Η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, με τα "διαρθρωτικά" υπόλοιπα των μνημονιακών δεσμεύσεων, σηματοδοτεί τη σταδιακή μετάβαση της χώρας σε νέα περίοδο εμπέδωσης και μονιμοποίησης του μνημονιακού καθεστώτος. Αυτή η μετάβαση συνδυάζεται επικοινωνιακά από την κυβέρνηση με τη ρητορική ότι "φεύγει η τρόικα". Ακόμη κι αν φύγει όμως το ΔΝΤ, ακόμη κι αν αποκτήσει αμιγή ευρωπαϊκή σύνθεση το καθεστώς της σκληρής επιτήρησης, η χώρα θα παραμείνει μεταμοντέρνα αποικία. Άλλωστε, η κυβέρνηση κάνει αγώνα δρόμου για να εφαρμοστούν οι σημαντικότερες από τις περίπου 400 μνημονιακές δεσμεύσεις.
Η κυβέρνηση επιχειρεί να σκηνοθετήσει το "τέλος της τρόικας" - με ραντεβού στο Παρίσι και άλλες επικοινωνιακές επινοήσεις. Το ρεπορτάζ του Reuters αποκαλύπτει την επόμενη πράξη - το μαρτύριο της σταγόνας. Η οποιαδήποτε (ανεπαρκέστατη) απόφαση για πτώση των επιτοκίων και επιμήκυνση του δημόσιου χρέους δεν θα ληφθεί εφάπαξ, αλλά θα υλοποιείται σταδιακά αναλόγως της "προόδου" της χώρας στο περιβόητο θέμα των "διαρθρωτικών αλλαγών". Θα συνοδεύεται μάλιστα με την ανάληψη νέων δεσμεύσεων. Θα πρόκειται δηλαδή για νέο Μνημόνιο. Το σχέδιο αυτό, προφανώς, εξυφαίνεται εν όψει αριστερής διακυβέρνησης.
Η κυβέρνηση Σαμαρά δεν διαθέτει ούτε την πολιτική ούτε την ηθική νομιμοποίηση να δεσμεύσει τη χώρα σ' ένα τέτοιο σχέδιο. Ούτε θέλει ούτε μπορεί να διαπραγματευτεί ουσιαστικά τη ρύθμιση του δημόσιου χρέους, καθώς κάτι τέτοιο προϋποθέτει τη δραστική μείωσή του. Ούτε θέλει ούτε μπορεί να σχεδιάσει την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Το καθεστώς του Μνημονίου βουλιάζει τη χώρα στην ύφεση και τελικώς στην υπανάπτυξη, δηλαδή υποβαθμίζει τη θέση της χώρας στον διεθνή καταμερισμό εργασίας. Μετατρέπει την Ελλάδα σε χώρα φθηνού εργατικού δυναμικού, σε οικονομία - περιβόλι για την υπόλοιπη Ευρώπη και τόπο ξεκούρασης των Βορειοευρωπαίων συνταξιούχων. Με ξενιτεμένους τους νέους επιστήμονες, με διαλυμένα πανεπιστήμια, με υποβαθμισμένη δημόσια υγεία και με συντάξεις επιδοματικού χαρακτήρα. Με εικονική δημοκρατία, καθώς επιδιώκεται οι εκλογές να αναδεικνύουν υπαλλήλους για υπουργούς και τα κυβερνητικά κόμματα να υπακούουν στη νομιμοφροσύνη της νεοφιλελεύθερης ομογενοποίησης.
Αυτή την πραγματικότητα μπορεί να ανατρέψει ο λαός. Ήδη στις ευρωεκλογές υπήρξε η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Η οικονομική δυσπραγία τροφοδοτεί νέα έξαρση κοινωνικής δυσαρέσκειας και απόγνωσης. Η υπόθεση του ΕΝΦΙΑ, όπου ο Σαμαράς αναγκάστηκε σε προσωρινή αναδίπλωση, είναι ενδεικτική της πολιτικής αστάθειας που συντηρείται εξαιτίας των οικονομικών - κοινωνικών αδιεξόδων. Με τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας να επανέρχονται, με τα τραπεζικά δάνεια να "καίνε" νοικοκυριά, αλλά και να εκθέτουν τους χρεοκοπημένους τραπεζίτες, οι κοινωνικές - οικονομικές εξελίξεις μπορεί να αποδειχθούν ισχυροί παράγοντες αιφνίδιων πολιτικών εξελίξεων, πιο ισχυροί από την, έτσι κι αλλιώς αμφίβολη, προεδρική πλειοψηφία.
Κι αυτή η εξέλιξη επιβάλλει την κοινωνική, προγραμματική και πολιτική ανασύνταξη του χώρου της δημοκρατικής ανατροπής, την ετοιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ να διεκδικήσει, μέσα από πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες, να διευθύνει τη χώρα προς την κοινωνική σωτηρία και την παραγωγική ανασυγκρότηση.
