Του Καρλ Ο' Μπράιαν
Μόλις μάθαμε ότι το πραγματικό κόστος των τελών ύδρευσης για τα νοικοκυριά θα είναι κοντά στα 500 ευρώ τον χρόνο, παρά το ότι η κυβέρνηση συνεχίζει να υπόσχεται πως θα κρατήσει το ποσό αυτό στο μισό. Και τα «δωρεάν δικαιώματα" για τα παιδιά; Λοιπόν, είναι έτσι καθορισμένα ώστε να καλύπτουν ένα ντους το πολύ - άντε κι ένα τράβηγμα σ' ένα μισογεμάτο καζανάκι.
Ιδού και η τελική προσβολή: οι χρεώσεις για το νερό μας, ακόμα και για τα χρωματιστά πράγματα που βγαίνουν απ' τις βρύσες στο Roscommon (κομητεία της βόρειας Ιρλανδίας), είναι μεταξύ των υψηλότερων στην Ευρώπη. Ο υπουργός μας για την Απασχόληση, τις Επιχειρήσεις και την Καινοτομία, ο Ρίτσαρντ Μπρούτον, ήταν αμετανόητος (σε δηλώσεις του) κατά την επίσημη αργία του Σαββατοκύριακου, επιμένοντας ότι η κυβέρνηση δεν έχει παραπλανήσει τους πολίτες όσον αφορά το κόστος του νερού - ενώ βαδίζουμε προς τις τοπικές εκλογές.
Απ' τη μια είναι γελοίο κι απ' την άλλη αποκαλυπτικό. Φαίνεται πως υπάρχει μια πραγματική αποσύνδεση της κυβέρνησης από την ίδια την πραγματικότητα και τον αντίκτυπο των μέτρων λιτότητας. Μπορείτε να το δείτε απ' τις διαφημίσεις που έχουν στηθεί γύρω από το γήπεδο της ανάκαμψης. Το μήνυμα που ακούμε εδώ και μήνες είναι ότι τα μαύρα σύννεφα διαλύονται τώρα κι ένας φωτεινός ήλιος ξεπροβάλλει στον ορίζοντα. Η οικονομία αναπτύσσεται, η ανεργία μειώνεται, η συλλογή φόρων αυξάνεται, οι προβλέψεις για την ανάπτυξη αναθεωρούνται προς τα πάνω.
Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν σήμερα δυσκολότερο, όχι ευκολότερο, να τα βγάλουν πέρα, παρά τις επανειλημμένες διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης ότι όλες οι θυσίες τους έχουν πιάσει τόπο. Οι μισθοί, σε πραγματικούς όρους, έχουν μειωθεί τα τελευταία πέντε χρόνια, μείωση που πέρυσι επιταχύνθηκε περισσότερο. Η περασμένη εβδομάδα μάς έφερε ένα ακόμη σύνολο στατιστικών: το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών μειώνεται παρά το γεγονός ότι περισσότεροι άνθρωποιεργάζονται σήμερα. Οποιαδήποτε βελτίωση στις συνθήκες ζωής τους θα καταβροχθιστεί από τους νέους φόρους και τα τέλη.
Γίνεται πιο ξεκάθαρο από ποτέ ότι μια εργασία από μόνη της δεν αποτελεί εγγύηση για την αποφυγή των οικονομικών δυσχερειών. Περίπου ένας στους πέντε εργαζομένους αμείβεται σήμερα με λιγότερο από τον «μισθό διαβίωσης» - που είναι μεν πάνω από τον κατώτατο μισθό, αλλά κάτω από αυτό που οι ακτιβιστές θεωρούν ότι είναι το ελάχιστο εισοδηματικό όριο για να τα βγάλει κανείς πέρα.
(...) Τα τελευταία στοιχεία δείχνουν ότι περίπου 120.000 Ιρλανδοί που ζουν σε συνθήκες φτώχειας έχουν εργασία. Όμως, δεν ακούμε και πολλά γι' αυτούς τους φτωχούς εργαζόμενους. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ανήκουν στην συμπιεζόμενη μεσαία τάξη, αυτή την άμορφη ομάδα που έχει προσελκύσει τόσο πολύ την προσοχή των μέσων ενημέρωσης. Ούτε έχουν αράξει στη Λεωφόρο των Επιδομάτων. Είναι οι πολλές χιλιάδες εργαζόμενων ζευγαριών και οικογενειών που -μ' έναν πολύ σιωπηλό τρόπο- ζουν στα επισφαλή και καταρρέοντα πρανή του οικονομικού γκρεμού. Οι περισσότεροι από τους φτωχούς εργαζόμενους πληρώνουν για τα πάντα.
(...) Η προστασία της αγοράς εργασίας είναι επίσης απαραίτητη για την αντιμετώπιση της μάστιγας των ανασφαλών συμβάσεων εργασίας «μηδενικού τύπου». Και οι εργοδότες που μπορούν να αντέξουν οικονομικά να πληρώσουν περισσότερα είναι ανάγκη να τους ζητηθεί να αμείβουν τους υπαλλήλους τους με αξιοπρεπείς μισθούς. Αλλά αυτό που πρέπει βασικά να αλλάξει είναι η αντίληψη που κυριαρχεί μέσα στην κυβέρνηση ότι το «οποιαδήποτε δουλειά» είναι καλύτερο από το «καμία δουλειά». (...)
