Η γλώσσα του σώματος αδικούσε χθες τον Σαμαρά. Μπροστά στη Μέρκελ ένιωθε σαν μαθητής αντιμέτωπος με την αποτυχία του. Τελικώς ούτε αυτός ούτε αυτή μας διαφώτισαν για το περιεχόμενο, για τη σκοπιμότητα της συνάντησής τους. Ασφαλώς θα ήταν "κρίσιμη", όπως ανέλαβαν να μας διαφωτίσουν τα διάφορα "παπαγαλάκια" στην Αθήνα, καθώς η συνάντηση στο Βερολίνο μπορεί να μην έβγαλε είδηση, αλλά σκηνοθετήθηκε ώστε να χρησιμοποιηθεί ως εφαλτήριο επικοινωνιακής αντεπίθεσης του Σαμαρά. Το έχει ανάγκη ο άνθρωπος, μετά την εναντίον του κατακραυγή λόγω του ΕΝΦΙΑ και την κατάρρευση της εικόνας του στη ΔΕΘ.
Ο υπό προθεσμίαν πρωθυπουργός ζήτησε "στιγμές ανάσας", δηλαδή διευκολύνσεις φορολογικού χαρακτήρα για να καταρτίσει τον προϋπολογισμό. Άλλο ένα δείγμα της "ανεξαρτησίας" του. Το σημαντικό όμως είναι ότι επιχείρησε με αμφιλογίες και μισόλογα να ξετυλίξει την πρωτόλεια αφήγηση περί της αποχωρήσεως της τρόικας από την Ελλάδα, ώστε να εμφανίσει εαυτόν, προεκλογικά, ως τον αντίποδα του Γιωργάκη, ως τον Μεγαλέξανδρο που σκότωσε το καταραμένο φίδι της τρόικας.
Φθηνή επινόηση και άτεχνα κόλπα. Την ίδια ώρα που η κυβερνητική προπαγάνδα μετέφραζε τα μισόλογα Σαμαρά ως περήφανη έξοδο από το Μνημόνιο, εκείνος ορκιζόταν ενώπιον της καγκελαρίου ότι ακόμη κι αν φύγουμε από το Μνημόνιο, το Μνημόνιο θα παραμείνει στη χώρα μας. Τι άλλο σημαίνει η δέσμευση ότι η χώρα θα εφαρμόσει όλα τα μέτρα, θα ακολουθήσει "ένα δικό της Πλαίσιο μετά το τέλος του Προγράμματος"; Πρόκειται για δέσμευση που ισοδυναμεί με την υλοποίηση των εκκρεμοτήτων του Μνημονίου. Οι "στιγμές ανάσας" που ζητάει ο Σαμαράς περιλαμβάνουν άραγε π.χ. την ολιγόμηνη αναβολή της αναστολής του παγώματος των πλειστηριασμών ή την περαιτέρω διάλυση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, όπως περιγράφεται σε συνομολογημένη αναλογιστική μελέτη μνημονιακής έμπνευσης;
Ας μην σπεύσουν να απαντήσουν οι διάφοροι απολογητές του σαμαρο-βενιζελισμού πως η χώρα θα αποκτήσει την ανεξαρτησία της. Η ανεξαρτησία δεν παραχωρείται, και μάλιστα με αντάλλαγμα δεσμεύσεις ("Πλαίσιο"!) που καθιστούν ολοένα και χειρότερη την κοινωνική πραγματικότητα. Το "Πλαίσιο" ενσωματώνει και εγκαθιδρύει το Μνημόνιο. Και είναι το τίμημα της νέας αφανούς χρηματοδότησης με την περιβόητη "ρύθμιση" του χρέους. Ο Σαμαράς είναι έτοιμος να αναλάβει υποχρέωση και δεσμεύσεις χωρίς καν να ζητήσει το κούρεμα μέρους του χρέους. Δεσμεύσεις ότι η χώρα θα ξεπληρώσει στο ακέραιο το χρέος, δηλαδή η οικονομία θα λειτουργεί σε νόρμα Μνημονίου. Αυτό είναι το υποκρυπτόμενο "χαρμόσυνο μήνυμα" της συνάντησης του Βερολίνου.
