Αγαπητή Ευγενία,
- "Γιαγιά, τι πάει να πει Μνημόνιο;" ρώτησε ο δεκάχρονος εγγονός τη γιαγιά του, που, καθισμένη στο βάθος της αυλής, άκουγε ραδιόφωνο και καθάριζε φασολάκια.
- "Μνημόνιο;", αποκρίθηκε εκείνη αφηρημένη. "Μα πώς σού 'ρθε; Άντε, ελάτε να σας πω μια ιστορία. Φώναξε και τα παιδιά".
"Εκείνη την ημέρα οι κάτοικοι της Όμορφης Κοιλάδας θα τη θυμούνται μέχρι το τέλος του βίου τους. Τίποτε δεν προμήνυε τη φοβερή σε μέγεθος και διάρκεια κακοκαιρία που έπεσε πάνω στην περιοχή. Ζούσαν καλά πριν από τη θεομηνία, μοχθώντας στους αγρούς, εκτρέφοντας ζώα και πουλερικά, ψαρεύοντας και διατηρώντας μικρομάγαζα. Όπως συμβαίνει στην ύπαιθρο, οι άνθρωποι έχουν μάθει να ερμηνεύουν τα σημάδια του καιρού. Όμως τώρα δεν αναγνώρισαν κανένα σημάδι.
Μέσα, λοιπόν, στην καλοκαιρία, βαριά, μολυβένια σύννεφα κάλυψαν τον ουρανό. Στην αρχή έπιασε κατακλυσμιαία βροχή και πολύ σύντομα ισχυρή χαλαζόπτωση, με διάρκεια. Όταν κόπασε κάπως το φαινόμενο, οι κάτοικοι έπεσαν σε βαριά περισυλλογή. Δεν είχε απομείνει τίποτα από τις αγροτικές καλλιέργειες. Πολλά ζώα κείτονταν νεκρά, δένδρα είχαν ξεριζωθεί και οι σκεπές πολλών σπιτιών είχαν καταστραφεί.
Απελπισμένοι και αναμετρώντας τις δύσκολες μέρες που θα ακολουθούσαν, ρωτούσαν ο ένας τον άλλο τι συνέβη. Τότε, κάποιοι είπαν πως έπρεπε να αποταθούν στον τοπικό ηγεμόνα και στους προεστούς για να ζητήσουν βοήθεια. Διατύπωσαν το αίτημα, αλλά υπήρξε σιωπή. Καμία αντίδραση. Η οργή των πολιτών έγινε μεγάλη και αυθόρμητα άρχισαν να συγκεντρώνονται στην πλατεία. Και μόνο τότε ο ηγεμόνας έβγαλε ένα διάγγελμα, το οποίο διάβασε ο έμπιστός του στο πλήθος.
Ακούγοντάς το οι συγκεντρωμένοι-ες, όχι μόνο δεν έγιναν σοφότεροι-ες, αλλά μπερδεύτηκαν ακόμη περισσότερο. Άκουσαν μεταξύ άλλων πως ήταν ένα φυσικό φαινόμενο, ότι τέτοια φαινόμενα συμβαίνουν κάθε εκατό χρόνια, ότι το δημόσιο ταμείο δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει τα νοικοκυριά διότι το βάρος ήταν ασήκωτο. Οι αρχές θα έπρεπε ν' αναζητήσουν δάνειο και οι πολίτες να αναλάβουν τις ευθύνες τους, δηλαδή να δεχθούν μείωση των εισοδημάτων τους, αλλιώς η περιοχή θα κατέρρεε οικονομικά. Τέλος πάντων, ας αναβαλλόταν για λίγο η πλήρης αποκατάσταση των ζημιών, η ανάπτυξη, όπως είπαν.
Κατέφυγαν λοιπόν στους τοκογλύφους. Έπαιρναν τις δόσεις και πλήρωναν τους τόκους. Ο λαός άρχισε να υποφέρει. Αρκετοί έφτιαξαν πρόχειρα γιατάκια για να κοιμούνται τα βράδια ή έμεναν στους στάβλους, μαζί με όσα ζώα είχαν απομείνει. Οι μανάδες κοιτούσαν με θλίψη τα παιδιά τους, πολλά εκ των οποίων έφευγαν για γειτονικές περιοχές. Το σπουδαιότερο, αντί το χρέος να μικραίνει, μεγάλωνε και ένας φαύλος κύκλος είχε δημιουργηθεί. Η οργή επίσης μεγάλωνε. Ένα τμήμα του κόσμου άρχισε να αντιδρά στην πολιτική αυτή γιατί έβλεπε πως ήταν αδιέξοδη και καταστροφική.
Ένα παλληκάρι, που τον αποκαλούσαν Λεβέντη, συγκέντρωνε δυνάμεις γύρω του. Ένα ωραίο πρωί, επικεφαλής των υποστηριχτών του, ο Λεβέντης μπήκε στο προαύλιο του κυβερνείου και, απευθυνόμενος στο πλήθος, είπε: 'Θα μας καταστρέψουν τελείως. Είναι ψεύτες, λαοπλάνοι, ανάλγητοι και επίσης υπηρέτες των ξένων συμφερόντων. Είναι απάτριδες. Βοηθήστε όλοι για να αναγκαστούν να φύγουν. Μην κάθεστε έξω από τον φράχτη. Μπείτε μέσα. Ενωθείτε μαζί μας'.
Μπήκαν, αλλά όχι όλοι. Δεν αποφάσιζαν να κάνουν το αποφασιστικό βήμα, ακόμη κι εκείνοι που πριν τον προέτρεπαν. Έστεκαν έξω, αμήχανοι, φοβισμένοι, σαν να στάθμιζαν τι είναι καλύτερο και συμφερότερο. Ήταν φανερό ότι χρειάζονταν περισσότερη συζήτηση και δύναμη πειθούς. Ο δρόμος ήταν μακρύς, αλλά η κατεύθυνση σωστή".
