Όπως όταν ο Χριστόφορος Κολόμβος ανακάλυπτε την Αμερική, δεν ήξερε ότι πατά το πόδι του σε μια νέα ήπειρο, αλλά επισκέπτεται τις δυτικές ακτές της Ινδίας, έτσι και ο Αντώνης Σαμαράς όταν επικαλείται τη δημοκρατία θεωρεί πως αυτή περικλείεται πίσω από τα κάγκελα του Μαξίμου και αγνοεί ότι το κέντρο λειτουργίας της βρίσκεται μερικές εκατοντάδες μέτρα δυτικότερα, στην άλλη άκρη του Εθνικού Κήπου.
Με δυο λόγια, τα έχει θαλασσώσει. Τρικυμία εν κρανίω, ενόψει προεδρικής εκλογής. Ο σημερινός πρωθυπουργός είναι ο μόνος από συστάσεως της Δημοκρατίας στην Ελλάδα -όποια μορφή κι αν είχε αυτή, είτε βασιλευομένη είτε προεδρευομένη- που περιφρόνησε τη Βουλή όσο κανένας άλλος. Αφότου επιτεύχθηκε ο στόχος του να κυβερνήσει την Ελλάδα, πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων τόσο το Σύνταγμα, όσο και τον Κανονισμό της Βουλής, ασκώντας την εξουσία βασιζόμενος στην προσωπική του αντίληψη περί της πολιτικής επιστήμης. Το κοινοβουλευτικό έργο αντικαταστήθηκε με τις περίφημες πια Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, και η παρουσία του πρωθυπουργού στην Ολομέλεια αναπληρώθηκε από τον (πολιτικά) αείμνηστο Στουρνάρα ή κάποιον εκ των υφυπουργών της κυβέρνησής του. Την πιο πρόσφατη μάλιστα φορά που αναγκάστηκε να βρεθεί στο Κοινοβούλιο λόγω της κατάθεσης πρότασης μομφής από τον Αλέξη Τσίπρα, αξιοποίησε την ευκαιρία, για να εκφράσει την απέχθειά του προς το πρόσωπο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ήταν η μόνη είδηση που έβγαλε. Έκτοτε, ίσως για λόγους κατανόησης, ουδείς τον ενόχλησε, πέραν της κατάθεσης στο προεδρείο, πάλι από τον ΣΥΡΙΖΑ, πρότασης συζήτησης σε επίπεδο αρχηγών για τις σχέσεις Μπαλτάκου (δλδ Σαμαρά) - Χρυσής Αυγής, αλλά ο αγαθός πρόεδρος της Βουλής στάθηκε αδύνατο να βρει κατάλληλη ημερομηνία, μέχρι που ο πρωθυπουργός αγανάκτησε και με σύμφωνη γνώμη του Κάρολου Παπούλια έθεσε την Ολομέλεια σε καθεστώς υποχρεωτικών, και μακρών, θερινών διακοπών.
Κι αν τόση περιφρόνηση επέδειξε απέναντι στους κανόνες λειτουργίας της Δημοκρατίας (ως έννοιας και ως κράτους), ομολογεί δημοσίως και χωρίς ίχνος αισχύνης, ότι τον ενδιαφέρει μόνο ένας από αυτούς: εκείνος που ορίζει τα της διαδικασίας εκλογής του προέδρου Της. Η οποία εκλογή δεν θα αφορά την ανάδειξη του αρίστου για το ύπατο πολιτειακό αξίωμα, αλλά τη διατήρηση της δικής του πρωθυπουργικής εξουσίας.
Διότι έχει έργο ακόμα να επιτελέσει. Έργο, φυσικά, που κι αυτό εκτελείται κατά παράβαση ή απλώς αγνόηση του Συντάγματος όπως η φορο-αγριότητα εναντίον των πολιτών, οι χιλιάδες νέες απολύσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, η ταχύτατη εξομοίωση μισθών και συντάξεων στα επίπεδα της Σλοβενίας, η οριστική κατάργηση Παιδείας και Υγείας με πρακτικές Σίνη Πιτυοκάμπτη, η σύναψη νέων δανειακών συμβάσεων με τους διεθνείς σαράφηδες, και ίσως-ίσως η πλήρης αντικατάσταση του εσωτερικού δικαίου από το αγγλικό (επί των οικονομικών υποχρεώσεων της χώρας) και το γερμανικό (για όπου αλλού δει).
Είναι δυστύχημα για τον Αντώνη Σαμαρά, ότι ο εν υπνώσει πρόεδρος Κάρολος Παπούλιας διανύει τους τελευταίους μήνες της θητείας του. Αν μπορούσε θα έλυνε και αυτό το πρόβλημα εξασφαλίζοντας τη μακροημέρευσή του στα πρώην ανάκτορα με μια ιστορικής σημασίας Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Ή και θα τον ανακήρυττε ισόβιο πρόεδρο, οιονεί άνακτα. Όμως είναι αναγκασμένος να βρει τη διαφορά από το 150 ως το 180. Μέγα μαθηματικό πρόβλημα, όταν ανάγεται στη σφαίρα της πολιτικής πρακτικής. Και γίνεται ακόμα πιο δύσκολο, όταν δίπλα σ' αυτό το 180 πρέπει να προστεθεί και ο αριθμός 1. Τουτέστιν ο ένας που θα δεχτεί να γίνει νέος Παπούλιας, κι αν είναι και χειρότερος, ακόμα καλύτερα…
Ωστόσο, ο,τι είναι ζητούμενο για τον πρωθυπουργό, είναι απολύτως απορριπτέο από τον προοδευτικό και ελεύθερο στη βούληση πολίτη. Δεν είναι ο πρόεδρος, αλλά η δημοκρατία. Και μέχρι την επιστροφή και ανασυγκρότησή της θα διαδραματιστούν πολλά.
