Μαρία, Μαρία, Μαρία
Ασε με νά 'μπω Μαρία,
Δε μπορώ έξω στους δρόμους
Μαρία το βλέπεις-
που ανάμεσα στα δόντια μου κρατάω
-πάλι-
το μπαγιάτικο ψωμάκι
απ' το χτεσινό σου χάδι
Μαρία. Άνοιξε. Πονάω.
Οι στίχοι αυτοί είναι του ίδιου ποιητή που "έγλειψε με τη γλώσσα των πλακάτ τις φθισικές ροχάλες". Του ίδιου που τίναξε την καρδιά του στον αέρα, με τη σπαρακτική κραυγή "στα σοβαρά, δεν γίνεται τίποτα".
Κατά κόρον χρησιμοποιήθηκαν, την περασμένη βδομάδα, ορισμένοι στίχοι του Μαγιακόβσκι, για να ζυγιστεί, να μετρηθεί και να βρεθεί ελλιποβαρής η ποίηση της Κικής Δημουλά - αφού δεν γλείφει "τις φθισικές ροχάλες". Συνωστισμός οργίλων χαρακτηρισμών σ' έναν ιδιότυπο διαδικτυακό λιθοβολισμό της ποιήτριας και της ποίησής της, με αφορμή μια φράση της, που αποδόθηκε στο περίπου, σε μια συζήτηση τύπου "η παλιά Αθήνα". Ταχύτητα και ευρηματικότητα, διαγωνισμός ατάκας, γραφιστικά παγκάκια με ταμπελίτσες καγχασμού, σκωπτικά στιχουργήματα, μέχρι και παραφράσεις του διάσημου ποιήματός της "Ο πληθυντικός αριθμός", όπου στη θέση της λέξης "έρωτας", μπήκε με μαεστρία και αυταρέσκεια η λέξη "ρατσισμός".
Είναι άλλωστε φανερό ότι είμαστε όλοι μας καλύτεροι άνθρωποι αλλά και καλύτεροι ποιητές από την Κική Δημουλά. Από την όποια Κική Δημουλά τολμήσει να πει ή της ξεφύγει κάποια φράση, κάποια θέση που δεν είναι ακριβώς αυτό που εμείς οι άσπιλοι, άμωμοι, αγνοί και ανιδιοτελείς αριστεροί θεωρούμε αριστερώς ορθόν. Είναι φανερό, επίσης, ότι όλοι μένουμε στην Κυψέλη, στον Αγιο Παντελεήμονα και στο Μεταξουργείο και συμβιώνουμε αρμονικά με τους μετανάστες.
Εκείνο που με τρομάζει είναι ότι η λαίλαπα των καταδικαστικών σχολίων για την επίμαχη φράση ξέσπασε πριν δημοσιευθεί η ακριβής διατύπωση και η όλη τοποθέτηση της 82χρονης ποιήτριας. Ότι είδα σε γνωστό ειδησεογραφικό μπλογκ, που κατάλαβε ότι το θέμα "πουλάει", να αναρτάται το θέμα με τίτλο "ρατσιστικό παραλήρημα", ότι είδα ανθρώπους που εκτιμώ και που με γνωρίζουν προσωπικά να αναρωτιούνται τί κοινό μπορεί να έχω εγώ με τη Σώτη Τριανταφύλλου, επειδή αντέδρασα στην πυρά που κατά τη γνώμη μου στήθηκε. Και να επιστρατεύονται παλιότερες θέσεις της, όπως η περιβόητη διακήρυξη των 32 "πνευματικών ανθρώπων" υπέρ του Μνημονίου, για να δικαιολογηθεί η μήνις για το παγκάκι.
Ούτε ρατσιστικό παραλήρημα ήταν τα όσα είπε η Δημουλά, ούτε είναι Ρίτσος η Δημουλά, ούτε Σεφέρης, από τον οποίο περιμέναμε τη βαρυσήμαντη δήλωση κατά της δικτατορίας, επειδή έγινε μέλος της Ακαδημίας. (Την οποία ξαφνικά θεωρούμε τι; Προοδευτικό θεσμό;) Και βέβαια δεν είναι Κατερίνα Γώγου, ούτε Φώτης Αγγουλές. Και σαφώς, οι προηγούμενες τοποθετήσεις της έδειχναν συντηρητική προσέγγιση στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Καλύτερα, όμως, να μη μιλήσουμε τώρα για το πώς η Αριστερά (κυρίως το ΚΚΕ) αντιμετώπιζε τον "αστό" Σεφέρη, τον "δεξιό" Ελύτη και τον "πεσιμιστή" Καρυωτάκη.
Αλλά είναι ποιήτρια. Σε κάποιους από μας μιλάει η ποίησή της, σε άλλους όχι. Όσο για τον δημόσιο λόγο της, απ' τη στιγμή που αποφασίζει να τον εκφέρει, δικαιούμαστε όλοι να τον κρίνουμε. Αφού ακούσουμε, αφού διαβάσουμε, αφού ενημερωθούμε, αφού σκεφθούμε. Όχι σαν όχλος, αλλά ως ελεύθεροι, σκεπτόμενοι, ευαίσθητοι άνθρωποι. Ως αριστεροί, δηλαδή, που έχουμε όλοι, μα όλοι, αμαρτήσει...
* Τίτλος ποιητικής συλλογής της Κικής Δημουλά και ο καλύτερος κατ' εμέ στίχος της
