
Ο χειριστής και μετά από μία εύλογη χρονική περίοδο φυσικός κάτοχος των μέσων παραγωγής (εργαζόμενος κόσμος) επιστρατεύεται από τον νομικά (τυπικό) κάτοχο των μέσων παραγωγής, δηλαδή τον συλλογικό καπιταλιστή (αστικό κράτος) και τον μεμονωμένο καπιταλιστή (μεγάλες εταιρείες), για να προβεί σε καταναγκαστική εκτέλεση καθηκόντων. Δηλαδή, η μοναδική συνειδητή κοινωνική λειτουργία που επιστρέφει σε όλους μας, οφείλουμε να την ασκούμε όλοι μας και την έχουμε ανάγκη όλοι μας (η εργασία) αποκόβεται εντελώς από το συνειδητό της στοιχείο και μετατρέπεται σε καταναγκαστικό έργο. Η εργασία δεν απελευθερώνει, όπως έγραφαν οι ναζί έξω από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όταν ο άνθρωπος χάσει κάθε αυτενέργεια για την υλοποίησή της.
Η πολιτική επιστράτευση, δηλαδή η "στρατικοποίηση της εργασίας", δεν έχει να προσφέρει τίποτα το προοδευτικό σε καμία κοινωνία, ανεξαρτήτως οικονομικού συστήματος. Δεν μπορεί να γίνεται στο όνομα της ομαλής λειτουργίας της κοινωνίας, γιατί ομαλή λειτουργία της κοινωνίας με επιστρατευμένους "από τα πάνω" εργαζόμενους δεν υπάρχει.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την απεργία των εργαζομένων στις μεταφορές, που επέφερε άμεσα (λόγω και της φύσης της συγκεκριμένης εργασίας) αλυσιδωτές επιδράσεις σε όλη την οικονομία - κοινωνία.
Δυστυχώς δεν αποδείχθηκε στην κοινωνία ότι π.χ. η συγκεκριμένη εργασία (του οδηγού, τεχνικού κ.ά.) είναι μία κοινωνική συνειδητή διαδικασία που ενώνει κάθε άνθρωπο και αποτελεί προαπαιτούμενο για να υλοποιούμε σε μεγάλο βαθμό τις καθημερινές μας ανάγκες. Αντιθέτως, μετατράπηκε σε θηλιά για τον εργαζόμενο λαό συνολικά (απεργούς και λοιπούς εργαζόμενους) ακριβώς για τη συγκεκριμένη επίδραση που επιφέρει στην καθημερινότητα όλων μας, μέσω της επιστράτευσης.
Όπως παρουσιάστηκε και στον πίνακα, η επιστράτευση παίρνει χαρακτήρα μονιμότητας τα τελευταία χρόνια. Το δημοκρατικό - προοδευτικό κίνημα της χώρας μας πρέπει να επιβάλλει την απαγόρευσή της νομοθετικά. Τέλος, επισημαίνεται ότι ο ρόλος των περιφερειών και δήμων δεν πρέπει να έχει καμία συσχέτιση από σήμερα κιόλας με ανάλογες πρακτικές (το μοίρασμα φύλλων επιστράτευσης) και οφείλουν όσοι δηλώνουν εθελοντικά "παρόντες" σε κάθοδο στις επερχόμενες δημοτικές - περιφερειακές εκλογές με τα ψηφοδέλτια της Αριστεράς και πόσο μάλλον της ριζοσπαστικής (βλ. ΣΥΡΙΖΑ) να δεσμευτούν ότι δεν πρόκειται να ενεργοποιήσουν δημοτικούς - περιφερειακούς μηχανισμούς κοινοποίησης φύλλων επιστράτευσης και ίσα - ίσα να σταθούν εμπόδιο σε αυτή τη διαδικασία.
1. Πηγή στοιχείων από το "Κεφάλαιο" του Κ. Μαρξ: http://labourvscapital.wordpress.com
2. Πηγή πρωτογενών στοιχείων: http://el.wikipedia.org/wiki
