Ούτε πανηγυρικοί, ούτε επετειακά χαμόγελα μπροστά στις κάμερες, ούτε βαρύγδουπες διαπιστώσεις για τον αδιατάραχτο και χωρίς δυσάρεστες παρενθέσεις επί σαράντα χρόνια κοινοβουλευτισμό. Η δημοκρατία στην Ελλάδα δεν νίκησε.
Η δημοκρατία περιθωριοποιήθηκε από τους ίδιους τους λειτουργούς της, υποχρεώθηκε σε ρόλο υπηρέτη ιδιοτελών συμφερόντων, προστάτη ανομιών και πλουτισμού σε βάρος του κοινωνικού οφέλους, υπερασπιστή ξένων ληστών και εμπόρων του δημόσιου πλούτου, θεραπαινίδα των αετονύχηδων που ρουφούν τον ιδρώτα και το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων.
Προβληματικά ήταν τα πρώτα βήματά της μετά το γκρέμισμα του στρατιωτικού καθεστώτος, χωρίς θεμέλια και γερό σκελετό το οικοδόμημα στο οποίο τη στέγασαν οι πρωταγωνιστές της μεταπολίτευσης και οι επίγονοί τους. Καχεκτικό το πολίτευμα που εγκαθιδρύθηκε με το Σύνταγμα του 1975, ανισόρροπο (με την έννοια της ανυπαρξίας ισορροπιών και αρμοδιοτήτων μεταξύ των δυο πόλων πολιτικής εξουσίας, προεδρικού μεγάρου και μεγάρου Μαξίμου) με το Σύνταγμα του '85, προστατευτικό της ασυδοσίας της εκτελεστικής εξουσίας με τις επόμενες συνταγματικές αναθεωρήσεις, υπό την εμπειρία των συνεπειών του σκανδάλου Κοσκωτά.
Ουδέποτε πρυτάνευσε η λογική της προστασίας του δημοσίου συμφέροντος. Ουδέποτε επιχειρήθηκε ανακατανομή του πλούτου υπέρ όσων αδικήθηκαν από τους οικονομικά ισχυρούς. Ουδέποτε απασχόλησε οποιονδήποτε, από όσους κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια η δημιουργία ασπίδας γύρω από αυτούς από τους οποίους πηγάζει και υπέρ των οποίων λειτουργεί η δημοκρατία: τον δήμο.
Λογικός ο θλιβερός επίλογος αυτής της περιόδου, με έναν πρωθυπουργό ο οποίος δεν είναι πρωθυπουργός παρά μεταφραστής και διεκπεραιωτής των απαιτήσεων των ξένων κι έναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας ο οποίος ούτε Πρόεδρος είναι ούτε της Δημοκρατίας ο πρώτος λειτουργός. Τελετάρχης είναι σε μια μακρά και πλήρη οδύνης νεκρώσιμη ακολουθία της ανεξαρτησίας της χώρας και του υπέρ της ελευθερίας φρονήματος των πολιτών της.
Κι όλα δείχνουν ότι αυτός ο υπέρ της ελευθερίας και δημοκρατίας αγώνας θα είναι τους επόμενους μήνες ακόμα πιο σκληρός και πιο απαιτητικός.
Γρηγόρης Ρουμπάνης
