Το σχέδιο είναι παλαιό. Ήδη πριν από το 2000 ο Κλίντον, ο Μπλερ, ο Ντ' Αλέμα και ο Σρέντερ (κι από κοντά ως φτωχός συγγενής ο Σημίτης) μεσουρανούσαν και αναζητούσαν τον "Τρίτο Δρόμο", χωρίς σκοπίμως να προσδιορίζουν προς τα πού. Ήταν η εποχή κατά την οποία η ηγεμονία της θεωρίας του "Τέλους της Ιστορίας" έσπρωχνε κορυφαία και πλειοψηφικά τμήματα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας να υιοθετήσουν το δόγμα ότι ο καπιταλισμός είναι αιώνιος και ο σοσιαλισμός συνιστά μία αναχρονιστική διακήρυξη, σχεδόν ένα βαρίδι.
Η επελθούσα κρίση άλλαξε προτεραιότητες και επιβράδυνε τους σχεδιασμούς, που όμως επανέρχονται σήμερα με πιο ριζική μορφή. Με το επείγον διάβημα της συγκρότησης μιας νέας Διεθνούς. Την πρωτοβουλία αναλαμβάνει το γερμανικό SPD και βρίσκει ανταπόκριση από το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα και το ιταλικό Δημοκρατικό Κόμμα. Το όνομα της νέας Διεθνούς (που διαδέχεται τη Σοσιαλιστική Διεθνή επί ευρωπαϊκού εδάφους) είναι "Προοδευτική Συμμαχία", δηλαδή επί του συμβολικού δεν θυμίζει την σοσιαλδημοκρατία. Όπως το 1959, το SPD (το ιστορικό κόμμα του Μαρξ) αποφάσιζε να εγκαταλείψει τον μαρξισμό για να γίνει αποδεκτό ως κυβερνητικό κόμμα, έτσι και τώρα επιχειρεί το νέο Μπαντ Γκόντεσμπεργκ. Το συνέδριό του αυτή τη φορά δε θα γίνει σε ένα προάστιο της Βόννης, αλλά στη Λειψία. Η πρωτοβουλία του έχει ευρωπαϊκή εμβέλεια, μετακινεί τη σοσιαλδημοκρατία σε ακόμη πιο κεντρώες θέσεις. Διότι η αλήθεια είναι ότι η συμβολική μετακίνηση έπεται της ιδεολογικοπολιτικής μετάλλαξης. Το σχέδιο του SPD επιβεβαιώνει την "αποσοσιαλδημοκρατικοποίηση", την εγκατάλειψη της ιστορικής Αριστεράς, υφ' οιανδήποτε μορφή. Εντάσσεται, μάλιστα, στο σχέδιο συγκυβέρνησης με την Κεντροδεξιά, όπως ήδη έχει συμβεί προ ετών στη Γερμανία και σήμερα στην Ιταλία.
Ο Ολάντ φαίνεται έτοιμος να διορθώσει τον "αναχρονισμό" του, υποτασσόμενος στην πολιτική Μέρκελ. Η ιδέα της δημιουργίας στην Ευρώπη ενός Δημοκρατικού Κόμματος, με σαφή αναφορά στο αμερικανικό Δημοκρατικό Κόμμα, αναθερμαίνεται. Με αυτή την έννοια η "Προοδευτική Συμμαχία" μπορεί να εξελιχθεί σε "Διεθνή του Ομπάμα".
Το 2013, όμως, απέχει πολιτικά - κοινωνικά έτη φωτός από τον προηγούμενο αιώνα. Η κρίση, που εξελίσσεται σε κρίση νομιμοποίησης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και της εκπροσώπησης των κοινωνιών, δεν θυμίζει τίποτα από την "Belle Epoque" του χρηματοπιστωτικού "μπουμ". Η ανάδυση του ευρωπαϊκού Νότου, στον οποίο "γλιστράει" η Ιταλία, ίσως και η Γαλλία, θέτει σε διαφορετική βάση το εγχείρημα του SPD. Η κοινωνική πόλωση δεν ευνοεί κεντρώα πολιτικά μορφώματα, ενώ η απόκλιση μεταξύ ευρωπαϊκού Βορρά και Νότου επανατοποθετεί τις συμμαχίες και αναδεικνύει θέμα νέων πολιτικών ταυτοτήτων.
Όσοι νομίζουν ότι θα κρυφτούν πίσω από τους νέους ισχυρούς της "οικουμενικής συγκυβέρνησης", όπως δείχνει να βιάζεται ο Βενιζέλος, θα αποδειχθούν συντόμως σκιά του εαυτού τους. Θα αφομοιωθούν. Η χθεσινή αναφορά Βενιζέλου για "νέα, πιο προοδευτική, αλλά θεσμικά αναγκαστική ισορροπία μεταξύ του ΕΛΚ και του ΕΣΚ", δηλαδή της ευρω-Δεξιάς και της μεταλλασσόμενης σοσιαλδημοκρατίας, υποκρύπτει έναν νέο σχεδιασμό περιθωριοποίησης της Αριστεράς, που προϋποθέτει όμως την απογοήτευση των λαϊκών μαζών και τη συρρίκνωση της πολιτικής συμμετοχής. Ας γνωρίζουν ότι όσα φάνηκαν με τις εκλογές πέρυσι στην Ελλάδα και φέτος στην Ιταλία είναι προσεισμοί ενός τεκτονικού πολιτικού σεισμού. Και μ' αυτή την έννοια η πρωτοβουλία του SPD προς τα δεξιά, με βάση τον περίφημο γερμανικό ορθολογισμό, διευκρινίζει τις κινήσεις.
