Ούτε φαντασία έχουν -γνωστό πια αυτό- ούτε όμως και απόθεμα ψεύδους. Ο Αντώνης Σαμαράς και ο Ευάγγελος Βενιζέλος απλώς αναζητούσαν, και υποθέτουν ότι με τον ανασχηματισμό τον βρήκαν, τρόπο να περάσουν το καλοκαίρι. Να τακτοποιήσουν κάποιες εκκρεμότητες ή και διαφορές τους με ατακτήσαντες ή ανεπαρκώς ασκήσαντες το καθήκον τους προς την Τρόικα και τους Βαυαρούς τοποτηρητές υπουργούς, να διώξουν όσους με την ακραία αναίδειά τους έδιωξαν ψηφοφόρους που δεν διώχνονται με τίποτα, να δώσουν τροφή στα φίλια κανάλια για να ‘χουν τέλος πάντων κάποια καινούργια πρόσωπα να βγάζουν κι ας μην έχουν κάτι καινούργιο να λένε, και… μέχρι εδώ.
Στην πανηγυρική, κι απ' ο,τι φαίνεται τελική, συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, ο πρωθυπουργός επανέλαβε τα γνωστά περί πορείας εξόδου από τα μνημόνια, διαρθρωτικών αλλαγών και ανάπτυξης, ενώ ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης αρκέστηκε στις διαβεβαιώσεις του ότι δεν θα ληφθούν νέα μέτρα κλπ, κλπ. Τουτέστιν, τις νέες δεσμεύσεις τις οποίες απαιτούν από κοινού Αμερικανοί και Ευρωπαίοι δυνάστες δανειστές, δεν θα τις ονομάσουν «μνημόνιο» αλλά «μεταρρυθμίσεις τις οποίες έχει ανάγκη ο τόπος», τα μέτρα θα ονομαστούν «πορεία προς την ολοκλήρωση της εξυγίανσης του δημοσίου και της κοινωνίας», τους μισθούς Μπαγκλαντές θα τους βαφτίσουν «αποτελεσματική καταπολέμηση της ανεργίας», και τις επιδρομές τύπου Μπαρμπαρόσα στη δημόσια περιουσία «επιτέλους ανάπτυξη».
Μ' αυτά και με ‘κείνα, οι μηδίσαντες ηγέτες, έχοντας λάβει το μήνυμα της κάλπης της 25ης Μαΐου, γνωρίζουν ότι δεν δύνανται να αποφύγουν το μοιραίο. Απλώς προσπαθούν να επιμηκύνουν το χρόνο προς το αναμενόμενο τέλος τους. Και να δεσμεύσουν, όσο νομίζουν ότι μπορούν να δεσμεύσουν, μια νέα κυβέρνηση, η οποία δεν θα είναι του γούστου και των ορέξεων αυτών που έφερε προ τετραετίας ο Γιώργος Παπανδρέου στη χώρα που γέννησε τον πατέρα του. Το κλειδί για τις εξελίξεις είναι ο υπό σύνταξη προϋπολογισμός του 2015. Εκεί πρέπει να περιγραφούν τα μέτρα που απαιτούν ο κ. Σόιμπλε και ο κ. Τόμσεν, προκειμένου να κάνουν πέτρα την καρδιά τους, να πνίξουν το λυγμό που βγαίνει από το λαρύγγι τους και να συνδράμουν στην κάλυψη του δημοσιονομικού κενού.
Στο μεταξύ βεβαίως το χρέος θα μεγαλώνει. Ουδέν πρόβλημα για τους «οδοιπόρους για τα Σούσα», αφού ο Αρταξέρξης είναι αυτός «που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του, και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια» *. Κι όσοι φωνάζουν πως, ναι, υπάρχει ο άλλος δρόμος, στην άλλη κατεύθυνση από εκείνον που οδηγεί στην πρωτεύουσα της Περσίας, θα στηλιτεύονται από την κυβερνητική εκπρόσωπο και τον κ. Χαρδούβελη, ενώ τα φίλια τηλεοπτικά δίκτυα θα αναλαμβάνουν τη διαπόμπευσή τους από σαλόνι σε σαλόνι, τις γνωστές ώρες των 6, των 8 και των 9 μ.μ. «Όχι», θα φωνάζουν, όπως ήδη φωνάζουν, «το χρέος είναι χρέος και πρέπει πάντα να υπάρχει χρέος», διότι χάριν αυτού οι διάφοροι καλαμαρίσκοι βρίσκουν στέγη (όμορη του Μαξίμου) και τροφή (από τα απομεινάρια του δείπνου του Μεγάλου Βασιλέα).
Κι όμως, η υπόδειξη του εκλογικού σώματος για στροφή προς τον άλλο δρόμο θα γίνεται όλο και πιο ηχηρή. Εξάλλου, η ίδια η Ιστορία είναι αυτή που φορές-φορές αναλαμβάνει να διορθώσει δικά της λάθη, όπως αυτό του 1953, το οποίο επέτρεψε στη Γερμανία να γίνει το σημερινό οικονομικοπολιτικό «πάντσερ», που οργώνει το Νότο της Ευρώπης.
*Κωνσταντίνου Καβάφη «Η Σατραπεία», εκδόσεις «Ίκαρος», 1984.
