Στο κείμενο της απόφασης της Κεντρικής Επιτροπής για το αποτέλεσμα των εκλογών (σελ. 3) αναφέρεται -ασχολίαστα- ότι «στις 25 Μαΐου πήγαν στις κάλπες 274.660 λιγότεροι ψηφοφόροι σε σχέση με τις εκλογές του Ιουνίου 2012». Το πρόβλημα της αποχής είναι πολύ σοβαρό. Δεν μπορούμε να το υποτιμάμε. Από την άλλη, η Κ.Ε. εκτιμάει (σελ. 5), ότι η επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ στους άνδρες αυξήθηκε σε σχέση με τον δεύτερο γύρο των εκλογών του '12. Αποδεικνύεται έτσι ότι η απώλεια των 138.000 ψήφων οφείλεται στις γυναίκες. Με άλλα λόγια, ένα μεγάλο γυναικείο ακροατήριο που κερδίσαμε το 2012 μας γύρισε τη πλάτη (ελπίζω όχι για πάντα). Παρεμφερές με αυτό είναι ότι το Ποτάμι, με το ιδιόμορφο στιλ του, χωρίς ουσιαστικά πολιτικό πρόγραμμα, μας απέσπασε ένα σοβαρό κομμάτι (4,5% ) κυρίως από τη νεολαία.
Ένα τέτοιο ζήτημα δεν μπορούμε να το προσπερνάμε ανέμελα. Πρέπει να συγκροτήσουμε ειδική επιτροπή που θα το μελετήσει σε βάθος. Ένα άλλο εξίσου σημαντικό πρόβλημα, που χρήζει επίσης ειδικής μελέτης, είναι ότι στους ανέργους, κατά την απόφαση της Κ.Ε., η επιρροή μας ανήλθε στο 30%. Δηλαδή, από το 1,5 εκατομμύρια ανέργους που έχουμε, μάς ψήφισαν μόνο 500.000 (περίπου). Γενικά, τα ποσοστά που πετύχαμε στις διάφορες κοινωνικές κατηγορίες είναι κοντά στο εθνικό μας ποσοστό. Κι αυτό σημαίνει ότι με τέτοια απήχηση δεν μπορούμε να στοχεύουμε στη δημοκρατική ανατροπή της κυβέρνησης. Από κάθε άποψη είναι αναγκαίο να βάλουμε τον λαό στο παιχνίδι!
Στις περιφερειακές εκλογές αποδείχτηκε ότι όπου είχαν αναπτυχθεί μαζικοί - λαϊκοί αγώνες (Σκουριές, Γραμματικό, Κερατέα) τα ποσοστά μας εκτοξεύτηκαν σε ύψη δυσθεώρητα. Συμφωνώ λοιπόν με τη στρατηγική της οικοδόμησης ενός δυναμικού και πλουραλιστικού πολιτικού μετώπου ενάντια στην κυβέρνηση και κατ' επέκταση στο κονκλάβιο της Ευρωζώνης, που την υποθάλπει αλλά και τις επιμέρους πολιτικές της (αιγιαλός).
Η κεντροαριστερή ανασύσταση
Οι εφεδρείες του αστισμού, όπως εύστοχα έχει γραφτεί, είναι αστείρευτες. Είναι σαν τους κρυμμένους άσους στο μανίκι του χαρτοκλέφτη, που τους εμφανίζει στην κρίσιμη στιγμή και κερδίζει την παρτίδα.
Η Κεντροαριστερά στον τόπο μας στις εκλογές του '14 συρρικνώθηκε αρκετά, όχι όμως καθοριστικά. Έχει ακόμη δυνάμεις, κυρίως ως γραφειοκρατικός μηχανισμός (ΠΑΣΟΚ) και κάποια αυτόνομα (;) πολιτικά σχήματα μικρής σχετικά εμβέλειας. Είναι πλέον βέβαιον ότι αν ξεπεραστούν οι εγωισμοί των ηγητόρων αυτών των σχηματισμών, θα ανοίξουν οι διαδικασίες ενοποίησης. Αν χρειαστεί, θα παρέμβουν οι πάτρωνές τους, της Ε.Ε., και θα τους ενώσουν. Το έργο το 'χουμε ξαναδεί το 1962, για παράδειγμα με τη δημιουργία της Ένωσης Κέντρου (Ε.Κ.), επικεφαλής της οποίας ορίστηκε ο Γεώργιος Παπανδρέου με την ισχυρή πίεση του τότε πρεσβευτή των ΗΠΑ. Η αιτία προφανώς ήταν η άνοδος της Αριστεράς στις εκλογές του 1958 (ΕΔΑ: 24,43%) και η ανυποληψία της τότε δεξιάς παράταξης (ΕΡΕ) για το εκλογικό πραξικόπημα, που είχε πραγματοποιήσει το 1961 στις γνωστές στην ιστορία εκλογές βίας και νοθείας.
Στο πλαίσιο της αντιμετώπισης του ΣΥΡΙΖΑ, που προβάλλει ως φαβορί για την κατάκτηση της πρώτης θέσης στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, το κατεστημένο προσπαθεί να αναπτύξει πολιτικά αναχώματα τα οποία θα λειτουργήσουν ως φίλτρα στη ροή ψήφων προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Συμφωνώ με τη παρατήρηση της Κ.Ε. (σελ. 3), ότι «βρισκόμαστε μπροστά σε μια ανασύσταση της Κεντροαριστεράς». Βλέπουμε ότι δειλά - δειλά κάνουν την εμφάνισή τους οι 58, ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, ο Κώστας Σημίτης και άλλες προσωπικότητες της σοσιαλδημοκρατίας που σε κάποιες φάσεις βγήκαν στον αφρό. Άφησαν ωστόσο πολλές εκκρεμότητες (όχι μόνο πολιτικές) Παρ' όλ' αυτά, διεκδικούν και πάλι κάποιο ρόλο. Με καλύπτει πλήρως η παρατήρηση της απόφασης της Κ.Ε. (σελ. 3, τελευταία παράγραφος) ότι «το ερώτημα που αιωρείται είναι σε ποια κοινωνικά αιτήματα αναφέρεται η Κεντροαριστερά, ποια είναι τα κοινωνικά ερείσματα της ύπαρξής της». Όλοι αυτοί οι "βαρυσήμαντοι" άνθρωποι της Κεντροαριστεράς κρύβουν επιμελώς τα συμφέροντα που εκπροσωπούν και τις αντιλαϊκές δεσμεύσεις, που έχουν αναλάβει απέναντι στους δανειστές μας.
Η αντιμετώπιση της κεντροαριστερής ανασύστασης πρέπει να γίνει με φιλοσοφία ανατροπής. Να φωτίσουμε τις πολιτικές των εκπροσώπων της, τη βαθιά αντιλαϊκή αντίληψη που διέπει τη συμπεριφορά τους. Να αναδείξουμε την αντιφατικότητά τους και τα αδιέξοδα στα οποία οδήγησαν τη χώρα.
* Απόσπασμα από την τοποθέτηση στην Οργάνωση Καπανδριτίου
