Η οχλαγωγία που προκλήθηκε την περασμένη εβδομάδα στη βουλή από την απόπειρα εντυπωσιασμού και αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης εκ μέρους της Χρυσής Αυγής μπορεί να έπαιξε "πρώτο θέμα" στα κανάλια, δεν ήταν όμως. Η είδηση της ημέρας ήταν η προειδοποίηση του Αλέξη Τσίπρα ότι στην επόμενη αντισυνταγματική επιστράτευση εργαζομένων, η κυβέρνηση θα βρει μπροστά της μια πολιτική απεργία, όπως αρμόζει σε αυταρχικά καθεστώτα.
Συνέδεσε μάλιστα ο Αλέξης Τσίπρας το ζήτημα της υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων με την δραματική απόφαση της ΟΛΜΕ να αναστείλει την απεργία μέσα στις εξετάσεις παρά την αρχική εντολή των συνελεύσεων των καθηγητών για απεργία, γεγονός που ματαίωσε τα συναισθήματα και τις ελπίδες πολλών. Η τοποθέτηση του Αλέξη Τσίπρα για τον σεβασμό της αυτονομίας των κινημάτων απευθύνεται σε δυο συζητήσεις που διεξάγονται ταυτόχρονα σήμερα. Η πρώτη αφορά την αυταρχικοποίηση του μνημονιακού καθεστώτος που έχει καταντήσει τη δημοκρατία κενό γράμμα - αυτό νομίζω πως δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση.
Η δεύτερη όμως αφορά τη σχέση κόμματος και κινήματος και τίθεται επιτακτικά στην πορεία προς το συνέδριο. Χωρίς αμφιβολία η στρατηγική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ να συμπορευθεί με τα κινήματα αντί να τα χειραγωγήσει και η ικανότητα του να μεταφράζει τα μηνύματά τους στο πολιτικό πεδίο, αποτέλεσε μια καθοριστική προωθητική δύναμη που τον έφερε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Με απλά λόγια: ένας μηχανισμός διαλόγου και συμπόρευσης ανάμεσα σε μια προγραμματική πολιτική δύναμη της Αριστεράς και το κοινωνικό κίνημα που συμπυκνώνει σωρεία αιτημάτων και διαμορφώνει τον λόγο του δια του αγώνα, κατόρθωσε να ικανοποιήσει τόσο το αίτημα της επιστροφής των μαζών στην πολιτική, όσο και να διορθώσει τον προγραμματικό λόγο του κόμματος μπολιάζοντάς τον με στοιχεία από τη ζώσα πραγματικότητα και τους φορείς της. Ο μηχανισμός αυτός είναι απολύτως ζωτικός για τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ και είναι αυτός ακριβώς που φάνηκε να βάλλεται στην υπόθεση των καθηγητών.
Τι είναι τα μεσαία (συνδικάτα, ενώσεις) και τα υψηλά στρώματα αντιπροσώπευσης (τριτοβάθμιες ενώσεις, πολιτικά κόμματα); Μηχανισμοί ανάσχεση; της λαϊκής βούλησης ή προωθητικοί μηχανισμοί; Νομίζω πως η απάντηση είναι τίποτα από τα δυο. Όσο αυτόνομο πρέπει να είναι το κίνημα, τόσο πρέπει να είναι και το πολιτικό κόμμα, εφόσον απευθύνεται στο πεδίο της διοίκησης, της λήψης και εφαρμογής αποφάσεων. Η αντίσταση στη μνημονιακή λαίλαπα, όπως έδειξε η εξέλιξη της υπόθεσης μετά τις πλατείες, δεν θα στηθεί ούτε μέσω της οριζόντιας δικτύωσης εστιών αντίστασης, ούτε δια της παράταξης καθετοποιημένων δυνάμεων, υπό μια κεντρική καθοδηγητική αρχή. Θα διαμορφωθεί στη διαγώνιο της σύγκλισης τους, του ζωντανού διαλόγου μεταξύ αυτόνομων κοινωνικών και πολιτικών παραγόντων. Τον μηχανισμό αυτό πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ να προστατεύσει και να αναπτύξει με κάθε τρόπο με τις πολιτικές του αποφάσεις. Η απόφαση μιας απεργίας αφορά ένα συνδικαλιστικό σώμα. Η τακτική της πολιτικής επιστράτευσης όμως, όπως σωστά επεσήμανε ο επικεφαλής της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ είναι κάτι που αφορά πρωτίστως το πολιτικό κόμμα και θα πρέπει επιτέλους να μας βρει όλους απέναντι της. Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ θα πρέπει να βρει τον τρόπο να κρατήσει το ζωτικό κανάλι διαλόγου με τα κινήματα και να βαδίσει πάνω στη συνισταμένη οριζόντιων και κάθετων πολιτικών τοποθετήσεων.
