Αγαπητή Ευγενία,
Σε σένα και στην κόρη σου, δυο λόγια από μένα...
Την κόρη η μάνα κοίταζε, με πόνο τη θωρούσε.
Ήθελε κάτι να της πει, μα η μιλιά χανόταν.
Τέλος, με κόμπο στο λαιμό ομολογεί και κρένει:
Κόρη μου πολυφίλητη, κόρη μου παινεμένη,
που σε μοσχαναθρέψαμε ο κύρης σου κι εγώ
και σε σχολειά σε πέμψαμε, τα άριστα του είδους,
να γίνεις πρόσωπο τρανό μέσα στην κοινωνία.
Κι εσύ ξυπνιά κι εργατική πέτυχες το σκοπό σου.
Κι ότι ήσουν έτοιμη να βγεις έξω για να δουλέψεις
Η συμφορά η ανείπωτη έπεσε πάν' στη χώρα.
Δεν ήτανε φαινόμενο, της φύσης αγριότης,
Μον' ήταν έργο ανθρώπινο, καταστροφής της χώρας.
Και νά η φτώχεια η φοβερή, η αναδουλειά θερίζει.
Γι' αυτό σου λέω: Σύρε, παιδί μου, στο καλό
Πάνε σε άλλη χώρα, όπου η δουλειά είναι πολλή
Και οι ευκαιρίες τόσες, κι εγώ θα είμαι ευτυχής
έστω και μακριά σου.
Γιατί όταν είσαι ευτυχής, είμαι κι εγώ μαζί σου.
Είπε και σώπασε μεμιάς, σκουπίζοντας το δάκρυ.
Και η κόρη ανασηκώθηκε σαν αποφασισμένη.
Το ντελικάτο της κορμί ατσαλωμένο εφάνη
και με στεντόρεια φωνή μίλησε και είπε:
Μάνα, η θέση μου είναι 'δω και πουθενά δεν πάω.
Είναι η πατρίδα μου εδώ, η όμορφή μας χώρα.
Το φως της μέρας είδα εδώ κι ετρύγησα τη γνώση.
Δεν είμαι εγώ που δυστυχώ, χιλιάδες είναι άλλοι,
νέοι και νέες που ποθούν δουλειά κι ευημερία.
Γι' αυτό αγωνίζονται μαζί και θε να αγωνιστούμε
Το χελιδόνι να φανεί και η άνοιξη να φέξει.
Και ο τόπος τούτος ο ακριβός και χιλιοευλογημένος
Να δώσει κάθε τι καλό που έχει να προσφέρει.
