Αύριο συμπληρώνονται 108 χρόνια από τη γέννηση του Μάρκου Βαμβακάρη. Ο πατριάρχης του ρεμπέτικου, όπως είναι ο συνηθέστερος συνοδευτικός του τίτλος, γεννήθηκε στις 10 Μαΐου 1905 στην Άνω Χώρα, βρέθηκε γρήγορα στον Πειραιά, ταίριαξε τον αγώνα για επιβίωση με τη γέννηση αυτού του τόσο ξεχωριστού είδους μουσικής, κατάφερε να γίνει αποδεκτός από ένα ευρύτερο κοινό, γνώρισε την πρώτη ακμή στη δεκαετία του '30, αλλά και τις κλειστές πόρτες μαγαζιών και εταιρειών στα μέσα της δεκαετίας του '50. Από το 1960 γεύεται τη μεγάλη αναγνώριση και μετά τον θάνατό του, στις 8 Φεβρουαρίου 1972, την καθολική αποδοχή!
Αισθάνομαι τυχερός που τούτες τις μέρες ακολουθώ τις πατημασιές τού Μάρκου στο Πατέλι, στο Nυχώρι και σε όλες τις τοποθεσίες που ασκούσαν πάνω μου για χρόνια μια έλξη, μια γοητεία: Πισκοπιό, Αληθινή, Φοίνικα, Παρακοπή, Γαλησσά και Nτελαγκράτσια!
Ο λόγος, βέβαια, η διαχρονική και πολυακουσμένη «Φραγκοσυριανή», η οποία γράφτηκε το 1935 για δυο μαύρα μάτια που κοίταξε ο Βαμβακάρης μόνο για μια στιγμή. Για μια όμορφη κοπέλα που δεν έμαθε ποτέ ότι ένα από τα πιο γνωστά και αγαπημένα τραγούδια γράφτηκε για εκείνην!
Επειδή μέχρι χθες νόμιζα πως είχα ακούσει όλες τις εκτελέσεις της «Φραγκοσυριανής», σας συνιστώ, με τον ενθουσιασμό του νεοφώτιστου, μια εντελώς διαφορετική ερμηνεία, από τη Φλέρυ Νταντωνάκη, με τον Μάνο Χατζηδάκι να τη συνοδεύει στο πιάνο: http://www.youtube.com/watch?v=-2_mZw7wabg.
Βρέθηκα αυτή την εβδομάδα στον Γαλησσά, για τη διεξαγωγή των Αιγαιοπελαγίτικων Σκακιστικών Αγώνων, και πασχίζω τις λίγες ελεύθερες ώρες να γνωρίσω το νησί των μνημείων, των μουσείων, των αρχαιολογικών χώρων, του Ναού της Κοίμησης με τον πίνακα του Ελ Γκρέκο, των κτηριακών έργων του Τσίλερ και το θέατρο «Απόλλων», μικρογραφία της Σκάλας του Μιλάνου.
Το νησί των πολιτιστικών εκδηλώσεων, όπως τα «Ερμουπόλεια», της αναβίωσης του εθίμου της τράτας στις Αγκαθωπές, της γιορτής της κακαβιάς στον Φοίνικα και άλλων δραστηριοτήτων.
Τη Σύρο της μουσικής, με την Ορχήστρα των Κυκλάδων που δημιούργησε ο Νίκος Κυπουργός, αλλά και με το χιπ χοπ συγκρότημα «Νέα Τάξη Πραγμάτων».
Τη Σύρο του αθλητισμού, με την ομάδα βόλεϊ του Φοίνικα να αγωνίζεται στην Α' Εθνική και τον Σύλλογο Σκακιστών Σύρου να αποτελεί σκακιστική κυψέλη για πολλές δεκάδες παιδιών.
Τον «Βράχο», που παρακολουθεί τον οικονομικό του πνεύμονα, το Νεώριο, να συρρικνώνεται. Τους εργαζόμενους να μένουν απλήρωτοι, το ΙΚΑ να προχωράει σε κατασχέσεις, τη διαδικασία επισκευής δεξαμενών του Πολεμικού Ναυτικού να μπλοκάρεται και τη ναυπήγηση τορπιλακάτων να μένει σε επίπεδο υποσχέσεων.
Είδα ορθόδοξους και καθολικούς, μια οικογένεια, να αγωνιούν για τη διαφαινόμενη υποβάθμιση του Νοσοκομείου σε Κέντρο Υγείας, να απογοητεύονται από τη δραστική περικοπή των δρομολογίων προς τον Πειραιά και τα άλλα κυκλαδίτικα νησιά, καθώς και το κόψιμο προς το Βόρειο Αιγαίο, να αντιδρούν στην προοπτική πώλησης των γύρω νησίδων και να ταλαιπωρούνται από το κυκλοφοριακό.
Γνώρισα τους Συριανούς, ανθρώπους φιλόξενους, που αγαπάνε τον τόπο τους και σέβονται τον επισκέπτη!
